Τα καλά της τηλεόρασης.

Δεν πάνε και πολλά χρόνια από την εποχή που οι πολιτικοί «ταγοί» μας αποτελούσαν αξιοσέβαστα πρόσωπα.  

Λίγο το κορδωμένο στήσιμό τους, λίγο η ελλιπής και απόλυτα κατευθυνόμενη πληροφόρησή του λαού, λίγο η δύναμη της εξουσίας, η ρουσφετολογία, ο κομματισμός και άλλα πολλά ων ουκ έστιν αριθμός… είχαν σαν αποτέλεσμα οι πολιτικοί να φαντάζουν στα μάτια του μέσου Έλληνα ως παντοδύναμοι άρχοντες.

Η επαφή του μέσου πολίτη με την πολιτική κάστα γινόταν μόνο σε επίπεδο τοπικού βουλευτού, προκειμένου να επιτευχθεί ο διορισμός, ή κάποιο άλλο είδος ρουσφετιού. Οι υπουργοί φάνταζαν απρόσιτοι μέσα στις λιμουζίνες τους, και ο πολίτης τους έβλεπε μόνο στα επίκαιρα του σινεμά, και αργότερα της κρατικής τηλεόρασης, πάντα σε στημένες καταστάσεις. Κουστουμαρισμένους, σοβαρούς και ευλαβείς, να καταθέτουν κάποιο στεφάνι, ή να συσκέπτονται… για το καλό του Έθνους.

Μέχρι που ήρθε η «ελεύθερη» τηλεόραση, και ο κάθε κατεργάρης μπήκε στο πάγκο του.

Οι βλοσυροί και αμίλητοι τιμονιέρηδες μας έγιναν έρμαια του κάθε γελωτοποιού  τηλεστάρ που στο όνομα της τηλεθέασης ή της ελευθερίας του λόγου μπορεί άνετα να τους κατακεραυνώνει ή να τους ξεφτιλίζει διαπομπεύοντάς τους δημοσίως.

Και αυτοί να χαίρονται και να διαγκωνίζονται για το ποιος θα πάει πρώτος να γελοιοποιηθεί, καθώς η τηλεθέαση προσφέρει αναγνωρισιμότητα, και αυτή με τη σειρά της φέρνει ψήφους.

Το μαρκούτσι του ρεπόρτερ έγινε το σκήπτρο σύμβολο της νέας βασιλείας. Αυτής των ΜΜΕ.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού, που έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι.

Με την ελεύθερη τηλεόραση πετύχαμε μεν την απόλυτη ξεφτίλα του κάθε λογής σούργελου και φρούτου που καθορίζει την ενημέρωσή μας, την κουλτούρα μας και την ψυχαγωγία μας,  αλλά πετύχαμε και την απελευθέρωσή μας από την ψευδαίσθηση του πάνσοφου και εργατικού Έλληνα πολιτικού.

Είναι κι` αυτό μια κάποια επιτυχία.

Strange Attractor

Antinews