Είναι θέμα ψυχολογίας…

Η αγορά και η κατοχή αυτοκινήτου στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν μια ανορθολογική πράξη, που βασίζονταν περισσότερο στην εικόνα και στην ψυχολογία, παρά στις πραγματικές ανάγκες.

Και αυτό διότι επί ολόκληρες δεκαετίες το αυτοκίνητο θεωρούνταν σύμβολο στάτους, και κοινωνικής καταξίωσης.

 

Ενώ στις  άλλες αναπτυγμένες χώρες το αυτοκίνητο ανέκαθεν αποτελούσε απλά εργαλείο, και συνήθως κόστιζε όσο τα έξοδα κατασκευής του συν ένα μικρό κέρδος, στην Ελλάδα, με τις δεκάδες φορολογικές επιβαρύνσεις που το συνόδευαν, είχε συνδυαστεί με την άκρα πολυτέλεια.

Μέχρι που ήρθε η πρώτη απόσυρση, εκεί γύρω στο 1990, και μπόρεσε επιτέλους ο κάθε Μήτσος να δώσει το μεταχειρισμένο Yugo, που είχε αγοράσει με 24 γραμμάτια, και να πάρει την μπέμπα των ονείρων του.

Να αναβαθμιστεί δηλαδή ως άνθρωπος!

Στην συνέχεια ακολούθησε η σημίτειος περίοδος της στρεβλής ανάπτυξης, με τα παντός είδους καταναλωτικά και άλλα δάνεια, και η αγορά αυτοκινήτου όχι πήρε απλά μπροστά, αλλά εκτοξεύτηκε στα ουράνια.

Ήταν η εποχή που η κάθε γειτονιά, εκτός από ΕΛΔΕ, διέθετε και από μια «κάθετη μονάδα» (αντιπροσωπεία) αυτοκινήτων. Χώρια οι ατελείωτες  μάντρες μεταχειρισμένων από την Γερμανία και αλλού.

Ήταν η εποχή του (μίστερ Κολυνός) Γιάννου Παπαντωνίου, και ότι αυτός και το συνάφι του εκπροσωπούσαν σε επίπεδο κουλτούρας και γρήγορης κονόμας.

Και ενώ επιτέλους το όνειρο του Ι.Χ. έγινε εφικτό για όλους σχεδόν τους συμπατριώτες μας, η αγορά του παρέμεινε αυστηρά ψυχολογική υπόθεση.

Η απόκτηση αυτοκινήτου συνεχίζει και σήμερα  να είναι για τον Έλληνα μια πράξη κάθαρσης, και αυτοδικαίωσης. Παρά την κρίση.

Μια απόδειξη προς τους τρίτους, ότι επιτέλους έφτασε εκεί που του αξίζει.

Για αυτό και ο κάθε πικραμένος ονειρεύονταν  να αποκτήσει μια Μερσεντές ή μια BMW παλιότερα, και ένα θηριώδες τζιπ ή  SUV σήμερα. Για να ξορκίσει την μιζέρια του, και την μιζέρια που τον περιβάλλει. Για να δηλώσει κι αυτός παρών στο κλαμπ των πετυχημένων, που η ένταξή σ’ αυτό μετριέται με τον όγκο, αλλά και με τα κυβικά του Ι.Χ.

Και εκεί που στο εξωτερικό, η αγορά αυτοκινήτου γίνεται με βασικό κριτήριο τις ιδιαίτερες ανάγκες, τα έξοδα συντήρησης, την κατανάλωση, τα ασφάλιστρα, κλπ στην Ελλάδα γίνεται με βάση το στάτους της κάθε μάρκας.

Άσχετα αν αυτό σημαίνει ότι μετά την αγορά του Hummer ή του Cherokee, ο δύστυχος ιδιοκτήτης του δεν μπορεί ούτε να το συντηρήσει, αλλά ούτε και να του βρει μια θέση στάθμευσης…

Ναι αλλά πέτυχε κοινωνικά.

Ή έτσι τουλάχιστον δείχνει στους άλλους, όταν κυκλοφορεί μέσα στη μπέμπα του με το πούρο επιδεικτικά στο ένα χέρι, και το τιμόνι στο άλλο, μιλώντας συγχρόνως στο hands free, κλείνοντας δουλειές (τρομάρα του).

Η στρεβλή αυτή εικόνα που έχει διαμορφωθεί όμως, έχει και μια παράπλευρη απώλεια. Κυρίως για συγκεκριμένες μάρκες αυτοκινήτων.

Και είναι κρίμα για αυτές.

Όπως είχε γράψει κάποτε ο «πατριάρχης» της ελληνικής αυτοκίνησης Κώστας Καββαθάς, μπορεί οι BMW να αποτελούν διαμάντια τεχνολογίας, και την επιτομή της αυτοκινητοβιομηχανίας, αλλά ο ίδιος δεν θα αγόραζε αυτήν την μάρκα ποτέ, διότι στην χώρα μας έχει συνδυαστεί με την καγκουριά, την ξιπασιά, και τον νεοπλουτισμό.

Ως εκ τούτου, ούτε νεκρό δεν θα ήθελε να  τον δουν μέσα σε μια τέτοια «κούρσα».

Αντιθέτως, ο κάθε βουλκανιζατερτζής, ο κάθε χοντρέμπορας, ο κάθε «παίκτης», και γενικά όποιος αισθάνεται ανασφαλής, κάνει αμάν για να τον δουν μέσα σε ένα τέτοιο αμάξι.

Με αποτέλεσμα να έχουμε γεμίσει από «λιμουζίνες», συνήθως με φυμέ τζάμια, που τα οδηγούν κάποιοι Ρωσοπόντιοι κακοποιοί, κάποιοι άνθρωποι της νύχτας, κάποιοι σκιτζήδες «επιχειρηματίες», και γενικά όλα τα λουλούδια της κοινωνίας μας.

Ένα τέτοιο, θωρακισμένο μάλιστα, μεταφέρει και τον Μπένυ!

Χώρια που άμα δεις κάποια παρανομία στον δρόμο (σε επίπεδο ΚΟΚ), οι πιθανότητες είναι 80-20 να αφορούν σε οδηγό BMW! Και αν δεν το έχετε προσέξει μέχρι τώρα, ξεκινήστε από σήμερα και θα με θυμηθείτε.

Η συγκεκριμένη μάρκα, εκτός από τα διάφορα καλούδια, μάλλον είναι εξοπλισμένη και με τον λεγόμενο μαλακομαγνήτη. Αλλιώς δεν εξηγείται.

Όπως επίσης και το άλλο, για το οποίο μπορείτε άνετα να βάλετε στοίχημα με τους φίλους σας, και να κερδίζετε συστηματικά: Όποιο θηριώδες τζιπ βλέπετε από μακριά, να είστε κατά 80% σίγουροι ότι το οδηγάει γυναίκα!

Και μάλιστα, όσο πιο τερατώδες σε όγκο, τόσο πιο μικροκαμωμένη θα είναι η γκιόσα πίσω από το βολάν.

Για αυτό σας λέω, ότι στην χώρα μας η αγορά αυτοκινήτου είναι καθαρά θέμα ψυχολογίας.

Όπως και πολλά άλλα, για να μην θυμηθώ τα 30αρια των δημοσκοπήσεων του Τσίπρα.

Πα πα πα…..

Strange Attractor

Υ.Γ- Έχετε προσέξει πως τα περισσότερα σπορ κάμπριο αυτοκίνητα τα οδηγούν συνήθως φαλακροί ζεν πρεμιέ;

Ο μακαρίτης πια ιδρυτής της Φερράρι είχε πει κάποτε, ότι το μόνο για το οποίο μετάνιωσε είναι το γεγονός ότι κατασκεύαζε αυτοκίνητα για 20άρηδες, που όμως μπορούσαν να τα αποκτήσουν και να τα οδηγούν μόνο 60άρηδες!

Κι αυτό τα λέει όλα.