Αχ βρε Ελλάδα....

Διαβάζοντας σήμερα το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, δυο είναι αυτά που μου έκαναν εντύπωση.

Πρώτο και καλύτερο, αυτό με την ιστορία των δυο νεαρών «κομπιναδόρων», ιδιοκτητών, επιχειρηματιών (και καλά) εταιριών ενέργειας, που αντί να αποδίδουν τα χαράτσια στα ακίνητα, τα δημοτικά τέλη κλπ, τα παντελόνιαζαν, και ζούσαν ζωή χαρισάμενη εις υγείαν του δημοσίου.

 

Και το εντυπωσιακό δεν είναι ότι υπήρξαν και υπάρχουν τέτοιοι λεβέντες νέοι, αφού η Ελλάδα φημίζεται διαχρονικά για τους γιαλαντζί «επιχειρηματίες» της, και για τον υπεύθυνο και στιβαρό ιδιωτικό της τομέα.

 

Μπορεί να μην παράγουμε πολλά πράγματα, αλλά σίγουρα παράγουμε αεριτζήδες.

Ακόμη κι αν πρόκειται για τριαντάρηδες, απ αυτούς που σίγουρα θα κατακεραύνωναν καθημερινά την προηγούμενη γενιά, αυτήν του πολυτεχνείου, που κατά τα άλλα, ρήμαξε την χώρα και έγδαρε τα όνειρά τους!!!!

Και ποια ήταν τα όνειρά τους παρακαλώ;

Εκεί είναι που εντυπωσιάστηκα.

Ο Μαζωνάκης!

Ναι, στον Μαζωνάκη έτρωγε τα χρήματα που έκλεβε ο ένας από τους δυο «τσολιάδες» της σύγχρονης ελληνικής επιχειρηματικότητας.

Στον Μαζωνάκη, και ενίοτε στον …. Ρουβά.

Μπορεί και στην Τάμτα, αλλά δεν το αναφέρει το ρεπορτάζ.

Τόση δηλαδή η κουλτούρα τους.

Τόση και η μουσική τους παιδεία.

Αν μιλάμε για αισθητική δηλαδή….

Να έχεις τόσα χρήματα για να γλεντήσεις την ζωή σου, και συ να τα πετάς σε λουλούδια και σε ξύδια, στα πόδια του…. Μαζωνάκη! Έλεος.

Ακόμη δεν μπορώ να συνέλθω.

Να μπορείς δηλαδή να κοιμηθείς με την …. Σκάρλετ, και συ να προτιμάς  την …. Τσαπανίδου! Ή κάπως έτσι.

Μια ακόμη δηλαδή απόδειξη της κενότητας του χρήματος, και του πανάρχαιου αξιώματος ότι άλλο το επίπεδο, και άλλο τα λεφτά.

Το πρώτο, ότι και να κάνεις, δεν αγοράζεται.

Τα δεύτερα, με λίγο θράσος και με λίγη καπατσοσύνη αποκτώνται. Ακόμη και από τριαντάρηδες νεάντερδαλ.

Αλλά μέχρι εκεί.

Ακολουθεί ο Μαζωνάκης, ο Ρουβάς και η Τάμτα...

Ήμαρτον Θεέ μου.

Το άλλο που μου άρεσε, ήταν ένα αρθράκι του Βαγγέλη Περρή, σε σχέση με το πώς θα κάλυπταν τα ελληνικά ΜΜΕ, όχι έναν τυφώνα τύπου Σάντυ, αλλά  μια απλή νεροποντή.

Όπου ο μάχιμος δημοσιογράφος θα έβγαινε στον δρόμο χωρίς γραβάτα, και θα έδινε το μικρόφωνο σε κάποιον συνδικαλιστή, ο οποίος με τη σειρά του θα έλεγε μεγάλες αλήθειες, όπως το ότι η «υπερεσία» χρειάζεται νέες προσλήψεις, και ο ίδιος αύξηση μισθού!

Πίσω του τέσσερις αγανακτισμένοι θα ζητούσαν επιτακτικά «να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», και στο εντελώς ξαφνικά θα έσκαγε μύτη και ένας εκπρόσωπος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, για να καταγγείλει ότι οι νεροποντές γίνονται επίτηδες, προκειμένου να διαλυθούν οι αγωνιστικές συγκεντρώσεις του κόμματος. Μπορεί και να απέδιδε το φαινόμενο στους ψεκασμούς, αφού μας ραντίζουν οι πράκτορες της αόρατης παγκόσμιας κυβέρνησης….

Δυο διαφορετικές περιπτώσεις, που όμως περιγράφουν άψογα την σύγχρονη Ελλάδα.

Απ τη μια μεριά οι «επιχειρηματίες» με τις γρηγοράδες τους, και από την άλλη τα τζούφια ΜΜΕ, που κάνουν την τρίχα τριχιά, και δίνουν λόγο σε κάποιους χρυσοκάνθαρους αργόμισθους, οι οποίοι βρίσκουν με το παραμικρό αφορμή να διεκδικήσουν ή να διατηρήσουν προνόμια, στηριζόμενοι από αλαφροίσκιωτους πολιτευτές και πολιτικούς, που περιμένουν τους ΕΛ να μας σώσουν, και που παρόλα αυτά ψηφίζονται από σημαντικά (σε ποσοστό) τμήματα της κοινωνίας μας.

Αχ βρε Ελλάδα….

Κανένας δεν σου φταίει… με τέτοια παιδιά βιολιά που βγάζεις.

Strange Attractor