Ωιμέ. Έρχονται να μας αγοράσουν οι ξυπόλητοι!

 Με αφορμή τις ιδιωτικοποιήσεις των διάφορων κρατικών περιουσιακών στοιχείων που συζητιούνται αυτές τις μέρες, ακούγονται και διάφορα… κουλά.

Όπως π.χ. το γεγονός ότι δεν δεχθήκαμε σοβαρές προσφορές για τα διυλιστήρια, τον ΟΣΕ, κλπ. Οι μόνοι, λέει, που ενδιαφέρονται είναι κάποιες τριτοκλασάτες εταιρίες και όμιλοι, από το Ισραήλ, το Αζερμπαϊτζάν, και την Τσεχία.

Κάποιοι μάλιστα Ελληναράδες συγχύστηκαν ειδικά με την περίπτωση του τσέχικου ομίλου, αφού όπως λένε δεν είναι δυνατόν να μας εξαγοράσουν … οι «ξυπόλητοι» Τσέχοι!

Αυτοί που τα λένε αυτά, ή είναι ανιστόρητοι, ή έστω δεν έχουν καν επισκεφτεί ως τουρίστες την Πράγα.

Η Τσεχία σίγουρα δεν είναι κάποιο τυχαίο κράτος.

Ακόμη και επί σοβιετικής επικυριαρχίας, ο λαός της φημίζονταν για την εργατικότητά του, την κουλτούρα του, τον πολιτισμό του, και την αισθητική του.

Αν θυμάμαι καλά, οι Τσεχοσλοβάκοι ήταν επί εποχής ψυχρού πολέμου, οι πρώτοι στην παγκόσμια κατάταξη ανάγνωσης βιβλίων. Χώρια η βιομηχανική τους παραγωγή. Και μιλάμε για βαριά βιομηχανία, όχι παίξε γέλασε.

Το διάστημα δηλαδή που εμείς, μέσα στην καπιταλιστική ευδαιμονία μας, ακούγαμε σκυλάδικα, διαβάζαμε το Τσιάο, πίναμε τα Τζόνι μας, μορφωνόμασταν από την Ρούλα Κορομηλά, εισάγαμε τα πάντα, και διώχναμε με δημοκρατικές αγωνιστικές κινητοποιήσεις την όποια σοβαρή βιομηχανική προσπάθεια τολμούσε να στηθεί στην Ελλάδα, οι Τσεχοσλοβάκοι εργάζονταν.

Σήμερα, και 20 μόλις χρόνια μετά την αποχώρηση των Σοβιετικών, όποιος Έλληνας περπατήσει στην Πράγα, θα πάθει πλάκα, με την οργάνωση, με την αισθητική, και με την κουλτούρα που αποπνέει η πόλη.

Κι ας ήταν επί 50 χρόνια υπό κομμουνιστικό καθεστώς.

Πρόκειται για μια πόλη που σφύζει από ζωή, που είναι γεμάτη από ιστορία, και από πράσινο. Πραγματικό πράσινο, με ατελείωτα πάρκα, που στην Ελλάδα τα παιδιά μας βλέπουν μόνο μέσα από ντοκιμαντέρ.

Θυμάμαι πως όταν πρωτοπήγα, παντού έβλεπα καθαριότητα, και μόνο κάποιες διακριτικές  καλαίσθητες διαφημίσεις για … κουαρτέτα, για συναυλίες κλασικής μουσικής, για όπερα, και για λογοτεχνικές βραδιές.

Την ίδια ώρα που όπου κι αν γυρίσεις το μάτι σου στην Ελλάδα, θα δεις σκουπίδια, μπάζα, και γιγαντοαφίσες για τον Κιάμο, τον Μαζωνάκη , και για διάφορα ξέκωλα που διακονούν το τραγούδι και την αισθητική μας.

Θυμίζω επίσης σε όσους ταράχτηκαν με την προοπτική να μας αγοράσουν οι Τσέχοι, πως η Skoda λειτουργεί εδώ και εκατό χρόνια, παράγοντας τα πάντα, μέχρι και πολεμικά αεροπλάνα (κάποτε).

Εμείς πότε  και τι παρήγαμε;

Φακές, ρεβίθια, και υψηλή κουλτούρα στυλ Σφακιανάκη;

Ούτε καν καρφίτσες, αφού κι αυτές από την Βουλγαρία τις εισάγουμε.

Που θέλω να καταλήξω; Στο ότι θα πρέπει να έχουμε και κάποιο μέτρο.

Καλή η εθνική περηφάνια, αλλά ως ένα σημείο.

Από κει και πέρα καταντάει μια ακόμη γραφική σαχλαμάρα.

Strange Attractor