Οι πολιτικοί φταίνε, αλλά και ο λαός για την ανοχή του!

Το μέλλον αυτής της χώρας προδιαγράφεται πλέον σκοτεινό και αβέβαιο.

Η Ελλάδα έχει ήδη εισέλθει σε μια βαθύτατη πολιτική κρίση, από την οποία δεν πρόκειται να εξέλθει, αν δεν συμβούν κοσμογονικές αλλαγές στην πολιτική πρακτική και συμπεριφορά των πολιτικών της, αλλά και των ίδιων των πολιτών της.

 

 Ένας φαύλος κύκλος κυριαρχεί διευρυνόμενος συνεχώς και λύση στον ορίζοντα δε φαίνεται, εκτός κι αν «μας δει ο Θεός» και μας στείλει την οργή του μαζεμένη και αναζητήσουμε ξανά την αρχή μας.

 

Όλα τα χρόνια που απευθυνόμαστε σε κόσμο που τείνει το αυτί του και ρίχνει το μάτι του προς εμάς, γράφαμε και ισχυριζόμαστε πως φταίνε οι πολιτικοί για το κατάντημα της χώρας.

Τα ίδια ισχυριζόμαστε και φωνάζουμε σήμερα, ενώ δεν υπάρχει περίπτωση να αναιρέσουμε τους ισχυρισμούς μας ποτέ, πιστοί στο κινέζικο δόγμα που θέλει την αρετή του ηγεμόνα σαν τον άνεμο και την αρετή του λαού σαν τη χλόη, που κάμπτεται από τον άνεμο αναγκαστικά.

Τη θέση μας στηρίζει ο ελληνικός πολιτισμός και η ελληνική παράδοση, που θέλουν τους πολιτικούς, δασκάλους και καθοδηγητές του λαού και την πολιτική αναπόσπαστο τμήμα της παιδείας. Θεωρητικά οι πολιτικοί μας κατέχουν την πολιτική, σε επίπεδο ουσίας όμως «πόρω απέχουσιν αυτής». Ο πολιτικός πρέπει να είναι ο δάσκαλος του λαού, να εμπνέει με το παράδειγμά του… Κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει στην Ελληνική Πολιτεία, όπου τα ηνία της –τριαδικής υποτίθεται- εξουσίας, κατέχουν πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, μικρόνοες, συμφεροντολόγοι, ανεπαρκείς, αγράμματοι, αστοιχείωτοι και «λίγοι».   

Σήμερα η πολιτική επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, αφού δεν μπορεί όχι απλά να αντιμετωπίσει αλλά ούτε καν να εννοήσει την παθογένεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος, που μάλλον της ψυχιατρικής αντικείμενο έχει καταστεί, σύμφωνα με το «δόγμα Κωνσταντίνου Καραμανλή» περί απέραντου φρενοκομείου. Οι πολιτικοί, όπως και ο λαός, για δέσιμο είναι δυστυχώς. Με ευθύνη της πολιτικής και των πολιτικών έχει ξεφύγει από τα όρια του καλώς εννοούμενου το πολιτικό μας γίγνεσθαι, δεδομένου πως ο λαός πρέπει να έχει κοινωνική υπόσταση και την ανάλογη συμπεριφορά, κάτι που δε συνάδει με τη σημερινή αγελαία πολιτική κατάσταση στην οποία έχει κατρακυλήσει και περιπέσει.

Η κρίση στη χώρα είναι κρίση αξιών, γι αυτό και χρεώνουμε ολόκληρη την κατάσταση στο πολιτικό σύστημα, στην πολιτική και τους πολιτικούς, που άφησαν τις αξίες του λαού να απαξιωθούν και τον έφεραν στην κατάσταση που προαναφέραμε.

Ο λαός της χώρας δεν έχει πλέον καμιά πολιτική ή κοινωνική συνοχή, ενώ έχει ξεκοπεί από τον πολιτισμό του και την ιστορία του εντελώς.

Οι μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές πλειοψηφίες με ευθύνη των ηγετών τους, οι οποίοι στοχεύουν μόνο στη νομή της εξουσίας και με κάθε τρόπο, καταστάθηκαν δέσμιες των μειοψηφιών διαμαρτυρίας, σε ένα πολιτικά αρρωστημένο εναγκαλισμό. Σε έναν εναγκαλισμό, ο οποίος δεν αφήνει την πολιτική να λειτουργήσει σωστά, που εμποδίζει την παραγωγή και αναπαραγωγή της στο σωστό πλαίσιο, καθώς και την αξιοποίησή της προς όφελος των συμφερόντων του συνόλου. Επί πλέον το συνολικό status της Ελληνικής Δημοκρατίας προσφέρει αφειδώς έδαφος σε όλους τους εξωγενείς παράγοντες, επειδή οι διάφορες πλειοψηφίες και μειοψηφίες αρνούνται ή είναι ανίκανες να αντιληφθούν τα σημεία και τις επιταγές των καιρών, που επί ποινή αφανισμού της χώρας και του ελληνισμού, άλλα επιτάσσουν.

Συμπερασματικά ο ελληνικός λαός σήμερα έχει κατακερματισθεί πολιτικά και κοινωνικά, από την άρνησή του και την ανημπόρια του να αντιληφθεί τα αυτονόητα. Οι μειοψηφίες βρίσκονται σε μια διαρκή επίθεση κατά της δημοκρατίας, του πολιτεύματος και των νόμων, από θέση ισχύος μάλιστα ορισμένες, λόγω της κοινοβουλευτικής τους εκπροσώπησης. Η κατάργηση de facto της έννομης τάξης, μεταφράζεται σε έλλειψη παντός φραγμού στις βουλές του οιουδήποτε.

Για να το πούμε λαϊκότερα, η χώρα έχει μεταβληθεί σε ξέφραγο αμπέλι στη διάθεση του οποιουδήποτε εσωτερικού ή εξωτερικού επιβουλέα.

Η εκτός τόπου και χρόνου παραδοσιακή αριστερά με το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», έχει εγκαταστήσει ένα άτυπο και σκληρό κομμουνιστικό σύστημα, που εμποδίζει κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας βίαια και παράνομα.

Έχοντας απέναντί της μια άτολμη, άβουλη, αντιπαραγωγική και φοβισμένη κυβέρνηση, η οποία έχει εγκαταλείψει το λαό έρμαιο στη βούληση της, επιβάλλεται σε όλα τα επίπεδα των εργασιακών σχέσεων. Το τραγικό είναι πως η ηγεσία της σκληρής αυτής αριστεράς έχει κηρύξει ανυπακοή και το εφαρμόζει στην πράξη, ενώ η κυβέρνηση είτε κάνει πως δεν καταλαβαίνει είτε είναι ανίκανη να καταλάβει.

Η άλλη αριστερά, η σύγχρονη και αυτοαποκαλούμενη «δημοκρατική» έχει μεταβληθεί σε «φονταμενταλιστική» δύναμη κρούσης απέναντι στη νομιμότητα. Κατέχοντας τα μέλη της τις περισσότερες από τις καλλίτερες θέσεις στον ιστό του κράτους και των «πρυτανείων» του, είναι σε θέση να το παραλύουν όταν το επιθυμούν, ακόμα και για ψύλλου πήδημα. Κάνουν ότι γουστάρει η κούτρα τους, έχοντας απέναντι τη … γνωστή κυβέρνηση, την κομπλεξαρισμένη αστυνομία και την άτολμη δικαστική εξουσία, η οποία ανέχεται τα εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, όταν οι κακοποιοί που επιχειρούν εναντίον του κράτους φέρνουν ρόπαλα, διακοσμημένα με κόκκινα σημαιάκια, μολότοφ Πολυτεχνείου, σφυριά και διάφορα εργαλεία θραύσης τσιμέντων και λοιπών οικοδομικών υλικών και απαραίτητα κράνη ή κουκούλες, που καλύπτουν τα πρόσωπα, επειδή τάχατες αυτοί είναι οι γνωστοί άγνωστοι. Οι κουκούλες, που τελικά δεν βγήκαν και αν συνέβη σε κάποιες περιπτώσεις, μόνο εξαίρεση στον κανόνα αποτελούν!

Οι υπόλοιποι αριστεροί και αριστεριστές, καλυπτόμενοι πίσω από πανεπιστημιακές ιδιότητες, συμπληρώνουν το «ειδυλλιακό» σκηνικό σε ένα αρρωστημένο σύστημα θράσους - φόβου, με ντεκόρ το ανίκανο κράτος. Να πούμε δε πως η αριστερή νομενκλατούρα των «πανεπιστήμιων», με ποικίλους τρόπους και χρησιμοποιώντας όλες τις πρόσφορες μεθόδους, επιχειρεί σε διαρκή φάση να προσδίδει επίφαση νομιμότητας και κουλτούρας στις αθλιότητες, που εμβαπτιζόμενες στις αριστερές κολυμπήθρες του ύστατου μαρξιστικού «σιλωάμ», αναβαπτίζονται ως «αγώνες» και διάφορα άλλα πολιτικά «κόκκινα τσουρέκια»…

Τα Πανεπιστήμια της χώρας είναι οι «θερμοκοιτίδες» της «διαρκούς χωρίς νόημα και αιτία επανάστασης» και καταστροφής του κράτους και της κοινωνίας, ενώ στους ίδιους χώρους αναπαράγεται και η αριστερή πολιτική και πνευματική ηγεσία, κάτω από την ανοχή των «άλλων», που τρέμουν στην ιδέα και μόνο να πάρουν αντίθετη θέση ή να αρθρώσουν αντίλογο.

Το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου δεν έπεισε, αλλά το χειρότερο είναι πως δεν προσπάθησε να βρει το δρόμο του, αναλώνοντας τις δυνάμεις του σε παιχνίδια εξουσίας και μια διαρκή άνευ έρματος συμπολιτευτική μεν αλλά … αντιπολιτευτική στην ουσία τακτική κατά της τρικομματικής κυβέρνησης, στην οποία μετέχει. Είναι άλλο πράγμα η πολιτική θέσεων για το συμφέρον της κοινωνίας και του ελληνικού λαού και άλλο πράγμα η πολιτική αντιπαραθέσεων με στόχο την επιβεβαίωση της ύπαρξης και την επάνοδο –κάποια στιγμή- στη νομή της εξουσίας.

Άλλωστε η κυβέρνηση όλα τα προβλήματα, που επιχειρεί να επιλύσει, από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ τα κληρονόμησε, συνεπώς πέρα από τις παπαγαλίστικες εκφράσεις του συχνά – πυκνά ακκιζόμενου μπροστά στις κάμερες αρχηγού του, τίποτα δεν διορθώθηκε στο κίνημα, που θα μπορούσε να πείσει το εκλογικό σώμα πως το κίνημα έγινε κόμμα. Οι λεονταρισμοί και οι απαξιωτική τακτική που χρησιμοποιούνται στον πόλεμο φθοράς κατά της κυβέρνησης, βλάπτουν τελικά περισσότερο το ίδιο το κίνημα, αφού η πολεμική επιστρέφει σαν μπούμερανγκ εναντίον του. Αν στόχος στο κίνημα είναι η ανακατάληψη της εξουσίας με τους λόγους προφανείς, μάλλον είναι εκ των πραγμάτων άκυρος.

Απέναντι σε όλα αυτά η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, από την αξιοπιστία της οποίας και πρέπει να τον εξαιρέσουμε. Τον εξαιρούμε διότι η δική του αξιοπιστία διατηρεί στην εξουσία ακόμα αυτή την κυβέρνηση, που έχει τρωθεί σημαντικά. Η τακτική αυτής της κυβέρνησης είναι εντελώς λαθεμένη σε σχέση με το ζητούμενο και το αυτονόητο.

Το τι φταίει ή τι είναι αυτό που την εμποδίζει να εφαρμόσει την πολιτική της σύμφωνα με τις αρχές της δημοκρατίας και το σύνταγμα, είναι εξ ίσου αυτονόητο για όσους έχουν σχέση με την πολιτική πραγματικότητα και εν τέλει είναι ένα θέμα που θα πρέπει να απασχολήσει τον κ. Σαμαρά.

Στη δημοκρατία δεν κυβερνούν οι μειοψηφίες και η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση έχει τη σημαντικότατη πλειοψηφία, που είχε ποτέ ελληνική κυβέρνηση, λόγω ακριβώς αυτής της συνεργασίας. Η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και θα πρέπει να αποκαταστήσει τις βασικές αρχές της, επί των οποίων στηρίζεται, πέρα από κάθε πολιτικό κόστος των εταίρων της.

Ο πρωθυπουργός τέλος, τον αγώνα τον καλό τον έδωσε. Κανένας δεν θα τον κατηγορήσει γι αυτά που επιχείρησε να κάνει και δεν έγιναν.

Απλά εκτιμούμε πως ακόμα και την ύστατη στιγμή ο κ. Σαμαράς μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή. Το πώς; Δεν το ξέρω… Προϋπόθεση όμως να κρατήσει όρθια και ζωντανή την ψυχή του.

Τάσος Κώτσης