Το κράτος, και τα δικαιώματα των Ελλήνων.

Έχουμε αναφερθεί ξανά στον ιδιότυπο λαϊκισμό που βιώνει η χώρα μας και που κοντεύει να γίνει καθεστώς. Δεν λειτουργούν αξίες, δεν λειτουργούν κανόνες, δεν λειτουργεί τίποτα πέρα από την … απραξία της ημέρας, που συνίσταται από την απροθυμία του κράτους να διαχειρισθεί την κοινή μας ζωή, να επιβάλει την τάξη, να διαφυλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού και να εγγυηθεί τις αξίες της προσωπικής μας παρουσίας στον κόσμο, αυτό που κάποτε το έλεγαν ατομικά ή προσωπικά δικαιώματα!

Που τέτοια δικαιώματα πλέον! Ούτε να το σκέφτεται κανείς, δεδομένου πως ο –τάχατες υπερασπιζόμενος τα συμφέροντα του κράτους- χειριστής των διακοπτών της ΔΕΗ, αποφασίζει πότε θα –αν- φας, πότε θα πλυθείς, πότε θα διαβάσεις, πότε θα ακούσεις μουσική ή θα δεις ειδήσεις και πότε θα … εγκλεισθείς σε ασανσέρ, επειδή έτσι γουστάρουν οι απαλλοτριώνοντας στην πράξη τα δικαιώματά σου και την υπόσταση του κράτους συνδικαλιστές της ΔΕΗ.
Από εδώ και από τα τόσα άλλα παραδείγματα που καταδεικνύουν απερίφραστα την καταπάτηση των ατομικών μας δικαιωμάτων, ξεκινάει η απραξία του κράτους. Του συνολικού κράτους και των τριών εξουσιών του, που ολιγωρούν, αδιαφορούν και υποβλέπουν η μία την άλλη, σε ένα χαοτικό σκηνικό και μια ιδιαζόντως επαχθή περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που αρρωσταίνει, αγχώνει και απαξιώνει τα πάντα. Θέλουμε να είμαστε πιο σαφείς και πιο σαφείς γινόμαστε, λέγοντας πως δεν νοείται να μην αντιδρά το κράτος στα εγκλήματα που γίνονται εναντίον του, αλλά και εναντίον των πολιτών, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν θέλουν τίποτα περισσότερο από ηρεμία στη ζωή τους και εξασφάλιση των δυνατοτήτων να μπορέσουν να ζήσουν μη αδικούμενοι και μη καταπιεζόμενοι.
Η παραβίαση του νόμου συστηματικά, που παραμένει και ατιμώρητη αλλά και μη ελεγχόμενη, η καταστρατήγηση των υποχρεώσεων εκείνων που έχουν ορισθεί ως θεματοφύλακές τους, η σκληρή καθημερινότητα, που οδηγεί μαθηματικά σε περιχαρακώσεις και άμυνες, δεν έχουν άλλη θεραπεία πλην αυτής, της ενεργοποίησης του κράτους και της ανασυγκρότησής του, που θα δώσουν τα στηρίγματα στην κοινωνία να ανανήψει και να το πάρει πάνω της. Το πρόβλημα είναι εξαιρετικά σημαντικό και εξαιρετικά σοβαρό.
Λύσεις με επιθυμίες, που καταλήγουν σε ημίμετρα, δεν αλλάζουν ούτε σώνουν την κατάσταση. Η πρόοδος του χρόνου δεν κάνει τα πράγματα καλύτερα ούτε καν τα αμβλύνει. Η κοινωνία έχει χωρισθεί σε κομμάτια, που έχουν τις ακριβώς αντίθετες αντιλήψεις για τα πράγματα, τις οποίες ήδη προσπαθούν να επιβάλουν η μία στην άλλη, οδηγώντας σε πολωτικές και αδιάλλακτες καταστάσεις.
Οι επικίνδυνες μειοψηφίες ήδη έχουν επιβάλει το δικό τους «δίκαιο», ενώ οι πλειοψηφίες θεωρούνται υποχρεωμένες να δέχονται τις αποφάσεις των μειοψηφιών, χωρίς δικαίωμα άποψης και λόγου.
Τα όρια της ελευθερίας του ατόμου έχουν καταργηθεί και ισχύει ουσιαστικά πλέον το θράσος του ισχυρότερου. Παρατηρείται δε ως εκ τούτου το φαινόμενο να πληρώνουν τα θύματα και να παραμένουν στο απυρόβλητο οι θύτες, όπως για παράδειγμα στο θέμα των διακοπών της ΔΕΗ, που οι διακόπτες κατεβαίνουν παράνομα από τους θύτες και τα θύματα υποφέρουν. Υποφέρουν οι καταναλωτές μα περισσότερο υποφέρουν οι επαγγελματίες, οι οποίοι καταστρέφονται από την «τιμωρία» που τους επιβάλει το συνδικαλιστικό παρακράτος.
Τα ίδια και στα λιμάνια, όπου τα εμπορεύματα σαπίζουν και καταστρέφονται στις αποβάθρες, τα ίδια εκεί, όπου κυριαρχεί η στρεβλή άποψη του δικαιώματος μονομερώς της απεργίας και παρεμποδίζεται το δικαίωμα της εργασίας.
Τι μένει λοιπόν στον πολίτη και πολύ περισσότερο στον πολίτη που στηρίζει την εθνική οικονομία, ρισκάροντας ως επιχειρηματίας ή έμπορος ή επαγγελματίας ή ως παραγωγός; Να πάρει την κατάσταση στα χέρια του; Να την πάρει… Δυναμικά αντιπαραθέτοντας τα δικά του συμφέροντα, που σε τελική ανάλυση και σε σχέση με τους «αργόσχολους πληθυσμούς των πρυτανείων», δημιουργεί προστιθέμενη αξία, έχοντας και το υπουργείο οικονομικών απέναντί του, που ξέρει μεν να «αρμέγει» αλλά δεν ξέρει να προφυλάσσει τις «αγελάδες» του.

Και όχι μονάχα αυτό… Εμείς πιστεύουμε πως στον καιρό της κρίσης, που ζούμε σήμερα, το κράτος πρέπει να διαφυλάξει αυτά τα λίγα, τα οποία άφησε στους φόρου υποτελείς τέως πολίτες του. Είναι αδιανόητο να θέλει κάποιος να πληρώσει τους φόρους του, χαράτσια τα λέμε τώρα και να μη μπορεί να έχει πρόσβαση στις εφορίες, σε όσες εν τέλει απέμειναν.
Η χώρα έχει ακόμα μια δημοκρατική τρικομματική κυβέρνηση, η οποία και παρά τις ενστάσεις, ενίοτε όλων μας, κυβερνά. Θα πρέπει όμως να κυβερνά καλά και να προστατεύει τους Έλληνες, από της θηριωδίες αυτών, που επιμένουν πως η προσωπική τους κατάσταση είναι υπεράνω όλων των άλλων πραγμάτων της χώρας…
Ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς, είχε υποσχεθεί πως θα βγάλει τις κουκούλες ορισμένων… Να το κάνει, αν και αυτό μόνο δεν αρκεί. Δεν μπορούν οι διάφοροι «Φωτόπουλοι» να καταργούν το κράτος, ιδιαίτερα όταν αυτοί επισώρευσαν σημαντικό ποσοστό από τα δεινά, τα οποία υφίσταται σήμερα ο Ελληνικός λαός.
Άλλωστε και συνταγματικά η κυβέρνηση δεν «πέφτει», όσο και να το θέλουν, δεδομένου πως ούτε χρόνος δεν συμπληρώθηκε ακόμα από την ψήφο εμπιστοσύνης, τον οποίο της έδωσε η ελληνική βουλή.

tak