Ομπάμα, Ρόμνει, και Ευρώπη.

Λίγο πριν οι Αμερικανοί επισκεφτούν τις κάλπες, ο Mitt Romney προβοκάρει, λέγοντας πως η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία, τα σύμβολα της ευρωπαϊκής προνοιακής τρέλας, αποτελούν το μοντέλο του Ομπάμα για την Αμερική.

Ώρα για επίθεση στην Ευρώπη δηλαδή. Μια Ευρώπη που θα αποτελέσει το επίκεντρο της θεματικής στρατηγικής του  Romney αν κερδίσει τις εκλογές.

Τι θα γίνει όμως αν κερδίσει ο Ομπάμα; Είναι υπέρ ή κατά της Ευρώπης; Τι θα κάνει στη δεύτερη θητεία του; Θα ξαναβάλει την Ευρώπη στην πίσω θέση, επικεντρώνοντας την προσοχή του στην Ασία;

Αυτά είναι εύλογα ερωτήματα. Αλλά όταν πρόκειται για την Ευρώπη, αυτή απουσίαζε από την προεκλογική εκστρατεία της Αμερικής, μέχρι που ο Mitt Romney αποφάσισε να την γελοιοποιήσει.

Εδώ θα πρέπει να διαχωρίσουμε τις προεκλογικές αναφορές, τις παγκόσμιες μετατοπίσεις, και τα γεγονότα. Τα στοιχεία μας δείχνουν πως οι ΗΠΑ και η Ευρώπη είναι τόσο άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους, που οι όποιες αμφισβητήσεις ακυρώνονται.

Οι άμεσες επενδύσεις από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη, και τούμπαλιν, είναι πολύ μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες με Ιαπωνία και Κίνα συνολικά.

Το 2011, το δια-ατλαντικό εμπόριο αυξήθηκε κατά 14% στα $360 δις, και απασχολεί 15 εκατομμύρια ανθρώπους.

Η έρευνα και η ανάπτυξη στα δυο εμπορικά μπλοκ αντιστοιχούν στο 65% των συνολικών παγκοσμίως, ενώ η δια-ατλαντική οικονομία ισούται με το 54% της παγκόσμιας παραγωγής, και το 40% της κατανάλωσης. Αν μειώνονταν οι εμπορικοί δασμοί κατά 50%, το εμπόριο θα αυξάνονταν κατά $200 δις. Χώρια η ισχύς του ΝΑΤΟ, μιας από τις μεγαλύτερες συμμαχίες στην παγκόσμια ιστορία.

Ας δούμε τι λέει ο Mitt Romney. Αυτά που λέει ενοχλούν, επειδή είναι σχετικά. Αλλά πρόκειται για ιδεολογικά φληναφήματα, που λέγονται για προεκλογικούς σκοπούς. Ο Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος έχει επενδύσει στην Ευρώπη, και στην Ιταλία, και πάντα έκανε σωστές επενδύσεις. Αν λοιπόν κερδίσει, θα υπερτερήσει ο πραγματισμός, και όχι η ρητορική.

Από πλευράς πολιτικής, η Αμερική του  Romney δεν θα διαφέρει κατά πολύ από αυτήν του Ομπάμα. Ειδικά εξαιτίας του ότι η αμερικανική κεντρική τράπεζα, που παίζει τον πρώτο ρόλο στις διμερείς σχέσεις αναφορικά με την διαχείριση της κρίσης, θα συνεχίσει να ελέγχεται από τον Ben Bernanke, ως μια ένδειξη συνέχειας.

Και ο Ομπάμα; Είναι αλήθεια πως όταν ξεκίνησε έβαλε τον Ειρηνικό Ωκεανό πάνω από την Ευρώπη. Γρήγορα όμως συνειδητοποίησε πως τα μεγάλα γεωπολιτικά ζητήματα που άπτονται της σταθερότητας της Μεσογείου, επηρεάζουν άμεσα και αυτά της Αμερικής, αφού από κει προέρχονται οι αμερικανικές πολιτικές, πολιτισμικές, και εθνικές ρίζες. Για αυτό και σύντομα, ο πρόεδρος άλλαξε τακτική.

Ένα άλλο μεγάλο ερώτημα έχει να κάνει με τις παγκόσμιες αλλαγές που εξελίσσονται αυτή τη στιγμή. Οι μεγάλες οικονομικές δυνάμεις Κίνα και Αμερική, έχουν ξεπεράσει την ΕΕ. Τώρα είναι στο χέρι της Ευρώπης να αντέξει, και να θέσει σε εφαρμογή κοινούς θεσμούς, όπως αυτοί που σχεδιάστηκαν στην συνάντηση των G20 στο Los Cabos, να προχωρήσει σε ομοσπονδιοποίηση, σε απορύθμιση, και στην διάλυση αρτηριοσκληρωτικών δομών.

Δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να συγχυζόμαστε που η Ευρώπη απουσιάζει από την αμερικανική προεκλογική συζήτηση, και παράλληλα να αισθανόμαστε προσβεβλημένοι από τις κριτικές.

Τα πολωτικά μηνύματα των Romney και Ομπάμα, που μας κατηγορούν για ολιγωρία στην αντιμετώπιση της κρίσης, έχουν στοιχεία αλήθειας.

Σίγουρα το κράτος παίζει έναν υπερβολικό ρόλο στις οικονομίες της ΕΕ, και το ευρωπαϊκό μοντέλο ανταγωνιστικότητας δύσκολα θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την παγκόσμια ανταγωνιστικότητα. Αυτά είναι τα γεγονότα. Και θα πρέπει η ΕΕ να τα λάβει σοβαρά υπόψη, άσχετα αν αποτελούν προϊόν επιθετικής εκμετάλλευσης από τους δυο υποψηφίους, πριν και μετά τις εκλογές.

S.A.
Il Sole 24ore