Ο νέος διχασμός βρίσκεται προ των πυλών.

Έχω την ευκαιρία να συναλλάσσομαι και να συζητάω καθημερινά, τόσο με δημοσίους υπαλλήλους, όσο και με άτομα του ιδιωτικού τομέα.

Και αυτό στο οποίο έχω καταλήξει είναι ότι κινδυνεύουμε από έναν νέο διχασμό.

Όχι εθνικό, ή πολιτικό, αλλά  κοινωνικό (και οικονομικό), που ίσως να είναι και πιο επικίνδυνος.

 Η κρίση, αντί να μεγεθύνει την αλληλεγγύη, μεγέθυνε τα πάθη.

Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν δυο σαφώς διαχωρισμένες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, που ακούσια παίζουν το παιχνίδι κάποιων ελίτ.

Αν και δεν είμαι φανατικός οπαδός των θεωριών συνωμοσίας, η σημερινή μας κατάντια μου προκαλεί σοβαρούς προβληματισμούς για την σημασία τους. Λες και κάποιοι μας κουρντίζουν, σαν τα παλιά παιδικά παιχνίδια, και εμείς βαράμε το νταούλι στον ρυθμό που αυτοί καθορίζουν…

Έτσι λοιπόν έχουμε από την μια τους δημοσίους υπαλλήλους, που στη μεγάλη τους πλειοψηφία συνεχίζουν να ζουν στον κόσμο τους, υπερασπιζόμενοι αναχρονιστικά κεκτημένα, αρνούμενοι να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, και αγκαλιάζοντας τα φληναφήματα του Τσίπρα και του Καμένου,  προσδοκώντας πως στο τέλος κάτι θα γίνει, έτσι μαγικά, και όλα θα επανέλθουν στην προτεραία τους ιδανική κατάσταση.

Από την άλλη έχουμε τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, και όλους όσοι εντόπισαν τον ένοχο για τα χάλια μας.

Που για αυτούς δεν είναι ούτε οι τραπεζίτες, ούτε οι πολυεθνικές, ούτε ο καπιταλισμός ως σύστημα, ούτε η παγκοσμιοποίηση, ούτε καν οι ανίκανοι πολιτικοί.

Όχι, ο ένοχος είναι ένας.

Ο δημόσιος υπάλληλος, που αυτός φταίει για ότι έγινε. Αυτός τον οποίον χρόνια ολόκληρα λοιδορούσαν οι διάφοροι wannabe γιάπηδες.

Έτσι, πιστοί στο δόγμα να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, παραπαίουμε καθημερινά, κοιτώντας ο καθένας το δάχτυλο, αντί για την σελήνη.

Δεν ξέρω που θα φτάσει αυτή η νέα διχόνοια.

Το ζήτημα είναι να προλάβουμε να την αποτρέψουμε πριν μετεξελιχτεί σε οδομαχίες.

Κάποτε πλακωνόντουσαν στο ξύλο οι αφισοκολλητές των διαφόρων κομμάτων, ή ακόμη και απλοί πολίτες έξω από τα κομματικά εκλογικά κέντρα.

Σήμερα, όλα αυτά αποτελούν θλιβερό (και φαιδρό) παρελθόν, με την πλειοψηφία να έχει αντιληφτεί την ματαιότητα της κομματικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης, αφού στο φινάλε «όλοι το ίδιο είναι».

Έτσι, οι μόνοι που συνεχίζουν να αλληλοδέρνονται σε τακτά διαστήματα, είναι κάποιοι χαπακωμένοι χούλιγκανς, και οι γνωστοί άγνωστοι μπαχαλάκηδες.

Δυστυχώς όμως, και ο μέσος Έλληνας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς πάθη.

Και παράλληλα, δεν μπορεί να δει την δική του καμπούρα.

Εκρηκτικός συνδυασμός.

Έτσι τι πιο εύκολο από το να τα ρίχνει στους άλλους;

Οι δημόσιοι υπάλληλοι μιλάνε για φοροφυγάδες αρπακολλατζήδες επιχειρηματίες κλπ που ποτέ δεν κόβανε αποδείξεις, και που φυγάδευαν τα λεφτά τους στην Ελβετία, ενώ οι υπόλοιποι μιλάνε για τις στρατιές των μονιμοποιημένων αργόμισθων, με τα δεκάδες προνόμια, που τους πληρώνουν οι τίμια εργαζόμενοι, για να τα ξύνουν.

Φαύλος κύκλος δηλαδή.

Το ποιος από τους δυο έχει δίκιο δεν έχει καμιά σημασία.

Μικρή (πληθυσμιακά) χώρα είμαστε, και γνωριζόμαστε καλά μεταξύ μας.

Το ζήτημα όμως είναι να δούμε το δάσος, και να μην περιοριζόμαστε στο δένδρο.

Διότι το διαίρει και βασίλευε είναι πανάρχαια, και δοκιμασμένη μέθοδος χειραγώγησης των λαών.

Και το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά.

Ας συνέλθουμε λοιπόν, και ας μην  καταλήξουμε να δερνόμαστε στους δρόμους σαν μικρά παιδιά, που δεν έχουν κανέναν μεγάλο να τα χωρίσει. Μάλιστα, στη δική μας περίπτωση, οι μεγάλοι είναι αυτοί που μας έβαλαν εξ αρχής να πλακωθούμε...

Διότι αλλιώς, μας βλέπω  όλους μαζί στα συσσίτια.

Δημόσιο και ιδιωτικό τομέα αγκαζέ.

Strange Attractor