Η ζωή είναι σκληρή, και μετά … πεθαίνεις.

Δεν έχω ιδίαν άποψη, αφού δεν πολυβλέπω τηλεόραση, αλλά ακούω και διαβάζω, πως αυτές τις ημέρες έκανε την επανεμφάνισή του σε κανάλι  ο γκουρού του τίποτα, και ο βασιλιάς της ευτέλειας, ο αμετανόητος  Πέτρος Κωστόπουλος.

Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε που η εκδοτική του «αυτοκρατορία» κατέρρευσε, αφήνοντας δεκάδες εργαζόμενους απλήρωτους.

 

 

Αν είναι αλήθεια, και αν όντως επανέρχεται στο προσκήνιο της γκλαμουράτης ανυποληψίας μας, τότε καλά είναι να θυμηθούμε το ακριβώς σήμαινε η πτώση του εν λόγω "πετυχημένου".

Ο Πετράν, βαθύς γνώστης του παιχνιδιού της επικοινωνίας, χάρη στο οποίο διέπρεψε και κυριάρχησε τις τελευταίες δεκαετίες, συνεχίζει να το παίζει, με μαεστρία, δείχνοντας παράλληλα ότι τίποτα δεν έμαθε, και για τίποτα (ουσιαστικό) δεν μετανιώνει.

Πολύ πιθανόν, να μην έχει καν καταλάβει τον ρόλο που έπαιξε, αλλά και τη ζημιά που έκανε όλα αυτά τα χρόνια.

Μπορεί η πολύ ηλιοθεραπεία στα κότερα, οι πλούσιες σε λίπη αστακομακαρονάδες, και η συνεχής επαφή με σιλικονούχες μπίμπο να μείωσαν κάπως την αντίληψή του.

Και άντε, ο Κωστόπουλος είναι αυτός που είναι: Μπαστουνόβλαχος επιτήδειος για τους μεν, ίνδαλμα και πρότυπο μαγκιάς για τους δε.

Η μεγάλη απορία όμως έγκειται στο γιατί κάποιοι πολλοί συμπατριώτες μας συμπεριφέρονται σαν να μην είδαν, και σαν να μη ξέρουν τίποτα…

Σαν να μην είδαν το μεγάλο φαγοπότι, με δανεικό και αεριτζίδικο χρήμα,  που σημάδεψε τις δεκαετίες «ανάπτυξης» που περάσαμε ως χώρα, και στο οποίο πρωταγωνίστησαν κομματικοί εγκάθετοι, σε αγαστή συνεργασία με «επιχειρηματίες» του κώλου.

Σαν το μνημόνιο και το ΔΝΤ να ήρθαν έτσι στα ξαφνικά, και  απρόσκλητα.  Σαν να μην μεσολάβησε μια ολόκληρη εποχή πνευματικής  βυθιότητας, και ηθικής  παρακμής, με επίκεντρο τους διάφορους «πνευματώδεις» μαϊντανούς, και τα τιποτένια σαχλοκούδουνα σελέμπριτις.

Σαν να έπεσαν κάποιοι από τα σύννεφα, χάσκοντας και απορώντας για το τι σχέση μπορεί να έχει ο «λεβέντης» αρσενικός Κωστόπουλος, με τα κακά της μοίρας μας, αφού αυτός, πετυχημένος όν, την επιτυχία δίδασκε!!!!

Γιατί του τα ρίχνουν οι συμπλεγματικοί «τσιπλάκηδες»;

Και όμως έχει.

Εδώ και 20-30 χρόνια γίνονται σημεία και τέρατα. Σε όλα τα επίπεδα της νεοελληνικής κοινωνίας. Σε μια χώρα που πέρασε από την αγροτική οικονομία, κατευθείαν σε αυτήν των υπηρεσιών. Στην μεταβιομηχανική εποχή δηλαδή, χωρίς όμως να μεσολαβήσει τίποτα το ενδιάμεσο.

Και όλα αυτά που λουζόμαστε σήμερα, έγιναν με την συγκατάθεσή μας. Όλων μας, που μαγεμένοι  από τις χάντρες, και ζαλισμένοι από τα  «υπνωτικά χάπια», που μας πρόσφεραν κάποιοι Κωστόπουλοι, παλιότερα κάποιοι Ίακχοι κλπ. κάναμε πως δεν βλέπουμε το έγκλημα, κλείνοντας τα μάτια στο ότι  η ψωροκώσταινα μετετράπη αίφνης σε … Μαντάμ Σουσού.

Και σαν να μην ξέρουν κάποιοι,  ότι η τελική κατάντια μας, μπορεί να μην οφείλεται στον ίδιο τον Κωστόπουλο per se, ή στις αδελφές Κανονίδου, ή στους υπόλοιπους γελωτοποιούς του καρακατσουλίστικου νεοελληνικού σταρ σύστεμ, αλλά σε όλα αυτά τα φληναφήματα, και τα χιλιάδες τίποτα, που το σύστημα που υπηρέτησε ο εν λόγω με αφοσίωση, τάισε με πίτουρα μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων.

Και για να το ξεκαθαρίσουμε, δεν προκάλεσε ο Κωστόπουλος, ή ο κάθε Κωστόπουλος  την οικονομική μας χρεοκοπία, αλλά της έστρωσε τον δρόμο, και την διευκόλυνε, προκαλώντας συνειδητά την ηθική μας χρεοκοπία, η οποία αποτέλεσε και προϋπόθεση για την άλλη, την οικονομική δηλαδή.

Και τώρα, να`μαστε πάλι εδώ Ανδρέα, οι φόροι πέφτουν χιαστί.

Η γενιά του 2010 έρχεται να συναντήσει την γενιά του 1950.

Με κοινό σημείο την εξαθλίωση, και το τριμμένο παντελόνι (αυτή τη φορά μαϊμού Αρμάνι).

Μόνο που η ολιγαρκής γενιά του `50, μπορεί μεν να πεινούσε, αλλά είχε και κάποιες αρχές, και κάποια βιώματα, τα οποία την βοήθησαν να ξεπεράσει τα όποια προβλήματα, και να χτίσει μια Ελλάδα όχι ιδανική, αλλά σαφώς καλύτερη από αυτήν που κληρονόμησε.

Με την άλλη γενιά τι γίνεται;

Αυτήν που τα βρήκε όλα έτοιμα, που τα θεωρεί όλα  δεδομένα, και που μόνο απαιτεί;

Αυτήν που δεν καταλαβαίνει ότι η ευημερία δεν είναι δικαίωμα, αλλά προνόμιο που σου παραχωρείται, και μόνο εφόσον βάλεις τον κώλο σου κάτω και στρωθείς στο διάβασμα, στη δουλειά, και γενικά στην προσπάθεια;

Η δεύτερη γενιά, αυτή του 2012, αυτή των €400, τι εφόδια έχει;

Τα εξυπνακίστικα τσιτάτα του Κωστόπουλου, τα πούρα, τα Τσίβας, τον Πάνο Κιάμο, τον γίγαντα Μαζό; Το πρώτο τραπέζι πίστα,  και τα ταχύπλοα;

Πως θα πορευτεί η γενιά που μεγάλωσε διαβάζοντας Νίτρο και Ντάουν Τάουν, γαλουχημένη να θεωρεί θέσφατο την κάθε σαχλαμάρα του κάθε καραγκιόζη, και που διδάχτηκε απ αυτούς  να βλέπει με πλήρη απαξίωση την έννοια της  εργατικότητας, αποθεώνοντας  παράλληλα την νεοπλουτίστικη ξιπασιά, και την πνευματική ένδεια;

Εκεί είναι που χάθηκε το παιχνίδι οριστικά, και που θα χρειαστούμε 20-30 χρόνια μέχρι να βγούμε από τον λάκκο όπου μας έριξε η βλακεία μας, και τον οποίο έσκαψαν κάποια φερέφωνα του συστήματος, τύπου Κωστόπουλου, Ψινάκη, και άλλων πολλών ρεμπεσκέδων που διαμόρφωσαν συνειδήσεις, και καθόρισαν τρόπους ζωής, για όλους τους «ωραίους ως Έλληνες» νέους μας.

Αν ειλικρινά αντιλαμβάνονταν τη θέση του ο Πετράν, ίσως και να ζητούσε μια συγγνώμη. Ίσως και να ανέφερε ένα γνήσιο από καρδίας mea culpa.

Ο τρόπος όμως που αντιδρά γενικά, απλά εκφράζει μια προσωπική πικρία, μια αλαζονεία, και μια μικρόψυχη εκδικητικότητα, που οι μπατίρηδες τους οποίους προσπάθησε να εκπολιτίσει, δεν αναγνωρίζουν το έργο του, και τον φτύνουν… αλλά που θα πάει, θα τους δείξει αυτός!

Το καημένο το φτωχόπαιδο, που ξεκίνησε από την επαρχία, και με μόνο όπλο το μυαλό του, και την μαγκιά του, χωρίς να είναι γόνος, έφτιαξε μια αυτοκρατορία. Και που κανείς δεν τον καταλαβαίνει.

Αυτόν τον θηριώδη πνευματικό πλάτανο, που μόλις έπεσε, πας «κομπλεξικός» ξυλεύεται!

Αυτό μας λέει.

Σνιφ σνιφ….

Η ζωή μπορεί να είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή, όπως δίδασκε επί χρόνια ο Πέτρος, αλλά παράλληλα είναι σκληρή, και μετά … πεθαίνεις. Ή όπως τραγούδησε ο Λένον: Η ζωή είναι αυτό που σου  συμβαίνει την ώρα που εσύ κάνεις άλλα σχέδια…

Και όλα όσα έκανες στο ενδιάμεσο, είναι αυτά που θα σημαδέψουν το πέρασμά σου από τη γη.

Κάποιοι όμως, απλά μπουκώνουν,  και κοπρίζουν.

Και αυτή θα είναι η μοναδική τους προσφορά.

Και όπως θα έλεγε κι ο ίδιος, αν ήταν ακόμη στα ντουζένια του, hasta la vista baby, και πού`σαι: Να μας γράφεις (όπως σε γράφουμε κι εμείς).

Strange Attractor