Γιατί βρε Αλέξη;

Πως το είπε ο Λαφαζάνης; «Δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε….»;

Και έτσι, με μια απλή του δήλωση, μου γκρέμισε τα όνειρα. 

Μου γκρέμισε το μέλλον....

Γιατί;

Εμείς ελπίζαμε σε εσάς.

Γιατί μας πουλάτε;

Η Αθήνα του μέλλοντος (σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ).

Προσωπικά, περίμενα πως και πώς να δω μια στιβαρή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, να αναλαμβάνει τις τύχες του τόπου, με τον Τσίπρα στο πηδάλιο, και με τους Κουράκη, Πάντζα, Δούρου, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνη, και άλλους παρόμοιου βεληνεκούς διανοούμενους, να μας γλιτώνουν από τις παγίδες στις οποίες μας έριξαν οι (ανίκανοι) ξεπουλημένοι στα ντόπια και ξένα συμφέροντα υπόλοιποι πολιτικοί.

Περίμενα πως και πώς να πούμε αντίο στο στρεβλό ευρώ, και να προχωρήσουμε μπροστά δυνατοί και περήφανοι, με την ολόδική μας δραχμή.

Να πούμε ένα ηχηρό όχι στους διάφορους Σόιμπλε, Μόιμπλε και λοιπούς ναζιστές, σ αυτά τα όρνια των διεθνών τραπεζιτών, που θέλανε να κάνουν μια ακόμη «διέλευση» επάνω στο καθημαγμένο μας κορμί.

Να παρακάμψουμε τα ψευδεπίγραφα διλήμματα στα οποία μας παγιδεύει ο Σαμαράς, και ο Μπένυ, και επιτέλους να αναστηθούμε!

Εγώ είχα πιστέψει πως ο μόνος τρόπος για να σωθούμε από την κρίση, θα ήταν να ανοίξει το δημόσιο τις πύλες του, και να προσλάβει άλλες 200.000 υπαλλήλους, με ελάχιστο βασικό μισθό τα €1.400.

Είχα πειστεί πως όλα μα όλα ανεξαιρέτως τα διάφορα περιουσιακά στοιχεία του λαού θα πρέπει να κρατικοποιηθούν σε βαθμό 100%, και μάλιστα  πάραυτα.

Να επανέλθει δηλαδή η Ολυμπιακή στο κράτος, να επανέλθει ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ, και ίσως να κρατικοποιηθούν και άλλες επιχειρήσεις, που ως αποκλειστικά ιδιωτικές, το μόνο που κάνουν είναι να  ρουφάνε το αίμα του λαού. Π.χ. Καρφούρ, ΖΙΜΕΝΣ, Κωτσόβολος, Ηλεκτρονική Αθηνών, το κομμωτήριο της Σούλας, κλπ.

Είχα πειστεί πως η φιλοχουντική μας αστυνομία θα πρέπει επιτέλους να αφοπλιστεί, αν θέλουμε να λεγόμαστε δημοκρατία.

Και να στελεχωθεί (κατ αρχήν) από Μουσουλμάνους συνανθρώπους μας, που κι αυτοί έχουν δικαίωμα στο όνειρο.

Είχα επίσης πειστεί, πως θα πρέπει επιτέλους το κράτος και η κοινωνία να σκύψει με στοργή πάνω από τους ταλαίπωρους φουκαριάρηδες, που κυνηγημένοι από τους πολέμους και την δυστυχία, κατέληξαν τελικά στην Ελλάδα για να φάνε κι αυτοί ένα κομμάτι βρώμικο ψωμί.

Είχα πιστέψει στις εξαγγελίες του πατερούλη Αλέξη, που ζητούσε μετ’ επιτάσεως να φέρουν όλοι οι απόκληροι εδώ και τις οικογένειές τους, για να μην αισθάνονται μόνοι.

Είχα πιστέψει (φευ) στην δέσμευση του Κουράκη να δοθεί επίδομα σε αυτούς τους άθλιους και δυστυχισμένους, που πλουτίζουν τον πολιτισμό μας με την παρουσία τους, και ανανεώνουν το εκφυλισμένο μας DNA με πολύτιμο νέο αίμα.

Ήμουν μάλιστα έτοιμος να ναυλώσω και καίκι, για να συντροφέψω τον καπετάν Κουράκη στη Γάζα, και να διαολοστείλω τους φασίστες Ισραηλινούς που πνίγουν το όνειρο…

Είχα πιστέψει σε μια ανεκτική Ελλάδα, και σε μια πολυπολιτισμική Αθήνα (βλ. φωτό).

Είχα πιστέψει σε όλα αυτά…. και τώρα αισθάνομαι προδομένος.

Αισθάνομαι ένα τίποτα….

Εκτέθηκα σε φίλους και συγγενείς.

Πείθοντάς τους πως η μόνη λύση για την χώρα είναι ο Αλέξης.

Έτσι μου’ρχεται να κατεβάσω και τη αφίσα της Δούρου που στολίζει το δωμάτιο μου, αλλά και τα αρρωστημένα μου όνειρα….

Γιατί βρε Αλέξη;

Γιατί δεν είσαι έτοιμος να μας αναλάβεις, και να μας πας μακριά;

Γιατί έγδαρες τα όνειρά μου…..;

Strange Attractor