Αφορμή για το άρθρο μου έδωσαν δύο διαφορετικές συνεντεύξεις από δύο διαφορετικούς ανθρώπους της τέχνης, και ειδικά του Θεάτρου, μέσα σε διάστημα λίγων ημερών. Λόγια έξω από τα δόντια και παντελής έλλειψη γλειψίματος της αριστεράς και του δήθεν "προοδευτισμού", το αντίθετο κιόλας, από τους καταξιωμένους θεατράνθρωπους Μιχάλη Ρέππα και Σταμάτη Φασουλή.
Στην ιστοσελίδα ONLYTHEATER έδωσε συνέντευξη ο Μιχάλης Ρέππας, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους σε σχέση με τον "προοδευτισμό", την θολοκουλτούρα και τη βιομηχανία επιδοτήσεων. Σας παραθέτουμε μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της συνέντευξής του αυτής:
Πως είδατε όλο αυτό το σκηνικό έξω από το «Χυτήριο»; Υπήρξαν απειλές και προπηλακισμοί, έπεσε ξύλο, ενώ ένας βουλευτής της Χρυσής Αυγής κατέβασε από την κλούβα έναν συλληφθέντα χωρίς να ανοίξει μύτη. Η θέση σας;
Μα τι να σχολιάσεις για όλα αυτά; Δεν είναι αυταπόδεικτο ότι είναι απαράδεκτα; Όχι επειδή είμαστε καλλιτέχνες. Επειδή είμαστε απλοί πολίτες της χώρας. Όταν όμως μας ξεβολεύει η αυθαιρεσία της Χρυσής Αυγής, ας θυμηθούμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος αυθαιρετεί στη χώρα μας. Υπάρχουν δυνάμεις της “προόδου” που έχουν κλείσει θέατρα με το έτσι θέλω σε κομματικές απεργίες που έσυραν ολόκληρο τον κλάδο όμηρο στις μικροκομματικές τους επιδιώξεις.
Από το χαστούκι στην Κανέλλη στον τηλεοπτικό αέρα, στους σπασμένους πάγκους και τα σπασμένα μαγαζιά μεταναστών…
Τι περιμένεις να απαντήσω στον φασισμό; Το θέμα δεν είναι αυτές καθ εαυτές οι εκδηλώσεις φασιστικής βίας. Το θέμα είναι το γιατί οι “προοδευτικές” δυνάμεις αδυνατούν να πείσουν πλέον και ένα σημαντικό κομμάτι της νεολαίας έχει στραφεί στη Χρυσή Αυγή. Το θέμα είναι ότι εμείς οι “προοδευτικοί” και “προχωρημένοι” λέγαμε ψέματα επί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες. Γιατί εμείς είμαστε η γενιά του μεγάλου ψέματος. Βγήκαμε στην ζωή στην μεταπολίτευση, με τα πιο ανατρεπτικά συνθήματα και μόλις μας άνοιξαν το παραθυράκι της κατανάλωσης, πέσαμε με τη μούρη σαν τα λιγούρια. Από τα πανό και τα βροντερά συνθήματα πέσαμε με φορά στο life style. Αναδρομικώς αποδεικνύεται ότι και το 1974 ήμασταν ψεύτες. Ούτε την δημοκρατία θέλαμε, ούτε το σοσιαλισμό. Θέλαμε πρώτο τραπέζι πίστα στα πιο φαντεζί μπουζουξίδικα της παραλιακής. Γιατί λοιπόν να μας σεβαστεί η νεολαία και να μας ακολουθήσει τώρα;
Υπάρχει «ρατσισμός» των ανθρώπων του «ποιοτικού» στους ανθρώπους του «εμπορικού»; Υπάρχει μια κατηγοριοποίηση τέτοια και το ξέρετε,υπάρχει η «ταμπέλα». Νιώσατε να σας απαξιώνουν«ποιοτικοί» και να σας γυρίζουν την πλάτη;
Ρατσισμός ναι. Και βεβαίως έχουμε νοιώσει έντονη περιφρόνηση και από διάφορους ανεπάγγελτους σοφολογιότατους και από διάφορους συναδέλφους που δουλεύουν σε θέατρα των 80 θέσεων. Λες και είναι ντροπή το θέατρο που παίζει το έργο σου να έχει 500 θέσεις.
Μου λέγατε σε παλιότερη συνέντευξη, πως εσείς παλεύετε για το ταμείο -πέραν του καλλιτεχνικού αποτελέσματος των όποιων δουλειών σας-, ενώ οι άλλοι, δουλεύουν, έχοντας «τσιμπήσει» γερές επιχορηγήσεις.
Το κακό σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι εμείς θεωρούμαστε οι “συμβιβασμένοι”, οι “πουλημένοι” στο εμπορικό θέατρο και οι άλλοι το παίζουν και καλά “ανατρεπτικοί” και ασυμβίβαστοι. Μα πως είναι δυνατόν να είσαι ανατρεπτικός την ώρα που τσιμπάς την επιχορηγησούλα σου κανονικότατα; Αυτός που θέλει να ανατρέψει ένα κατεστημένο, δεν πληρώνεται από αυτό ακριβώς το κατεστημένο. Είναι πάνω από 30 χρόνια που οι καλλιτέχνες είμαστε χωρισμένοι σε δυο όχθες. Οι ευνοημένοι, που είναι ταυτόχρονα και εικονοκλάστες και επιχορηγούμενοι -με ΟΛΕΣ τις κυβερνήσεις- και τα κορόιδα (εμείς) που είμαστε και ξεπουλημένοι και φτηνοί και φτύνουμε της μάνας μας το γάλα για το κάθε ευρώ που βγάζουμε. Γιατί το αφεντικό στην ιδιωτική πρωτοβουλία δεν καταλαβαίνει ούτε από γλειψίματα, ούτε από μπαρμπάδες στην Κορώνη, ούτε από κομματικές διασυνδέσεις. Το αφεντικό στην ιδιωτική πρωτοβουλία κοιτάζει μόνο το ταμείο. Άμα τα φέρεις καλώς. Θα πληρωθείς. Αν όχι, τελείωσες. Ενώ στον εναλλακτικό-επιχορηγούμενο χώρο όλα παίζουν. Με αποτέλεσμα ποιο; Από την γενιά του πολέμου παραλάβαμε το θέατρο του Μινωτή και του Κουν; Τι έχει να μας επιδείξει η επιχορηγούμενη λόγια τέχνη σήμερα; Ισχνά πράγματα. Και ποια είναι τα κατορθώματα του επιχορηγούμενου μεταπολιτευτικού κινηματογράφου; Να διώξει το ελληνικό κοινό από την ελληνική ταινία και να το στρέψει αποκλειστικά στην αμερικάνικη. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Η επιχορήγηση είναι δηλητήριο για την τέχνη. Ούτε ο Ταχτσής έγραψε με επιχορήγηση, ούτε ο Χατζιδάκις συνέθεσε με επιχορήγηση, ούτε ο Κακογιάννης γύρισε με επιχορήγηση, ούτε ο Κουν δούλεψε στη κατοχή με επιχορήγηση. Το εξαιρετικό σε μια τέχνη δεν γίνεται με κρατική παραγγελία. Γίνεται από μόνο του υπακούοντας σε εντελώς άλλους κανόνες από αυτούς του χρήματος. Οι επιχορηγήσεις μόνο να καταστρέψουν και να διαφθείρουν μπορούν. Γιατί η επιχορήγηση φέρνει σιγουριά. Και ο σίγουρος καλλιτέχνης είναι όπως ο κουτσός δρομέας. Ο καλλιτέχνης πρέπει να λειτουργεί στο ρίσκο. Και μόνο τότε έχει αξία αυτό που θα κάνει. Γιατί βγαίνει από τη βάσανο της αβεβαιότητας. Οι επιχορηγήσεις το μόνο που κατάφεραν είναι να δημιουργήσουν οικογενειακά μικρομάγαζα στην πιάτσα και να διασπάσουν το κοινό με ανεξέλεγκτα ανεβάσματα. Ο καθένας που έβρισκε μια (κομματική) άκρη άνοιγε και από ένα μαγαζάκι και ανέβαζε όποιον κλασσικό του κατέβαζε η γκλάβα, με όποιον τρόπο του φαινόταν πιο κουφός και “πρωτότυπος”. Αυτά τα τριάντα χρόνια έχουμε δει τέρατα επιχορηγούμενου επαρχιωτισμού και θεατρικού αναλφαβητισμού. Ενώ αν όλοι αυτοί ρίσκαραν χρήμα θα σκέπτονταν λίγο πιο σοβαρά το κοινό και την λαϊκή ετυμηγορία. Ίσως η κρίση είναι μια ευκαιρία να τελειώσει αυτή η αρρώστια πια. Επιτέλους ας βγούμε όλοι μπροστά στο κοινό ισότιμοι. Ας κοπούν επιτέλους οι επιχορηγήσεις. Είναι ντροπή να πεινάει η πατρίδα μας και να βλέπω συναδέλφους να επαιτούν ακόμα για επιχορηγήσεις. Αν δεν είσαι ικανός να σταθείς στα πόδια σου και να απευθυνθείς στον κόσμο χωρίς το δεκανίκι του κράτους, φύγε από τη δουλειά. Δεν κάνεις.
Αν γράφατε επιθεώρηση θα είχατε τρελό «ψωμί»! Αυτή η περίφημη Λίστα Λαγκάρντ θα πρωταγωνιστούσε υποθέτω…
Δεν θα θέλαμε να κάνουμε επιθεώρηση αυτή την εποχή. Είναι τόσο τραυματικό αυτό που ζούμε που η άμεση καταγραφή του δεν ξέρω πόσο γέλιο μπορεί να βγάλει. Μην ξεχνάτε ότι το 1922 η επιθεώρηση εσιώπησε. Ήταν τόση η εθνική καταστροφή που δεν άντεχε το γέλιο της επιθεώρησης. Ελπίζω να μην πηγαίνουμε για μιαν ακόμη τέτοια μεγάλη καταστροφή όπως το '22 η ο εμφύλιος.
Γιατί έγινε αυτή η κόλαση στα τηλεοπτικά πράγματα;
Γιατί στις εποχές των παχέων αγελάδων τι έκανε η ελληνική τηλεόραση; Σκόρπαγε τα λεφτά σε αστρονομικές αμοιβές “μερικών” συνεργατών και “μερικών” στελεχών. Αντί να στήσει ένα αξιόπιστο σύστημα παραγωγής θεάματος που να αντέξει στα δύσκολα, τα λεφτά τα έκανε τζιπάκια και εξοχικά με πισίνες. Αντίθετα η Τουρκία μέσα σε λίγα χρόνια έστησε ένα σοβαρό σύστημα παραγωγής που είναι σε θέση και να εξάγει.
Από την άλλη, στην Εφημερίδα των Συντακτών παραχώρησε συνέντευξη ο Σταμάτης Φασουλής, κομμάτια της οποίας αναμετέδωσε το iefimerida, όπου έδειξε όχι και τόσο αισιόδοξος για τις προθέσεις του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ.
«Είναι άδικο να κριθεί μόνο από τα λεγόμενά του. Προς το παρόν μοιάζει αέρας κοπανιστός, αλλά μπορεί να κάνω λάθος. Η πράξη θα τον κρίνει. Στον ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί αλαζονεία. Αλλά η Ιστορία έχει δείξει ό,τι η αλαζονεία πιάνει τόπο. Ας θυμηθούμε το τουπέ του Ανδρέα Παπανδρέου το '81, μια χαρά του βγήκε. Οι γραφές λένε ότι ο Τσίπρας μάλλον θα κυβερνήσει... Τότε καλείται να επαληθεύσει λόγια και πράξεις. Αλλιώς, είναι ένας καλός ευχολόγος. Κι επικίνδυνος, θα έλεγα αν λάβουμε υπόψην ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να γιγαντώσει κι άλλο τον δημόσιο τομέα.»
«Είναι άδικο να κριθεί μόνο από τα λεγόμενά του. Προς το παρόν μοιάζει αέρας κοπανιστός, αλλά μπορεί να κάνω λάθος. Η πράξη θα τον κρίνει. Στον ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί αλαζονεία. Αλλά η Ιστορία έχει δείξει ό,τι η αλαζονεία πιάνει τόπο. Ας θυμηθούμε το τουπέ του Ανδρέα Παπανδρέου το '81, μια χαρά του βγήκε. Οι γραφές λένε ότι ο Τσίπρας μάλλον θα κυβερνήσει... Τότε καλείται να επαληθεύσει λόγια και πράξεις. Αλλιώς, είναι ένας καλός ευχολόγος. Κι επικίνδυνος, θα έλεγα αν λάβουμε υπόψην ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να γιγαντώσει κι άλλο τον δημόσιο τομέα.»
Δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην Χρυσή Αυγή και στην ευθύνη του λαού, πέραν των κυβερνώντων, για την ανάδειξή της σε πολιτική δύναμη, ενώ κατηγόρησε τους όψιμους "αντιμνημονιακούς" του ΠΑΣΟΚ ως... μανιοκαταθλιπτικούς. Τέλος, θεωρεί τον Σαμαρά καλύτερο από ότι τον περίμενε.
Τα δύο παραπάνω περιστατικά δε θυμίζουν σε τίποτα τα συνήθη λογύδρια διαφόρων "καλλιτεχνών", επαναστατών της κρατικής επιχορήγησης και επίδοξους Λένιν. Και όσο ξηλώνεται το πουλόβερ της μεταπολιτευτικής θολοκουλτούρας, τόσο πιστεύω πως θα βγαίνουν στη φόρα τα άπλυτα του πραγματικού καλλιτεχνικού υπόκοσμου της αρπαχτής και τόσο οι άνθρωποι της τέχνης δε θα φοβούνται να εκφρασθούν ελεύθερα απέναντι σε ένα μονομπλόκ ψευτοαριστερό κατεστημένο που έθαβε και έφτιαχνε καριέρες κατά το δοκούν.
TopGunZ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου