Ναι, αλλά εμείς είμαστε Έλληνες!

Όποιος ειδικός ή μη (δεν έχει σημασία) θέλει να μελετήσει την συμπεριφορά και την ψυχοσύνθεση του σύγχρονου Έλληνα, δεν έχει παρά να πάει έξω από κάποιο σούπερ μάρκετ, και μάλιστα Σάββατο πρωί.Ποια κρίση, και ποιες αηδίες.

Σαν τις ακρίδες προσέρχονται οι εποχούμενοι «αγανακτισμένοι», και αρχικά εφορμούν επί δικαίων και αδίκων, για μια θέση πάρκινγκ, η οποία και θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στην κεντρική είσοδο.

Οι προκαθορισμένες θέσεις για τα αυτοκίνητα των ΑΜΕΑ αγνοούνται κανονικά, με τις διάφορες κυράτσες, με το βαμμένο ξανθό μαλλί, να τις καταλαμβάνουν αδιάκριτα.

Αν μάλιστα τολμήσεις να τις κοιτάξεις στραβά, πόσο δε μάλλον να διαμαρτυρηθείς, θα πρέπει να είσαι έτοιμος για τον οχετό που θα προκύψει από το στόμα τους, που κατά τα άλλα είναι πίτα στο κραγιόν (πρωί πρωί).

Άλλοι συμπατριώτες μας,  πιο μάγκες, παρκάρουν τις τζιπάρες τους όπου δει. Κλείνοντας συνήθως τις διόδους, αρκεί να μη χρειαστεί να περπατήσουν 10-20 μέτρα παραπάνω.

Το ίδιο σκηνικό και στην ανεύρεση καροτσιού. Ο ένας πατάει τον άλλον, λες και αν καθυστερήσει 2-3 λεπτά, θα χάσει το … τρένο της ζωής.

Και τελικά, αφού φορτωθεί το καρότσι με δεκάδες αχρείαστα πράγματα, αρχίζει η επική μάχη της ουράς για τα ταμεία.

Εκεί είναι που βγαίνει στην επιφάνεια όλη η (δημόσια) παιδεία που καταφέραμε να πετύχουμε τόσα χρόνια ως … Έλληνες.

Βέβαια, τα ίδια βλέπουμε παντού.

Στις δημόσιες υπηρεσίες, στις στάσεις των λεωφορείων, παλιότερα στην αναζήτηση ταξί, κ.ο.κ.

Δεν έχουμε πολιτισμό μέσα μας. Τελεία και παύλα.

Το μόνο πράγμα που φοβόμαστε είναι ο έλεγχος, το πρόστιμο, και η όποια τιμωρία.

Και στις σπάνιες περιπτώσεις που αυτό συμβαίνει, η καρακαλτάκα με το νύχι κάγκελο και το θηριώδες SUV, αρχίζει να μυξοκλαίει σαν μωρό παιδί, αφού πάντα μα πάντα βιάζονταν διότι έχει να πάει την γιαγιά της (!) στο νοσοκομείο.

Το ίδιο και ο βαρύμαγκας με την «μπέμπα», που δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν, και που για αυτόν ο ΚΟΚ είναι ένα ακόμη …. γλύκισμα (όπως τα παλιά ροξ).

Αν όμως τον ελέγξει κανένας τροχονόμος, η γλύκα που βγάζει αφοπλίζει. Ένας ταλαίπωρος είναι, που προσπαθεί ο ρημάδης να βγάλει το ψωμί του…

Δυστυχώς όμως, στην Ελλάδα δεν γίνονται έλεγχοι. Δεν υπάρχει τιμωρία.

Και για αυτό ξεσαλώνουμε παντού.

Ήμουν μικρός, αλλά ακόμη θυμάμαι τις ομηρικές μάχες έξω από τα μπακάλικα και τα πρωτόγονα σούπερ μάρκετ της εποχής, τότε που είχαμε γενική επιστράτευση…. και υπήρχε ο φόβος πολέμου.

Αν δείχναμε την ίδια μαγκιά, την ίδια επιθετικότητα, και  την ίδια οργή απέναντι στον Τούρκο, τότε τα μεμέτια θα άκουγαν Έλληνας, και θα την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια προς Ανατολάς…

Αλλά η μαγκιά μας εξαντλείται εκεί. Στις ουρές, και στην άσφαλτο.

Και βέβαια, μόλις πάει Έλληνας στο εξωτερικό, με το που θα πατήσει το πόδι του σε έδαφος αναπτυγμένης χώρας, αρχής γενομένης από την ουρά που σχηματίζεται στα διαβατήρια του αεροδρομίου προορισμού, γίνεται αμέσως Παναγίτσα.

Ο ίδιος, που μερικές ώρες πριν, στο αεροδρόμιο προέλευσης, απειλούσε θεούς και δαίμονες, με το γνωστό «ξες ρε ποιος είμαι ‘γω»;

Γιατί;

Διότι έξω υπάρχουν κανόνες, υπάρχουν έλεγχοι, και υπάρχει τιμωρία.

Να δείτε τι καλά που στέκεται ο Μήτσος ο Λαβίδας στην ουρά για να αγοράσει εισιτήριο λεωφορείου, όταν ξέρει πως αν πάει να κόψει τη σειρά, θα του κόψουν τον κώλο…

Να δείτε τι πειθαρχημένη είναι η κυρά Σούλα στα πολυκαταστήματα του Λονδίνου, όταν ξέρει πως αν το παίξει Μαντάμ Σουσού  ή Λάρα Κροφτ, θα την … μουντάρουν κανονικά οι διάφοροι αρμόδιοι.

Έχει μείνει ιστορική η περίπτωση της Δουνκέρκης.

Τότε που το βρετανικό εκστρατευτικό σώμα «συνωστίζονταν» στις ηπειρωτικές ακτές, προκειμένου να επιβιβαστεί σε σκάφη και πλοιάρια που θα το επέστρεφαν στην Αγγλία, αφού δεν μπόρεσε να σταματήσει την ναζιστική προέλαση.

Όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως οι στρατιώτες, σχημάτιζαν οργανωμένες ουρές (κατ’ άνδρα) στις αμμουδιές, την ώρα που από πάνω τους, τους σφυροκοπούσαν τα γερμανικά στούκας!

Αλλά αυτοί εκεί! Στην σειρά.

Σαν χαχόληδες, που θα’λεγε ο φίλος μου ο Μήτσος (ο αγανακτισμένος).

Και έτσι γλίτωσαν τα χειρότερα. Αφού αν ορμούσαν χαοτικά, και ο καθένας για τη πάρτη του αλά ελληνικά, στα πλοία, οι νεκροί θα ήταν πολλαπλάσιοι, χώρια που οι μισοί θα πέθαιναν από πνιγμό.

Ναι, αλλά εμείς είμαστε Έλληνες… το πιστοποιεί και ο Καμένος!

Τι να λέμε τώρα…..

Strange Attractor