H ιδεολογική ηγεμονία της δεξιάς είναι κοντά

Παρότι στην Ελλάδα η αριστερά παραμένει το ιδεολογικό ιερατείο, έχουν γίνει πολύ σημαντικά βήματα και έχουν αλλάξει πολύ σημαντικά στοιχεία ώστε το ιδεολογικό ρεύμα πλέον να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οι αλλαγές αυτές προκλήθηκαν κυρίως από τις συνθήκες που αυτή τη στιγμή υπαγορεύουν τον ρεαλισμό.

Έτσι, ο φιλελευθερισμός είναι πλέον ξεκάθαρα η θεωρία που όχι μόνο πρέπει να εφαρμοστεί αλλά είναι ξεκάθαρο ότι έπρεπε να είχε εφαρμοστεί στην Ελλάδα όταν ο λαός αντ' αυτού επέλεγε το ΠΑΣΟΚ το '81.

Η ελεύθερη αγορά, η έννοια της παραγωγικότητας, της επιχειρηματικότητας, η υγιής ιδιωτική πρωτοβουλία γίνονται πλέον κατανοητά και αποδεκτά πολύ περισσότερο από ότι στην προηγούμενη εποχή, όπου κυριάρχησαν αντίστοιχα ο κρατισμός, η παραγωγή που παρασιτούσε στις ανάγκες του κράτους και η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, όπως και η ιδιωτική πρωτοβουλία που καρπωνόταν τον πλούτο που διανεμόταν στην κοινωνία από τις σπατάλες του κράτους. Είτε λόγω συνειδητοποίησης, είτε επειδή πλέον δεν προέρχονται χρήματα πια από το κράτος, περνάμε από το ένα μοντέλο στο άλλο. Οι ιδεολόγοι της δεξιάς όμως αγωνίζονται γι' αυτό εδώ και δεκαετίες κι ας έγινε πράξη στην Ελλάδα πολύ αργά - πολύ πιο αργά απ' ότι στις υπόλοιπες ανεπτυγμένες χώρες- και με βίαιο και δυσάρεστο τρόπο.

Τα κοινωνικά πατριωτικά και εθνικά θέματα και οι αντίστοιχες πολιτικές έρχονται πλέον στο προσκήνιο όχι αποσπασματικά και με πιέσεις αλλά ως αξιότιμα στοιχεία του πολιτικού βίου, χωρίς πλέον να μπορούν να κυνηγηθούν, να χαρακτηριστούν ή να στοχευθούν.
Το κυνήγι μαγισσών της αριστεράς που ψάχνει "φασίστες", δηλαδή όποιον διαφωνεί με αυτήν, πλέον δεν έχει καμία αξία και αναγκαστικά βρίσκει στόχο στην Χρυσή Αυγή, χωρίς να μπορεί πλέον να τρομοκρατήσει τον δεξιό και κεντροδεξιό χώρο και τους απλούς υποστηρικτές του.

Πολύ σημαντικές μεταβολές έχουν λάβει χώρα, και από τις "διορθώσεις" που κάνει στην οικονομία μας η κρίση - οι οποίες μας προτρέπουν να αντιληφθούμε την πραγματική κατάσταση της χώρας και ποια θα έπρεπε να ήταν - αλλά και από το προφίλ και την συμβολή της διακυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, καθώς και του λόγου με τον οποίο πολιτεύεται. Το κύκνειο άσμα της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς, όμως, είναι φριχτό.

Το τελευταίο παιδί της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς

Τι ήταν η Μεταπολίτευση;
Χιλιάδες απαντήσεις μπορούν να δοθούν, μία από αυτές και η εξής: Μεταπολίτευση ήταν η εποχή κατά την οποία η Ελλάδα κυβερνήθηκε από την αριστερά. Αυτό συνέβη είτε ιδεολογικά, με κρίση και επιρροή σε όλους τους τομείς ανεξαρτήτως πλειοψηφούσης άποψης στην κοινωνία, είτε και πρακτικά, εκφρασμένη από το ΠΑΣΟΚ και το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που δημιούργησε.
Έτσι, δημιουργήθηκαν πολλά κενά, πολλά μεγάλα και άλυτα προβλήματα και μεγάλη αγανάκτηση φυσικά σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού. Η δε αντιμετώπιση της αριστεράς σε κεντρώες και κεντροδεξιές ήπιες πολιτικές και απόψεις, ήταν υπερβολική: "φασίστες"! Έτσι δημιουργήθηκε μεγαλύτερη αγανάκτηση και, συνδυασμένη με τις πρακτικές λύσεις που ζητά ο κόσμος στα προβλήματα του, γεννήθηκε το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής, για να καλύψει τα κενά, να λύσει τα προβλήματα, και να εκφράσει την αντίδραση-αντίθεση όσων θέλουν να διαφωνούν ελεύθερα με την αριστερά.

Η Χρυσή Αυγή είναι το γέννημα της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς, είτε άμεσα -για να υπάρχει μια απάντηση στην αριστερά- είτε έμμεσα - μέσω των πράξεων ή της αδράνειας των κυβερνήσεων, όπως αυτά υπαγορεύθηκαν από τις πιέσεις της αριστεράς.


Για τις πράξεις της Χρυσής Αυγής, η αριστερά δεν έχει καμία δικαιολογία. Η Χρυσή Αυγή δεν κάνει τίποτε που να μην το έχει κάνει η αριστερά προηγουμένως. Τι κι αν η ΧΑ κάνει φασαρίες σε θεατρικές παραστάσεις; Η αριστερά έχει κάνει το ίδιο και μάλιστα βίαια, π.χ. στην "Ελένη". Τι κι αν η ΧΑ συμπεριφέρεται με βία στην κοινωνία; Η αριστερά κάνει μέχρι και σήμερα το ίδιο στα πανεπιστήμια. Τι κι αν η ΧΑ απειλεί μαγαζιά με λουκέτα; Πόσες φορές το έχει κάνει αυτό η αριστερά σε δεξιούς; Τι κι αν η ΧΑ έχει θαυμαστές του Χίτλερ; Η αριστερά έχει θαυμαστές του Στάλιν και του Χότζα που βασάνιζαν Έλληνες. Γι' αυτό και μέσα στην αμηχανία της η αριστερά μιλάει για κίνδυνο "εμφυλίου" (κάτι που ο Ν. Μιχαλολιάκος προσπαθεί να διώξει από πάνω του για να μπορεί να προσεγγίζει πιο φιλήσυχους και μετριοπαθείς πολίτες και να ευελπιστεί σε περαιτέρω αύξηση των ποσοστών του).

Η επιστροφή της ιδεολογικής αντιπαράθεσης

Αυτό όμως που η αριστερά ονομάζει κίνδυνο εμφυλίου είναι ουσιαστικά η αδυναμία της να αποδεχτεί ότι η ιδεολογική αντιπαράθεση επέστρεψε. Αδυνατεί να δεχτεί ότι υπάρχουν διαφορετικές και αντίθετες απόψεις, και θα ακούγονται και μάλιστα θα πείθουν κόσμο που η αριστερά δεν θα μπορεί να πείθει. Η επιστροφή της ιδεολογικής αντιπαράθεσης έγινε βίαια, αφ' ενός γιατί έγινε κυρίως μέσω της Χ.Α., αφ' ετέρου γιατί απουσίαζε χρόνια, καθώς τα δύο μεγάλα κόμματα ασχολούνταν πια περισσότερο με θέματα πρακτικής φύσεως και όχι ιδεολογίας, έχοντας να αντιμετωπίσουν τις κυβερνητικές προτάσεις τους περισσότερο και όχι τόσο τις ιδεολογίες τους πια. Παράλληλα, ο πατριωτικός χώρος επιθυμούσε πάντα την εθνική ενότητα, κάτι που προώθησε ο Κ. Καραμανλής, ακόμη κι αν αυτό έγινε εις βάρος της ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Άλλωστε, ο Κ. Καραμανλής είχε να αντιμετωπίσει το ΠΑΣΟΚ και το σύστημα ΠΑΣΟΚ στην πράξη, και όχι τους ιδεολόγους της αριστεράς.

Είναι ξεκάθαρο όμως πια ότι αυτό το μοντέλο δεν είναι βιώσιμο, ούτε για την χώρα, ούτε για τον χώρο της δεξιάς και έτσι το μοντέλο που προωθείται τώρα και το παρατηρούμε όλο και περισσότερο είναι η εθνική ενότητα παρουσία της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, όσο κι αν αυτό δεν αρέσει στην αριστερά, η οποία χάνει έτσι τον θρόνο της.

Ο ρόλος της Χρυσής Αυγής

Η συμβολή της Χρυσής Αυγής στην αλλαγή αυτή προς την ιδεολογική ηγεμονία της δεξιάς είναι αξιοσημείωτη. Απάλλαξε τον κεντροδεξιό χώρο από την κατηγορία του "φασισμού", ενώ η παρουσία της δημιουργεί ένα σημαντικό αντίβαρο στην αριστερά σε πολλά θέματα, όπως κυρίως τα εθνικά. Η δε απειλή της δράσης της ασκεί πιέσεις αντίθετες με αυτές τις αριστεράς όσον αφορά την λύση προβλημάτων όπως η λαθρομετανάστευση, ωθώντας την κυβέρνηση να παρακάμψει την αριστερά και να δράσει προς την λύση τους. Παρόλα αυτά, δεν θα πρέπει να επιτραπεί στην ΧΑ να γίνει η μήτρα της αλλαγής από την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς σε αυτή της δεξιάς. Δεν πρέπει να ξεχνούμε πώς η ΧΑ δεν είναι κόμμα δεξιό, δεν είναι προέκταση της δεξιάς, και δεν προέρχεται από την δεξιά, όπως μάλιστα δηλώνουν και τα στελέχη της. Είναι ένα εθνικιστικό κίνημα και δεν συνδέεται με τον πατριωτικό φιλελεύθερο χώρο.

Ευελπιστώ πώς η δράση του Α.Σ. θα αντιμετωπίσει όλα τα προβλήματα του κόσμου που προκάλεσαν την άνοδο της ΧΑ, τα οποία αν λυθούν, ενώ η ιδεολογική αντιπαράθεση ενισχυθεί από τον κεντροδεξιό χώρο, τότε η ΧΑ θα σβήσει. Φυσικά και η αντιπαράθεση με την ίδια την ΧΑ σε θέματα οικονομίας, όπου θα τονιστεί ότι είναι πιο κοντά μάλλον στον σοσιαλισμό παρά στον φιλελευθερισμό, μπορεί να παίξει κομβικό ρόλο.

Το "τέλος" της αριστεράς είναι ορατό. Αν ο Α. Σαμαράς πετύχει, η αριστερά θα μείνει στο παρελθόν αποδυναμωμένη. Αν πάλι, ο ΣΥΡΙΖΑ λάβει την εξουσία, η αποτυχία του - είτε ως κυβέρνηση είτε ως αριστερό κόμμα, ή μάλλον ως και τα δύο - θα είναι αδιαμφισβήτητα τόσο παταγώδης, που θα παρασύρει και το σύστημα της αριστεράς μαζί του. Επιτέλους, διαφαίνεται στον ορίζοντα η εποχή όπου η αριστερά δεν θα είναι πια στο προσκήνιο, αλλά μόνο θα αναζητά τρόπους να επανέλθει εκεί από το περιθώριο. Αυτή η εποχή έχει έρθει σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες εδώ και κάποιες δεκαετίες, με την Ελλάδα να μένει μάλλον τελευταία σε αυτόν τον τομέα (γι'αυτό και είναι πίσω και σε πολλούς άλλους...).

Η χώρα σίγουρα θα επωφεληθεί από αυτή την αλλαγή όταν θα έχει ολοκληρωθεί. Ίσως και η αριστερά, γιατί - ποιος ξέρει; - ίσως στον αγώνα της να επανέλθει πάλι στο προσκήνιο, να εγκαταλείψει τα δογματικά πάθη και να υιοθετήσει τον ρεαλισμό και την διαλλακτικότητα, παρουσιάζοντας προτάσεις, όπως ένα μέρος της μοιάζει να έχει ήδη αρχίσει να επιχειρεί.

Μιχάλης Κ. Ντιναλέξης