Ήμουν κι’ εγώ εκεί…. Στην βίλα Αμαλία.

Τότε, βέβαια, την λέγαμε «Β' Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών». Και στα μεγάλα, ψηλοτάβανα δωμάτιά της, δεν στοιβάζονταν μπουκάλια για μολότοφ, βενζίνες, «σφαιρίδια», γκλοπ και χασίσια, σφυριά και σιδηρολοστοί, αλλά ένα τσούρμο μαθητές (περί τους 70 ανά τάξη - σήμερα διαμαρτύρονται για τμήματα άνω των 25...), που στα διαλείμματα «προαυλίζονταν» σε μια στενόχωρη αυλή 15Χ15 μέτρα όσοι προλάβαιναν και οι υπόλοιποι στα πεζοδρόμια της Χέϋδεν και της Αχαρνών...

Παλιό, στα όρια του... ερειπίου, ακόμη και τότε (μιλάμε για την δεκαετία του 60'...) το κτίριο, που όμως είχε μια περίεργη επιβλητικότητα. Ξύλινα τα πατώματα (εκτός των τάξεων στο υπόγειο, αλλοτινές αποθήκες...), όμορφη η φαρδιά μαρμάρινη εσωτερική στριφτή σκάλα που οδηγούσε από το ισόγειο στον πρώτο όροφο, τεράστια τετράδιπλα παράθυρα και μπαλκονόπορτες,,  ίχνη χρώματος στις περίτεχνες γύψινες διακοσμήσεις στα ταβάνια, έργα τέχνης τα φουρούσια στα μπαλκόνια. Η κεντρική πόρτα του κτιρίου, επί της Χέϋδεν, πάνω από 3 μέτρα ύψος οδηγούσε στο υπερυψωμένο ισόγειο με μαρμάρινα σκαλιά που «τέλειωναν» με  παραστάστες στους δυο τοίχους.
Λέγεται ότι το παλιό αστικό σπίτι χτίστηκε από τον Τσίλερ, την χρυσή εποχή του... προπερασμένου αιώνα. Περί τα μέσα του 20ου, έγινε Γυμνάσιο και είναι (ήταν...) από τα μακροβιότερα στην εκπαιδευτική ιστορία του τόπου, και από τα καλύτερα με βάση τις αξιολογήσεις απόδοσης (τότε γίνονταν ακόμη....) καθηγητών και μαθητών. Καθηγητές πραγματικοί δάσκαλοι, όχι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι με ωράριο, συχνά με τριμμένα κοστούμια και «φόλες» στις σόλες των παπουτσιών, που αγαπούσαν και πίστευαν αυτό πού έκαναν, που θεωρούσαν τους μαθητές τους πραγματικά παιδιά τους, πού «σπαταλούσαν» ατέλειωτες ώρες... εκτός ωραρίου για να καλούν τις μανάδες και τους πατεράδες μας συχνά-πυκνά στο σχολείο, να συνεργασθούν μαζί τους για τα προβλήματα των μαθητών, να συνενοηθούν για το πώς θα αξιοποιούσαν ικανότητες, ταλέντα, συχνά ιδιοφυΐες....
Εμβληματική φυσιογνωμία που σφράγισε το γυμνάσιο, ο επί πολλά χρόνια γυμνασιάρχης του Λουκάς Πάτρας, ο αυστηρός αλλά δίκαιος, που έμεινε θρυλικός από τα... διάσημα «διπλά χαστούκια» που φιλοδωρούσε όσους είχαμε (κάπως...) μακρυά μαλλιά, διαπράτταμε το «έγκλημα» να φοράμε....μπλου-τζιν που είχαν αρχίσει να γίνονται μόδα - και φυσικά στο ψάξιμο που γινόταν σε τσέπες και τσάντες...ανακάλυπτε τσιγάρα και σπίρτα, τεκμήριο που θεμελίωνε την βέβαιη ποινή αποβολής και.... «να έρθεις με τον κηδεμόνα σου»! Προφανώς από τούς ...διάσημους «ντουμπλέδες» του Πάτρα, και ο τίτλος του πολύ καλού βιβλίου της Σόνιας Γελουδάκη, εκπαιδευτικού, για την ιστορία του φημισμένου Β' Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών, «Η εποχή των χαστουκιών...».
Από την... εποχή της Χέϋδεν, θα θυμάμαι πάντα με σεβασμό και αγάπη τον μοναδικό φιλόλογο μας Θανάση Τρίκα, που δεν ήταν μονάχα καθηγητής αλλά και... καθοδηγητής, σ' όσους είχαν έφεση, των αναζητήσεών μας στην λογοτεχνία, τις τέχνες, το δημιουργικό γράψιμο. «Μην αφήνεσαι στην ευκολία και την γρηγοράδα,η σκέψη το γράψιμο με το χτίσιμο της μιας λέξης μετά την άλλη, είναι σαν την γέννα, θέλει τον χρόνο της....» επέμενε, χωρίς να κουράζεται να προσπαθεί να μας πείσει ότι «η γλώσσα , δεν είναι απλώς τρόπος επικοινωνίας, είναι εργαλείο που αναπτύσσει την σκέψη...»

Κι' ήταν μεγάλη η συγκίνησή μου, όταν (μεσήλικας πια κι' εγώ...) με πήρε τηλέφωνο στον “9.84” που είχα εκπομπή, να μου πει με τρυφεράδα «τελικά, Οικονομόπουλε, δεν πήγαν εντελώς χαμένοι οι κόποι μου. Κουτσά-στραβά κάπως τα καταφέρνεις με τα ελληνικά...». 'Έφυγε σε βαθιά γεράματα (χωρίς να χάσει σχεδόν καμιά από τις «συναντήσεις» που κάναμε κάθε τόσο παλιοί συμμαθητές...), και ο αθεόφοβος μας θυμόταν όλους με τα μικρά ονόματα, άσχετο που μας προσφωνούσε πάντα με το επώνυμο, συνήθεια ...εκ «του καταλόγου μαθητών»!
Από τη «Βίλα Αμαλία», το ιστορικό αθηναϊκό γυμνάσιο, πέρασε κόσμος και κοσμάκης που στην «μετά θρανίων» συνέχεια, άφησε τ' αχνάρια του με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Πρόχειρα θυμάμαι (με τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ από τους τόσους άλλους...), τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Χρήστο Γιανναρά, τον Αλέκο Φασιανό,τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον Οδυσσέα Χατζόπουλο, τον Στέφανο Στεφανόπουλο (που έφυγε πρόωρα...), τον Δημήτρη Μπότση, τον Περδικάρη -ζητάω συγγνώμην για την αδυναμία μου πλέον να συγκρατώ ονόματα. Συγκρατώ, όμως, πάντα αγαπημένες, τρυφερές αναμνήσεις...                                               
Το υπουργείο Πολιτισμού αλλά και ο Δήμος Αθηναίων είχαν.... «δεσμευθεί» πολύ πριν η «Βίλα Αμαλία» περάσει στην ... ιδιοκτησία «περίεργων» καταληψιών και καταντήσει αποθήκη για μολότοφ, «σφαιράκια» και ναρκωτικά (πριν 20 χρόνια, δηλαδή...) πως θ' αξιοποιούσαν το θαυμάσιο αυτό κτίριο, θα το ανακαίνιζαν πλήρως και σ' ένδειξη σεβασμού στην αισθητική αλλά και την ιστορικότητα του, θα το μετέτρεπαν σε χώρο τέχνης και εκδηλώσεων. Μετά την χθεσινή επιχείρηση της αστυνομίας, δεν ξαναπιάνουν οι (όποιοι...) αρμόδιοι τις... «δεσμεύσεις» από την αρχή, με σκοπό πια να τις πραγματοποιήσουν; Άμεσα. Να προλάβουν τις....μη γραφειοκρατικές διαδικασίες των λογής-λογής καταληψιών...

Θάνος Οικονομόπουλος

iefimerida