Για να μην μπλέξω…..

Η δημοκρατία, αρεσκόμαστε να λέμε, πως γεννήθηκε στην Ελλάδα.
Δημοκρατία όμως, πάνω απ’ όλα, είναι η συμμετοχή στα κοινά.
Για αυτό και ο Αριστοτέλης θεωρούσε την ιδιώτευση ως μάστιγα.
Για αυτό και η λέξη ιδιώτης εξελίχθηκε στην σημερινή idiot, που όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει.

 

Δυστυχώς όμως, η Ελλάδα είναι μια χώρα σήμερα, όπου οι περισσότεροι «ιδιωτεύουν».
Και δεν μιλάω για συμμετοχή ή μη στα πολιτικά πράγματα, στα κόμματα κλπ. αλλά για αποστασιοποίηση και απομάκρυνση από οτιδήποτε συνιστά κοινωνική συμμετοχή και δράση.
Και μάλιστα συνειδητά.

Για αυτό τα σπίτια των περισσοτέρων μας είναι από μέσα κούκλες, κι απ’ έξω πανούκλες. Με τον έξω από την πόρτα δημόσιο χώρο να θυμίζει συνήθως χωματερή.
Διότι δεν μας ενδιαφέρει πλέον το σύνολο, παρά μόνο ο εαυτούλης μας.
Και αυτό δεν είναι κάποιο εγγενές συστατικό στο ελληνικό DNA… ίσα ίσα το αντίθετο.
Όποιος έχει περάσει τα 40-45 χρόνια ζωής, θα θυμάται μιαν άλλη Ελλάδα. Όπου, αν σημειώνονταν κάποιο επεισόδιο στο δρόμο, κάποια φασαρία, κάποια παρενόχληση, κάποια κλοπή, κάποιο χαμένο παιδάκι τέλος πάντων, αμέσως θα επενέβαιναν όλοι οι περαστικοί, και θα έδιναν λύση.
Θα συμμετείχαν…
Υπήρχε κοινωνική αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια.
Σήμερα, καταντήσαμε όπως οι Αμερικάνοι που κοροϊδεύαμε παλιά. Βλέπουμε μαχαιρώματα στο δρόμο, και στρίβουμε το κεφάλι, επιταχύνοντας το βήμα μας.
Έχω γνωστούς, που μου λένε ότι βλέπουν από το μπαλκόνι τους διάρρηξη σε εξέλιξη, και δεν καλούν το 100, για να μη μπλέξουν!!!!!
Και δεν είναι λίγοι αυτοί που σκέφτονται και που λειτουργούν έτσι.
Μακριά από τον κώλο μου λένε, και ότι γίνει έγινε.
«Ας ενδιαφερθεί το κράτος»!
Σώθηκες μεγάλε…
Ποιο κράτος;
Και εν πάση περιπτώσει το κράτος δεν είμαστε όλοι εμείς;
Βλέπουν, για παράδειγμα, το άλλον τον αχαρακτήριστο, να παρκάρει επάνω στη ράμπα των αναπήρων, ή να κλείνει τη στάση του λεωφορείου, ή να παρατάει το ΙΧ του στη μέση του δρόμου, και δεν μιλάνε… για να μη μπλέξουν.
Με αποτέλεσμα να κυριαρχούν παντού οι ψευτόμαγκες, οι τσαμπουκάδες, και γενικά οι αντικοινωνικοί συμπατριώτες μας, κάνοντας την ζωή μας μαρτύριο, και την Ελλάδα διεθνή περίγελο.
Φτάσαμε σε σημείο να μη μας νοιάζει για τίποτα πέρα από τα δικά μας τα προσωπικά.

Ρωτάς την κυράτσα με την τζιπάρα, γιατί πάρκαρε στη θέση των αναπήρων; Και σου απαντά: «και εσένα τι σε μέλλει ρε …; Εσύ τι είσαι δηλαδή»;
Χώρια το ότι έχουμε (για πολλούς λόγους) συνδυάσει την αναφορά της παραβατικότητας με το ρουφιανιλίκι.
Επειδή κάποτε ο χωροφύλαξ ήταν ο μπαμπούλας της όποιας δικτατορίας, συνεχίζουμε να βλέπουμε την αστυνομία ως κατασταλτική δύναμη των πολιτικών μας πεποιθήσεων και ελευθεριών.
Σε σημείο, που σε κάποιους «δημοκράτες» να ενοχλεί ακόμη και η ΔΙΑΣ στους δρόμους, λες και τα παλικάρια της θα τους πάνε μέσα επειδή …. αγοράσανε από το περίπτερο την ΑΥΓΗ!
Δυστυχώς, κάθε χρόνος, και κάθε δεκαετία που περνάει, η Ελλάδα χειροτερεύει.
Σε όλα τα επίπεδα.
Και δυστυχώς, η παρακμή μας δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά κυρίως κοινωνική και ανθρωπιστική.
Κρίμα στις επόμενες γενιές….

Strange Attractor