Το ελληνικό πολιτικό χάος.

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο το χάος της Ελλάδας καθίσταται πιο περίπλοκο και μη διαχειρίσιμο. Σαν η χώρα να θέλει να μπει σε έναν ατέλειωτο κύκλο μιζέριας.

Σαν η υποκρισία των παλαιότερων γενεών, να έχει εμποτιστεί στο DNA των ανθρώπων.

Πρώτα απ' όλα οι πολίτες, που συχνά δηλώνουν ευσυνείδητοι, δουλευταράδες, και εγγενώς δημοκράτες, που τιμούν την παρακαταθήκη του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, και των υπόλοιπων αρχαίων φιλοσόφων.

Αυτό που δεν παραδέχονται όμως είναι η δική τους ευθύνη για την παρακμή, και την διεθνή ταπείνωση της χώρας τους.

Κι’ αυτό, επειδή υπάρχει μια τόσο γενικευμένη διαφθορά, που δεν μπορούμε να την απομονώσουμε στο πολιτικό πεδίο, αλλά η οποία καλύπτει όλο το φάσμα της ιδιωτικής, κοινωνικής, και δημόσιας ζωής.

Ακόμη και σήμερα, που το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας αποτελεί μια σοβαρή πιθανότητα, αν και κανένας δεν το αναφέρει επίσημα, οι πολιτικοί ηγέτες της Ελλάδας παραμένουν αμέτοχοι προνομιούχοι, εις βάρος του λαού, ζώντας όπως θέλουν, παίζοντας ρωσική ρουλέτα στα σαλόνια της τρόικας.

Στη συνέχεια επιστρέφουν στον λαό, με εθνικιστικές κορώνες, άλλοτε μιλώντας πομπωδώς για την σωτηρία της χώρας, και άλλοτε κρύβοντας την ουρά τους μέσα στα σκέλια τους.

Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος, με το πολιτικό προσωπικό να μην μπορεί να ξεφύγει από τον αχόρταγο εαυτό του.

Κατ’ αρχήν, έχουμε την ΝΔ, που μοιάζει με μια κεντροδεξιά δύναμη, η οποία όμως παλεύει για να ανακαλύψει εκ νέου την συντηρητική της φύση.

Πριν κερδίσει τις εκλογές, η ΝΔ μάχονταν με πείσμα το μνημόνιο και τους όρους του, κατηγορώντας το τότε κυβερνών Πασόκ για την απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας.

Σήμερα, η ΝΔ προσπαθεί να συμβιώσει με το Πασόκ και τη ΔΗΜΑΡ, έτσι ώστε να συνεχίσει η επιβολή των μνημονιακών όρων που κάποτε απέρριπτε.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό Επενδυτής, ο καθηγητής Anis Bajrektarevic λέει «.η Ευρώπη ξέφυγε από τον κόσμο της εργασίας. Η ΕΕ δυστυχώς απώλεσε την πολιτική της αριστερά».
Πράγματι, οι αριστερές δυνάμεις της Ελλάδας  ταλαντεύονται μεταξύ της διάσπασης και της διάλυσης, αποπροσανατολίζοντας τους ψηφοφόρους τους.

Αξίζει να σημειωθεί και η πλήρης αποδυνάμωση του σοσιαλιστικού Πασόκ, που έχει χάσει την λαϊκή στήριξη, αγγίζοντας πλέον μονοψήφια ποσοστά αποδοχής.

Όσον αφορά στο ΚΚΕ, αυτό παραμένει σε χειμερία νάρκη, χάνοντας αλλεπάλληλους γύρους στον πολιτικό στίβο της επιβίωσης, και θέτοντας ουσιαστικά τον εαυτό του εκτός παιδιάς, με τα ουτοπικά του οράματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ μοιάζουν να αμφιταλαντεύονται μεταξύ της κυβερνητικής προοπτικής, και της τάσης για επανάσταση εναντίον της διαφθοράς, της πόλωσης, και του δεσποτισμού των ξένων παρεμβάσεων (τρόικα).

Δυστυχώς, κανένας από τους δύο δεν μοιάζει να μπορεί να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο, αφού απλά περιορίζονται σε μια αντιπαραγωγική προσέγγιση, πετώντας που και που μερικές σοσιαλιστικές σταγόνες σε ένα κεντροδεξιό κοκτέιλ.

Μέσα σε αυτό το μπάχαλο, οι άνθρωποι έχουν χάσει κάθε διάθεση πάλης, αλλά και την πίστη για μια ριζική αλλαγή, αφήνοντας πίσω μόνο ένα δράμα, μια παθητική αντίσταση (συνειδητή ή μη), και μια τάση φυγής προς την τοξική αγκαλιά της ακροδεξιάς Χρυσής Αυγής, που ανθίζει μέσα στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής νομιμότητας, ψάχνοντας τρόπους κατάργησης συνταγματικών νόμων, κάνοντας χρήση βίας, και βασικά επιδιώκοντας μια επιστροφή στην φιλοσοφία της ζούγκλας.

Ακόμη κι αν η Ελλάδα δεχτεί οικονομική βοήθεια, ακόμη κι αν το χρέος της καταστεί βιώσιμο, το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας θα παραμείνει.

Πρόκειται για μια κατάσταση όπου το ένα κοινωνικό στρώμα μάχεται το άλλο, προκαλώντας μια πολεμική ζώνη, μέσα στην οποία όλα τα υπάρχοντα πολιτικά δόγματα μοιάζουν να έχουν εξαντληθεί.
Ένα κράτος που είναι ανήμπορο να καλύψει τα κυβερνητικά και θεσμικά του κενά για μια μεγάλη περίοδο, αναπόφευκτα οδεύει προς την αποσταθεροποίηση και την χειραγώγησή του από δυνάμεις (εσωτερικές και μη) που ωφελούνται από αυτή την παρακμή.

Αν κοιτάξουμε πέρα από την επιφάνεια, θα δούμε πως η αλληλεγγύη μιας χώρας είναι κάτι το εύθραυστο, που δεν χρειάζεται απαραίτητα κάποια υπερεθνικά όργανα και θεσμούς για να την απειλήσουν.
Η αδιαφορία, η απάθεια, ο εξτρεμισμός, και η απαξίωση των δημοκρατικών αξιών είναι αυτά από τα οποία πηγάζει ο πραγματικός κίνδυνος για την Ελλάδα.

S.A.

Geopolitical Monitor