Μια επίκαιρη εργασιακή κόντρα, που άφησε εποχή.

Κλείνουν φέτος 31 χρόνια από τον Αύγουστο του 1981, όταν σημειώθηκε στις ΗΠΑ ένα  «εργασιακό» γεγονός που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του για πολλά χρόνια, και σηματοδότησε την «ανάλγητη» πλευρά των περιβόητων reaganomics.

Ήταν η εποχή που τόσο ο νεοεκλεγμένος  «σερίφης»  Ronald Reagan στις ΗΠΑ, όσο και η «σιδερένια κυρία» Margaret Thatcher στη Βρετανία, ξεκινούσαν την εφαρμογή των συντηρητικών φιλελεύθερων πολιτικών τους, που υποτίθεται πως θα βελτίωναν ταις αντίστοιχες οικονομίες των χωρών τους.

Ο Αύγουστος  του `81 λοιπόν, ξεκίνησε με τη προκήρυξη παναμερικανικής απεργίας εκ μέρους της  πανίσχυρης Ένωσης  των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, που απειλούσε να παγώσει όλες τις πτήσεις επάνω από την Αμερική. Οι λόγοι της προκήρυξης της απεργίας, ήταν κυρίως  αιτήματα αύξησης μισθών, συνταξιοδοτικά δικαιώματα και λιγότερες ώρες εργασίας. Οι ελεγκτές τόνιζαν την «σπουδαιότητα» του επαγγέλματός τους και το αυξημένο στρες που αναγκαστικά υφίστανται, προκειμένου να κερδίσουν από $10.000 έως $20.000 περισσότερα ετησίως (το 1981)!

Έκαναν όμως τρία  λάθη:

 Πρώτον: Δεν έλαβαν υπόψη την αντίδραση του αμερικανικού κοινού, που γνώριζε πολύ καλά πως οι ελεγκτές αμείβονταν ήδη 2-3 φορές παραπάνω από τον μέσο εργαζόμενο της Αμερικής.

Δεύτερον: «Ξέχασαν», πως σαν ειδική κατηγορία δημοσίων υπαλλήλων, απαγορεύονταν δια νόμου να απεργήσουν και τρίτον: δεν εκτίμησαν σωστά την αποφασιστικότητα του νέου προέδρου, τον οποίο μάλιστα είχαν στηρίξει προεκλογικά, σαν συνδικαλιστική ένωση.

Το αποτέλεσμα εν ολίγοις, ήταν να τους δοθεί διορία 48 ωρών προκειμένου να επιστρέψουν στην εργασία τους, αλλιώς θα απολύονταν.

Οι ελεγκτές, οι οποίοι είχαν ήδη απεργήσει αρκετές φορές επί προεδρίας του προκατόχου του νέου προέδρου, του «χαλαρού» Τζίμι Κάρτερ, γέλασαν με τις απειλές και μίλησαν για “aluminum showers”  (βροχές αλουμινίου) που θα έπλητταν τους αμερικανικούς ουρανούς εξαιτίας της έλλειψής τους…

Το μακάβριο αυτό αστείο δεν έκατσε καλά τόσο με τον πρόεδρο, όσο και με τη κοινή γνώμη, και το αποτέλεσμα ήταν, κάτι που συζητιέται ακόμη στους κόλπους της πολιτικής αεροπορίας:  η άμεση απόλυση  πολλών χιλιάδων ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας!

 Ο Αύγουστος ήταν περίοδος απόλυτης κορύφωσης της αεροπορικής κίνησης, και προκειμένου να αντεπεξέλθουν τα αεροδρόμια, ο Reagan προχώρησε σε επιστράτευση χιλίων περίπου στρατιωτικών ελεγκτών, ενώ έδωσε εντολή στην FAA (αμερικανική ΥΠΑ) να μειώσει την τετράμηνη εκπαίδευση των νέων ελεγκτών σε δίμηνη, προκειμένου  να στελεχωθούν οι πύργοι ελέγχου της χώρας. 

Μειώθηκε επίσης κατά 40-50% και η προγραμματισμένη κίνηση στα μεγάλα αεροδρόμια λόγω επαναπρογραμματισμού .

Σημαντική βοήθεια πρόσφεραν και οι πιλότοι των αεροπορικών εταιριών. Περίπου 10.000 από αυτούς προχώρησαν σε εφαρμογή της μεθόδου self monitoring  (αυτοέλεγχο) που είχε ως σκοπό την εξασφάλιση αποφυγής αεροπορικών ατυχημάτων.

Παράλληλα η ΥΠΑ έκλεισε τους πύργους ελέγχου σε 40-50 αεροδρόμια, προχωρώντας στη μέθοδο AFIS όπου οι προσγειώσεις των αεροσκαφών γίνονται χωρίς ελεγκτές, αλλά με βασικές οδηγίες που δίνονται στα αεροπλάνα από άλλες ειδικότητες υπαλλήλων (τηλεπικοινωνιακών, μετεωρολόγων κ.ά).

Το αποτέλεσμα ήταν να συνεχίσει απρόσκοπτη η λειτουργία των αεροδρομίων, και η απουσία των απεργών να μη διαταράξει την ασφάλεια των πτήσεων, ή τη λειτουργία της αεροπορικής αγοράς.

Η απόπειρα  του προέδρου πέτυχε, οι ελεγκτές νικήθηκαν (απολυμένοι) και ο Reagan αναδείχθηκε ως ο νέος σκληρός ηγέτης που δεν «μασάει» από «ανεδαφικά» συντεχνιακά και άλλα συμφέροντα.

Για την πρωτοφανή αυτή υπόθεση, ο πρώην επιτελάρχης του Reagan, James Baker έγραψε: «Αυτό που θυμάμαι είναι η ανησυχία που είχαμε για το αν θα πετύχουμε. Όλοι πιστεύαμε πως κάναμε το σωστό, αλλά υπήρχαν φόβοι μήπως και την πληρώσουμε πολιτικά. Όπως όμως προέκυψε, όχι μόνο δεν την πληρώσαμε, αλλά βγήκαμε πολλαπλά κερδισμένοι καθώς ο αμερικανικός λαός στήριξε φανατικά έναν πρόεδρο ο οποίος δεν ανέχεται αντικοινωνικές συμπεριφορές. Ήταν ένα καλό παράδειγμα της αποφασιστικότητας του Reagan.»

Ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης των ΗΠΑ Edwin Meese, συμπληρώνει: «Ο τρόπος που ο πρόεδρος χειρίστηκε την απεργία των ελεγκτών, έπεισε ολόκληρο τον κόσμο, και έστειλε μηνύματα στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αλλά και στο Κρεμλίνο, πως είχαν πλέον να κάνουν με κάποιον ηγέτη που διέθετε ουσία και ακεραιότητα. Δεν μετάνιωσε που απέλυσε χιλιάδες υπαλλήλους διότι ήταν πεπεισμένος για την ορθότητα της απόφασής του αυτής. Δεν στενοχωρήθηκε αλλά ούτε και ασχολήθηκε ξανά. Κοίταξε  μπροστά για νέες προκλήσεις…»

Antinews