Ο Σαμαράς δεν είναι... σαμαρικός.

Είχα γράψει κάποτε, σε ένα άλλο σάιτ, ότι ο Σαμαράς δεν είναι Νέα Δημοκρατία.

Και έγινε ο σχετικός ντόρος, αφού κόντεψα να βρω τον μπελά μου…

Εννοούσα βέβαια, ότι ο Σαμαράς όπως τον αντιλαμβάνομαι εγώ ο μη νεοδημοκράτης, δεν έχει καμία μα καμία σχέση με αυτό που πολλοί σαν κι εμένα ταυτίζουν διαχρονικά την Νέα Δημοκρατία.

 

Κατ’ αρχήν δεν είναι ντιντής.

Δεν είναι δήθεν.

Δεν είναι πεινασμένος.

Δεν είναι μονολιθικός...

Ο Σαμαράς δεν είναι Νέα Δημοκρατία, όπως δεν είναι Πασόκ, δεν είναι Σύριζα, δεν είναι ΚΚΕ, και δεν είναι Χρυσή Αυγή.

Προσωπικά πιστεύω πως είναι όλα αυτά μαζί, και συγχρόνως τίποτα από όλα.

Όπως ακριβώς έχω καταλήξει να είμαι και εγώ, μετά από αρκετά χρόνια ζωής, και σε εντελώς ερασιτεχνικό (πολιτικά) επίπεδο, και 40.000 κλικ πιο κάτω από εκείνον.

Όμως εγώ είμαι εγώ.

Ένας άγνωστος, που γράφει ότι του κατέβει σε ένα ασήμαντο μπλογκ.

Ο Σαμαράς όμως είναι αρχηγός μεγάλου κόμματος, και πρωθυπουργός της χώρας.

Της οποίας την τύχη έχει στα χέρια του.

Πως γίνεται να είναι λίγο απ’ όλα;

Και όμως γίνεται.

Και το πιστεύω αυτό, διότι βλέπω στην πολιτική του, αλλά και στον χαρακτήρα του (στον βαθμό που μπορώ εξ αποστάσεως) να διαθέτει εκείνο ακριβώς το χάρισμα που τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους επαγγελματίες πολιτικούς και πολιτικάντηδες.

Παίρνει δηλαδή τα καλά στοιχεία από κάθε ιδεολογία, και τα συνθέτει, παράγοντας ένα δικό του μίγμα πολιτικής.

Όπως παίρνει ανθρώπους, ασχέτως πολιτικής προέλευσης, και τους ακούει. Αρκεί να έχουν κάτι να πουν.

Αυτό ονομάζεται πολιτικό αισθητήριο, και αποτελεί πολιτικό μεγαλείο.

Και για να μπορέσει κάποιος να το κάνει αυτό, χρειάζεται να έχει ξεφύγει από τις διάφορες παρωπίδες, και από τους κομματικούς μικροπολιτικούς εναγκαλισμούς και αγκυλώσεις.

Χρειάζεται να έχει διαβάσει, να έχει καταλάβει, και να έχει τριφτεί στην πραγματική πολιτική, και όχι σε αυτήν της εσωκομματικής λοβιτούρας.

Αλλιώς θα μπορούσε να την βγάζει με … τσιτάτα και αφορισμούς.

Χρειάζεται επίσης να έχει έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα, κάτι που δυστυχώς σπανίζει στην πολιτική μας σκηνή.

Για αυτό και προσωπικά είμαι σαμαρικός, χωρίς να είμαι νεοδημοκράτης.

Επειδή τον θεωρώ ως έναν sui generis πραγματικό statesman.

Και κάνοντας ένα νοητικό άλμα, θα τολμήσω να πω πως ο Σαμαράς δεν είναι καν… σαμαρικός!

Και δεν είναι, αφού ο Σαμαράς πρωθυπουργός, στις παρούσες συνθήκες, δεν είναι ο πραγματικός Σαμαράς που θα μπορούσε να είναι.

Έχω βαρεθεί να μαλώνω καθημερινά με φίλους και γνωστούς, οι οποίοι απορούν επειδή στηρίζω με τον τρόπο μου τις προσπάθειες της κυβέρνησης.

«Μα δεν βλέπεις ότι ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας μας καταστρέφουν;» με ρωτάνε.

Χωρίς όμως να αναλογιστούν το ποια θα ήταν η καταστροφή, αν δεν έκανε όλη αυτή την υπερπροσπάθεια ο Σαμαράς, και μάλιστα κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.

Έχοντας να δώσει λόγο για το παραμικρό στον Βενιζέλο, και στον Κουβέλη.

Χώρια τον πόλεμο από τα κατεστημένα συμφέροντα, και την αντιπολίτευση της άρνησης για την άρνηση των υπόλοιπων κομμάτων, με αρχηγό τους τον Τσε Παπάρα της Ελλάδας της φακής και της μπομπότας που οραματίζεται.

Και αυτές ακριβώς οι εξαρτήσεις από άλλους συγκυβερνώντες και μη, είναι ο λόγος που ο Σαμαράς που βλέπουμε στο τιμόνι δεν είναι ο Σαμαράς που θα μπορούσε να είναι αν είχε τα χέρια του ελεύθερα να κυβερνήσει απερίσπαστος.

Και υπ αυτήν την έννοια, ο Σαμαράς δεν είναι σαμαρικός.

Διότι δεν μπορεί να κάνει όλα αυτά που θα μπορούσε να κάνει, αν ήταν επικεφαλής μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης.

Ας ελπίσουμε, ότι ακόμη και έτσι, ο απλός λαός (και όχι οι ούτως ή άλλως σαλεμένοι και ψεκασμένοι) θα αναγνωρίσουν την προσπάθεια, και την επόμενη φορά του δώσουν την αυτοδυναμία που χρειάζεται, προκειμένου ο Σαμαράς να δράσει ως πραγματικός Σαμαράς, και όχι ως όμηρος του κάθε πικραμένου συμπλεγματικού.

Ακούνε άραγε οι ψηφοφόροι του Πάνου;

Strange Attractor