Ο Τσίπρας ζει το όνειρο...

Ποιος να το περίμενε…

Άμα σε θέλει η ρημάδα η τύχη…

Τι σου  είναι η άτιμη η νεοελληνική πολιτική μπαχαλοκατάσταση, μέσα από την οποία μπορεί να ανελιχτεί σε κομβικό παράγοντα του τόπου, ακόμη και ένας … ανεπαρκής;

 

Που να το φανταστεί κάποιος, ότι ένας μέτριος μαθητής, χωρίς καν μια στοιχειώδη γνώση των αγγλικών, ένας καλομαθημένος αστός, μεγαλωμένος μέσα στα πούπουλα, και μάλιστα σε μια περίοδο (στρεβλής) οικονομικής ανάπτυξης και (πλαστής) ευημερίας, μέλος της γενιάς των καταλήψεων για ψύλλου πήδημα, και θαμώνας των κολεγίων και των καφετεριών, χωρίς καμιά κυβερνητική εμπειρία, θα έφτανε σε σημείο να διεκδικεί την πρωθυπουργία της χώρας, παριστάνοντας τον αριστερό «αντάρτη»;

Και μάλιστα μέσα σε μια περίοδο απόλυτης κρίσης, όπου ακόμη και ο Ελευθέριος Βενιζέλος θα ήταν λίγος…

Σε μια περίοδο που χρειαζόμαστε Κολοκοτρώνηδες και Καποδίστριες, εμείς έχουμε τον Τσίπρα και τον … Πάντζα.

Με αντίρροπες εναλλακτικές λύσεις, τον Κασιδιάρη, τον Χαϊκάλη,  και τον Καμένο!

Και όταν μιλάμε για Τσίπρα, μιλάμε για έναν πολιτικό, που ανδρώθηκε επί παντοδυναμίας Πασόκ, και αποτέλεσε μέλος εκείνης ακριβώς της  μαθητικής γενιάς, που μη έχοντας γνωρίσει άλλη κυβέρνηση, εξερράγη (στις αρχές των `90ς) εναντίον του Αντρέα και των υπολοίπων «σοσιαλιστών», διοργανώνοντας «ανένδοτους αγώνες» μέσω καταλήψεων, και διαδηλώσεων, διεκδικώντας  10ημερες εκδρομές, και το αναφαίρετο δικαίωμα στην … χαίτη και στην κοπάνα!

Μιλάμε δηλαδή για την εκδίκηση της γενιάς του χαβαλέ!

Και  ποιος θα περίμενε, πως ο οργισμένος εκείνος νεαρός, θα έφτανε  σήμερα στο σημείο να αποτελεί ένα κακέκτυπο του τότε Ανδρέα τον οποίο πολεμούσε σκληρά,  ηγούμενος ενός κόμματος κουρελού, θλιβερό αντίγραφο κι’ αυτό του τότε φαύλου Πασόκ.

Η κρίση που γονάτισε την χώρα, και που έστειλε εκατομμύρια Έλληνες στην εξαθλίωση, αποτέλεσε βούτυρο στο ψωμί του Τσίπρα.

Όπως στην κατοχή, όταν οι περισσότεροι  πέθαιναν από την πείνα, βρέθηκαν κάποιοι επιτήδειοι μαυραγορίτες και έκαναν περιουσίες ανταλλάσσοντας  ένα σακί φακές για ένα διαμέρισμα, έτσι και τώρα η κρίση αποδείχθηκε επικερδής για κάποιους τυχάρπαστους λαοπλάνους.

Διότι μέσα στην γενική εξαθλίωση, ο απλός κόσμος δεν θέλει λύσεις, που συνεπάγονται σκληρή δουλειά.

Δεν θέλει να ακούει την σκληρή πραγματικότητα.

Θέλει πομφόλυγες και σαχλαμάρες, για να ξεχνιέται.

Θέλει υποσχέσεις για διορισμούς, και φληναφήματα για αυξήσεις, για να αναθαρρήσει.

Και εκεί ακριβώς είναι που λάμπει το άστρο του Τσίπρα.

Ο οποίος το μόνο που δεν έχει υποσχεθεί μέχρι στιγμής, είναι δωρεάν εκδρομές των ΚΑΠΗ στη σελήνη!

Αμφιβάλλω αν και ο ίδιος ο Αλέξης περίμενε αυτήν την ραγδαία εξέλιξη την οποία είχε, χάρη στην οικονομική μας κρίση.

Μια κρίση που έφερε το κόμμα του από το 3-4% στο εν δυνάμει 30-35%, μέσα σε τρία μόλις χρόνια.

Και τον ίδιο από το πολιτικό περιθώριο, στο επίκεντρο των εξελίξεων (εκπροσωπώντας την αρνητική τους πλευρά).

Μια κρίση που τον κατέστησε συνομιλητή διεθνών πολιτικών παραγόντων, και του επέτρεψε να κουνάει το δάχτυλο στη Μέρκελ, στον Ολάντ, στον Φούχτελ, ακόμη και στον ίδιο τον πρόεδρο της Δημοκρατίας μας.

Με μια έπαρση που θυμίζει ακριβώς εκείνη την κακομαθημένη γενιά στην οποία ανδρώθηκε, και η οποία σήμερα είναι αυτή που επειδή άλλα περίμενε και άλλα βρήκε, πιστεύει στο δόγμα «νυν αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», στοιχιζόμενη πίσω από μαϊμού σωτήρες …

Έτσι, φτάσαμε στο σημείο, να ταξιδεύει ανά τον κόσμο ο Τσίπρας, εκπροσωπώντας την χώρα, ως εν δυνάμει πρωθυπουργός, και να αμολάει τις κοτσάνες του σε διάφορα διεθνή ακροατήρια, τα οποία τον χειροκροτούν, αγνοώντας το μέγεθος της ανεπάρκειας του, και αγνοώντας παράλληλα το ότι όσο εκείνος περιοδεύει αναμασώντας σαχλαμάρες και τσιτάτα, κάποιοι έχουν μείνει πίσω και τραβάνε κουπί, προκειμένου το όνειρο του Τσίπρα να μην καταντήσει τελικά εφιάλτης για όλους μας.

Για να μην επανέλθουμε δηλαδή στις φακές καθ’ εκάστην, όπως θα ήθελαν οι συριζαίοι δραχμολάγνοι.

Strange Attractor