Οι σύγχρονες βαρβαρότητες.

Ο 20^ος αιώνας, που μας έδωσε τον απολυταρχισμό και τα οδυνηρά του παρακλάδια, επίσης μας έδωσε και νέους τρόπους ενσωμάτωσης των σύγχρονων βαρβαροτήτων.

Όταν ο Σοβιετικός πολεμικός ανταποκριτής Vasily Grossman αποπειράθηκε να απεικονίσει την φρίκη του Ολοκαυτώματος στο μυθιστόρημά του «Ζωή και Μοίρα», αποφάσισε να περιγράψει πως την βίωσε ένα από τα μικρά παιδιά που πέθαναν στους χιτλερικούς θαλάμους αερίου.

 

Η τελευταία εβδομάδα ήταν κι αυτή άσχημη, όσον αφορά σε θανάτους παιδιών, είτε αυτοί συνέβησαν στο Newtown του Connecticut, είτε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης παιδιών του  Zaatari της Ιορδανίας, εκεί όπου η θερμοκρασία μειώνεται, όσο οι θάνατοι  αυξάνονται…

Αν και οι δυο δολοφόνοι παιδιών (Bashar al-Assad και Adam Lanza) διαφέρουν κατά πολύ μεταξύ τους σε πλούτο, δύναμη, και πολιτικές φιλοδοξίες, εν τούτοις ο καθένας από αυτούς κατάφερε να φέρει τον όλεθρο στις πιο αθώες ψυχές, που θα έπρεπε να προστατεύονται περισσότερο από τον οποιονδήποτε.

Ο ένας είχε ένα ολόκληρο κράτος ως θήραμα, για μια ολόκληρη δεκαετία.

Ο άλλος, ένα δημοτικό σχολείο, για μερικά λεπτά της ώρας.

Αυτό όμως δεν έχει καμιά σημασία για όσους μένουν πίσω.

Όλες οι μάνες υποφέρουν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο, αλλά όλες θρηνούν το ίδιο.

Η αντίδρασή μας στην παρατεταμένη εξόντωση της ανθρωπότητας, και των μελλοντικών γενεών, στη Συρία αλλά και στα προάστια της Αμερικής, αποτελεί ένα μίγμα σοκ, και ενοχής.

Οι πρώτες μηχανικές μας αντιδράσεις είναι: «πως μπορεί κάποιος να κάνει κάτι τέτοιο;», και «δεν διδασκόμαστε ποτέ».

Οι περισσότεροι Αμερικανοί συμφωνούν πλέον για την ανάγκη ελέγχου της οπλοφορίας, αλλά δεν συμφωνούν στο πως αυτό μπορεί να επιτευχθεί σε μια χώρα όπου ένας 20χρονος μπορεί να προμηθευτεί πολεμικό οπλισμό, και να μπει σε μια τάξη για να σπείρει τον θάνατο.

Η κουλτούρα μας είναι τόσο προσκολλημένη στη βία, που έχουμε αφιερώσει ολόκληρες τηλεοπτικές σειρές στα «ειδικά θύματα», όταν όμως χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε την πραγματική βία, τότε η φαντασία μας εξαντλείται.

Σίγουρα, οι συντάκτες της 2^ης τροποποίησης του αμερικανικού Συντάγματος θα είχαν αναθεωρήσει τις απόψεις τους αν ήξεραν για το πολεμικό τυφέκιο Μ-16, αλλά είναι σίγουρο πως μπορούσαν επίσης να κατανοήσουν καλύτερα από εμάς την προσαρμοστικότητα και την ευφυία του ανθρώπινου κακού.

Πρόκειται για μια αρχαία έννοια, η οποία έχει υποστεί παραφθορά σε μια εποχή όπου κυριαρχούν οι απόψεις περί χημικών ανισορροπιών του ψυχοπαθή, και θεωρίες περί διαλυμένων οικογενειών που οδηγούν σε ψυχολογικές δυσλειτουργίες. (Σε ένα πρόσφατο πάνελ, κάποια πρότεινε ότι ο Άσαντ της Συρίας χρειάζεται μια καλή ψυχοθεραπεία).

Η έννοια του κακού αναφέρθηκε και από τον πρόεδρο Ομπάμα στην ομιλία του για την σφαγή του Newtown, αν και ο όρος αυτός απουσιάζει από το λεξιλόγιο του όταν αναφέρεται στην τραγωδία των αμάχων της Συρίας.

Όταν η δουλειά σου είναι τα διεθνή ζητήματα, η τραγωδία είναι δεδομένη.

Κανένας από αυτούς που γνωρίζω δεν θέλει να ακούει για το πώς ολόκληρες τάξεις παιδιών σφαγιάζονται κάθε εβδομάδα, ή για το πώς νεαρά κορίτσια ναρκώνονται με ηρεμιστικά προκειμένου οι κυβερνητικές δυνάμεις να προχωρήσουν σε ομαδικούς βιασμούς εναντίον τους, χώνοντας ακόμη και ποντίκια μέσα στα γεννητικά τους όργανα.

Κανένας γνωστός μου δεν ευχαριστήθηκε όταν επιστρέφοντας στην πατρίδα, του μετέφερα την παρακάτω ιστορία:

Υπήρχε  κάποτε ένα 13χρονο αγόρι που απήχθη από την μυστική αστυνομία της Συρίας, η οποία επέστρεψε το πτώμα του στην οικογένειά του μετά από έναν μήνα.

Οι γονείς ανακάλυψαν ότι το κορμί του παιδιού είχε χρησιμοποιηθεί ως σταχτοδοχείο, και ως στόχος, ενώ είχε κοπεί το πέος του.

Αυτό όμως δεν ήταν το χειρότερο. Ο πατέρας του παιδιού είχε εξαναγκαστεί να εμφανιστεί στην κρατική τηλεόραση και να επαινέσει τον δικτάτορα που ακρωτηρίασε το βλαστάρι του, κατηγορώντας κάποιους τρομοκράτες φαντάσματα.

Το να καθιστάς τον γονιό συνένοχο στη δολοφονία του παιδιού του, αποτελεί κύριο στοιχείο του απολυταρχισμού, από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης.

Ποτέ δεν διδασκόμαστε…

«Όταν γελούσε, οι αξιοσέβαστοι γερουσιαστές ξεκαρδίζονταν κι αυτοί. Και όταν έκλαιγε, τα μικρά παιδιά πέθαιναν στους δρόμους…». Έτσι κλείνει ο Auden το έργο του «Επιτάφιος για έναν Τύραννο».

Ομοίως, δυο από τους αξιοσέβαστους γερουσιαστές που γελούσαν με τα αστεία του Άσαντ, δικαιολογώντας τις πράξεις του, είναι τώρα έτοιμοι να αναλάβουν ως υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας.

Αναρωτιέμαι πόσο ακόμη θα υποφέρουν τα παιδάκια της Συρίας….

S.A.

Now