Η πραγματική απειλή για τον πλανήτη μας.

Η 21^η Δεκεμβρίου πέρασε, και ο κόσμος δεν καταστράφηκε, παρά τις πυρετώδεις προετοιμασίες, και προσδοκίες εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο.

Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει να υπάρχει μια πραγματική καταστροφική απειλή πάνω από τα κεφάλια μας, που μπορεί να εξολοθρεύσει την ζωή στον πλανήτη, και που αποτελεί μια συλλογική τρέλα πολύ πιο σοβαρή από αυτήν που οδήγησε κάποιους να σκάψουν υπόγεια καταφύγια πιστεύοντας στο ημερολόγιο των Μάγια.

Στη κορύφωση του ψυχρού πολέμου, οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ διέθεταν πυρηνικά οπλοστάσια που ξεπερνούσαν τις 10.000 πυρηνικές κεφαλές για τον καθένα τους.

Σήμερα, συνεχίζουν να διαθέτουν 1.500 κεφαλές έκαστος.

Πρόκειται για μια δραματική μείωση σε αριθμούς, αλλά μια πυρηνική ανταλλαγή με 3.000 όπλα μπορεί να καταστρέψει τον πλανήτη εξίσου αποτελεσματικά με μια που θα αφορούσε 20.000 όπλα.

Για να μην αναφέρουμε και τα πυρηνικά οπλοστάσια της Κίνας, της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Ινδίας, του Πακιστάν, του Ισραήλ, καθώς και το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.

Είναι άσκοπο να μιλάμε για το πόσοι θάνατοι θα προέκυπταν άμεσα σε έναν πυρηνικό πόλεμο, ή το πόσοι θα οφείλονταν σε μετέπειτα επιπτώσεις της ραδιενέργειας, της ασθένειας, της πείνας, κλπ.

Η ζωή σε έναν μετά-πυρηνικό κόσμο θα ήταν σκληρή και πέραν κάθε φαντασίας. Όποιος κατάφερνε να επιζήσει, και δεν πέθαινε λίγο μετά από ραδιενεργή μόλυνση, ή τύφο, δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει τρόφιμα για αυτόν και την οικογένειά του. Δεν θα μπορούσε να παραμείνει ζεστός τον χειμώνα.

Δεν θα διέθετε ούτε τηλέφωνο, ούτε ρεύμα, ούτε τηλεόραση, ούτε τίποτα…

Και όμως, δεν υπάρχει καμιά δημόσια συζήτηση για αυτήν την πολύ αληθινή πυρηνική απειλή.

Αποτελεί μεγάλο παράδοξο, το ότι κάποιοι οι οποίοι δεν εμπιστεύονται τις κυβερνήσεις και τους πολιτικούς για ζητήματα δημόσιας υγείας, για το φορολογικό σύστημα, κλπ, εν τούτοις έχουν απεριόριστη εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις και στους θεσμούς για ζητήματα που σε μερικά δευτερόλεπτα μπορεί να μας εξαφανίσουν όλους.

Σίγουρα τα πυρηνικά όπλα ελέγχονται με τον πιο αυστηρό τρόπο.

Μπορεί να κοροϊδεύουμε το «αλάθητο» του Πάπα, αλλά δεν αμφισβητούμε τα συστήματα ελέγχου και διοίκησης του πυρηνικού οπλοστασίου των ΗΠΑ. Πόσο δε μάλλον τα λιγότερα αξιόπιστα αντίστοιχα συστήματα της Μόσχας και του Πεκίνου.

Τίποτα σχεδιασμένο από τον άνθρωπο δεν μπορεί να είναι 100% ασφαλές και χωρίς σφάλματα.

Παράλληλα, οι αποφάσεις για χρήση αυτών των όπλων δεν λαμβάνονται από παντογνώστες και πάνσοφους φιλοσόφους βασιλείς, αλλά από εκλεγμένους πολιτικούς με έφεση στην κακή κρίση, και στους λάθος υπολογισμούς και εκτιμήσεις.

Σύμφωνα με πρόσφατες έγκυρες αποκαλύψεις σχετικά με την κρίση των πυραύλων της Κούβας, ο τότε πρόεδρος John F. Kennedy δεν ήθελε να ενδώσει στους Σοβιετικούς, αποσύροντας μέρος των άχρηστων πυραύλων Pershing από την Τουρκία, προκειμένου να αποκλιμακωθεί η ένταση, επειδή ανησυχούσε πως μια τέτοια κίνηση θα του κόστιζε έδρες στο κογκρέσο στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1962!

Σκεφτείτε το καλά για λίγο….

Υπήρξαν και άλλες φορές που ο κόσμος κόντεψε να καταστραφεί από τα πυρηνικά. Η πιο σοβαρή περίπτωση ήταν αυτή του 1983, στη διάρκεια στρατιωτικών ασκήσεων του ΝΑΤΟ, τότε που αρκετοί Ρώσοι αρμόδιοι πίστευαν ότι πρόκειται για μια μυστική προληπτική επιχείρηση πυρηνικής επίθεσης εναντίον της ΕΣΣΔ που διέταξε ο πρόεδρος Ronald Reagan, και ήθελαν να χτυπήσουν αυτοί πρώτοι.

Πέραν του ρίσκου των πολιτικά λανθασμένων υπολογισμών, υπάρχει και το ζήτημα της τεχνολογίας που κάθε άλλο παρά αλάνθαστη είναι.

Υπήρξαν πάμπολλα περιστατικά που κοντέψαμε να αλληλοεξοντωθούμε πυρηνικά, εξαιτίας συστημικών σφαλμάτων των ηλεκτρονικών υπολογιστών, κλπ.

Σίγουρα δεν μπορούμε, ούτε και είναι λογικό, να εμπιστευόμαστε τις ζωές μας, και την επιβίωση του πολιτισμού μας στην αξιοπιστία των κομπιούτερς, οι οποίοι είναι ευάλωτοι σε τεχνικά σφάλματα.

Οι άνθρωποι είναι εγγενώς ελλιπείς όταν πρόκειται να υπολογίσουν ρίσκα και τις συνέπειες τους.

Η διαδρομή με αυτοκίνητο μέχρι το αεροδρόμιο είναι στατιστικά απείρως πιο επικίνδυνη από το αεροπορικό ταξίδι, αλλά πιο πολύ ανησυχούμε για το δεύτερο παρά για το πρώτο.

Οι άνθρωποι επίσης είναι κακοί στο να κατανοούν απομακρυσμένες, πλην όμως καταστροφικές απειλές και κινδύνους. Οι πιθανότητες για έναν πυρηνικό πόλεμο σήμερα είναι σχεδόν μηδαμινές, αν τις δούμε όμως μακροπρόθεσμα, δεν παύουν να είναι πιθανότητες.

Ο ψυχρός πόλεμος τελείωσε πριν από δυο δεκαετίες, και οι δυο πρώην στρατιωτικοί και ιδεολογικοί αντίπαλοι των ΗΠΑ (κίνα και Ρωσία) αποτελούν μέλη του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου.

Για αυτό είμαστε ευγνώμονες. Υπάρχουν όμως ακόμη πιθανότητες ατυχήματος, που μπορούν να προκαλέσουν μια μαζική ανταλλαγή πυρηνικών πυραύλων. Και δεν θα πρέπει να είμαστε συγκαταβατικοί μετά από 20 μόλις χρόνια ειρήνης, αγνοώντας την μακρά ανθρώπινη ιστορία πολέμων και συγκρούσεων.

Στην Σιβηρία, υπήρξαν πολλοί που συσσώρευσαν προμήθειες για το τέλος του κόσμου.

Στην Κίνα, ένας πολυμήχανος επιχειρηματίας πουλούσε προκατασκευασμένα σπίτια- σφαίρες που επιπλέουν, για το ενδεχόμενο πλημμυρών.

Υπήρξαν επίσης κάθε είδους διαθέσιμες προετοιμασίες για το τέλος του κόσμου την 21/12/12.

Και όμως, σχεδόν κανένας δεν παίρνει στα σοβαρά την πραγματική και υπάρχουσα απειλή μιας πυρηνικής καταστροφής, η οποία θα τερμάτιζε την πορεία της ανθρωπότητας εν μια νυκτί.

Και αν ποτέ συμβεί μια πυρηνική καταστροφή, δεν θα έχουμε ούτε καν την ευκαιρία να γελάσουμε με όλους αυτούς που δεν την έπαιρναν στα σοβαρά.

Το μόνο που θα ευχόμουν προσωπικά, είναι να εξαερωθώ αμέσως, ώστε να μη χρειαστεί να ζήσω και να υποφέρω όλα αυτά τα κακά που θα προέκυπταν μετά από έναν τέτοιο όλεθρο.

S.A.

The Atlantic