Maserati και σκόρπιες… «φιλοσοφικές» ανησυχίες!

Ένα από τα «σκληρά» παρεπόμενα της κρίσης είναι κι αυτό που συμβαίνει στην ντόπια αγορά αυτοκινήτων.

 

Οι πωλήσεις νέων ι.χ. έχουν μειωθεί, λένε, κατά 70-75%, και η αγορά μαραζώνει.

Εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας καταθέτουν τις πινακίδες των αυτοκινήτων τους, μη μπορώντας να τα βγάλουν πέρα.

Άλλοι πάλι συνεχίζουν να τα κυκλοφορούν, χωρίς όμως να πληρώνουν τα τέλη κυκλοφορίας, την ασφάλεια, και πολλές φορές χωρίς να πραγματοποιούν την στοιχειώδη συντήρηση στα οχήματά τους.

Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε επιστρέψει σε καταστάσεις δεκαετίας του `80, για να μη πω του `70 και βάλε.

Τότε που ελάχιστοι συγκριτικά διέθεταν ι.χ. αφού η αγορά του κόστιζε όσο ένα διαμέρισμα, και για να αποκτηθεί χρειάζονταν να βγουν πατρογονικά χωράφια στο σφυρί, για να μην αναφερθώ στα άπειρα γραμμάτια με ληστρικούς όρους.

Εκείνα τα χρόνια, ως έφηβος, λάτρευα τα αυτοκίνητα.

Διάβαζα ότι έπεφτε στα χέρια μου, και περίμενα πως και πως την μέρα που θα κλείσω τα 18 για να βγάλω δίπλωμα.

Και αυτό έκανα. Την μέρα των γενεθλίων μου έδωσα την πρακτική εξέταση.

08:00 το πρωί, και αφού πήρα το προσωρινό χαρτί (μέχρι να βγει το κανονικό δίπλωμα) πήγα τρέχοντας  και πήρα το αμάξι του μπαμπά μου, για να επιστρέψω στην «φάλαγγα» των υπόλοιπων εξεταζόμενων, και να τους κάνω κόλπα κοροϊδεύοντάς  τους με μούντζες και  φράσεις του στυλ: «άντε ρε Νικολάκηδες φύγετε από την μέση…».

Εκείνη λοιπόν τη εποχή (1977-78), που κυριαρχούσαν τα Fiat 127 και τα Zastava, αλλά που εγώ χαλβάδιαζα τα διάφορα εξωτικά αμάξια που έβλεπα στους 4 Τροχούς, έτυχε να πάω με τον μπαμπά μου στην Καστοριά, με την ευκαιρία του ότι έπαιζε εκεί ο Ηρακλής (του Βάσια).

Φανταστείτε την έκπληξή μου, όταν σε μια Καστοριά που τότε ήταν γεμάτη καλντερίμια και λασπωμένους δρόμους, είδα για πρώτη φορά live Ferrari, Lamborghini, και Maserati!

Ήταν η εποχή της γούνας βλέπετε, και η Καστοριά ήταν γεμάτη από πλούσιους γουνέμπορους…

Παράλληλα, ήταν και η εποχή της μεταπολίτευσης, με τα διάφορα αριστερά ενοχικά και μη σύνδρομα να κυριαρχούν.

Έτσι, από την μια προσπαθούσα να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου, ακούγοντας Τζαβέλα, και διαβάζοντας Μαρκούζε, από την άλλη όμως λιγουρευόμουν την δική μου Corvette, που θα αποκτούσα μόλις μου κάθονταν το 13άρι στο ΠροΠό!

Ευτυχώς, που ο Κώστας Καββαθάς με βοήθησε σε αυτό το «ηθικό δίλημμα» γράφοντας μια μέρα στο περιοδικό του το εξής (ή κάπως έτσι): «Πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί να αναλύουμε και να παρουσιάζουμε διάφορα σούπερ αυτοκίνητα, που μόνο με τα κιάλια μπορούμε να δούμε στην Ελλάδα, όταν μπορείς να πας από το σημείο Α στο σημείο Β εξίσου αποτελεσματικά και με ένα ταπεινό DCV. Ε λοιπόν, η απάντηση σε αυτό είναι καθαρά φιλοσοφική, και δεν θα μπορέσω…».

Ε, λοιπόν είχε δίκιο. Και εγώ προσπαθούσα τότε να συγκεράσω μέσα μου τον Άρη Βελουχιώτη, και την … Lancia Integrale που ονειρευόμουνα να αποκτήσω κάποτε, αλλά δεν μπόρεσα.

Το ζήτημα ήταν καθαρά φιλοσοφικό, και δεν είχα τα απαραίτητα εφόδια…

Τώρα, θα αναρωτηθείτε γιατί και πως τα θυμήθηκα όλα αυτά;

Διότι μεσολάβησε η δεκαετία του `90, της στρεβλής ανάπτυξης, και η ψωροκώσταινα γέμισε από σούπερ αυτοκίνητα, από Hummer και Cherokkee μέχρι Mustang… ενώ έτυχε να δω ακόμη και αρκετά Mitsubishi Evo, και μάλιστα Tommi Makinen edition στα σοκάκια της Θεσσαλονίκης! Είχα δει ακόμη και Corvette στον Σοχό του Λαγκαδά!!!!

Θυμάμαι τον γνωστό ενός γνωστού, σε χωριό έξω από την Θεσσαλονίκη, που ελέω δανείων, επιδοτήσεων, κλπ ο μπαμπάς του «μεγαλούργησε», και το 1994 του αγόρασε μια αστραφτερή Maserati!

Και για να δείτε το παράλογο του πράγματος, ο νεαρός έπρεπε να την κατεβάζει κάθε τόσο στην Αθήνα, ακόμη και για να της αλλάξει λάδια, αφού αλλιώς δεν θα ίσχυε η εγγύηση, κάτι σημαντικό  για τέτοιου είδους σπάνιο και πανάκριβο αυτοκίνητο…

Ναι, αλλά στο πάρκιγκ του κλάμπ ήταν η πρώτη μούρη κάθε βράδυ!

Αυτά όλα τα θυμήθηκα χθες, όταν περπατώντας ζαλισμένος στους δρόμους, ανάμεσα σε άλλους ακόμη πιο ζαλισμένους από τα χαράτσια και τους φόρους, είδα έναν χαρούμενο και χαμογελαστό μεσήλικα να περιμένει στο φανάρι, μέσα σε μια κατάμαυρη γυαλιστερή ολοκαίνουργια Maserati Quattroporte (νομίζω)! Και με ελληνικές πινακίδες παρακαλώ…

Και όχι, δεν ήταν ούτε ο Ζαμπούνης, ούτε καν κάποιος πρώην γενικός γραμματέας του ΕΟΤ.

Κάποιος ανώνυμος ήταν, που εν μέσω κρίσης, αυτός ανθίζει οικονομικά.

Την ίδια ώρα, που όπως διαβάζω, το ΣΔΟΕ έβαλε στο μάτι ακόμη και την σεξοβόμβα ηθοποιό αξιώσεων Δήμητρα Ματσούκα!

Τι να πεις;

Εν τω μεταξύ, όπως διαβάζω στον ειδικό τύπο, μέχρι και στην ίδια την Ιταλία, την πατρίδα των Maserati, οι πωλήσεις της αγγίζουν το μηδέν, ελέω Mario Monti και του νέου φορολογικού συστήματος.

Η κύρια αγορά τους είναι τώρα οι ΗΠΑ (είδατε οι φαρμαδόροι;) και η … Κίνα (είδατε οι Μαοϊκοί;)

Για τους Σαουδάραβες, δεν το συζητάω, διότι αυτοί είναι φύσει  κάγκουρες, και αν δεν είναι επίχρυση (ή κάτι παρόμοιο) η «κούρσα», δεν την αγοράζουν.

Με αυτά και με αυτά ξεχνιέμαι, και συνεχίζω να ονειρεύομαι την μέρα που θα έχω μια δική μου Porsche, την ίδια ώρα που έχω να κινήσω το Skoda μου 2-3 εβδομάδες, ελλείψει χρημάτων για βενζίνη…

Ναι αλλά το ψάχνω (ακόμη) φιλοσοφικά.

Φιλάκια.

Strange Attractor