28.10.12
Η ξυπόλητη "πασιονάρια", που όμως δεν ήταν.
Είμαστε ο λαός της υπερβολής και της σαχλαμάρας.
Και αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινά.
Όπως σήμερα, με την περίπτωση της ξυπόλητης σημαιοφόρου,
η οποία μου θύμισε τον τσίτσιδο Αμερικανό στρίκερ με τους τσολιάδες, αλλά και την περίφημη εκείνη ταινία, Forrest
Gump.
Ο Παναμάς θέλει... ευρώ!
Μπορεί ο Τσίπρας, ο Λαφαζάνης, ο Κουράκης, και άλλοι
δραχμολάγνοι «επαναστάτες» να θέλουν την Ελλάδα να βγει από το ευρώ, και να
επανέλθει σε μια τριτοκοσμική (αυτή τη φορά) δραχμή, ή μάλλον γρόσι, αλλά κάποιοι
άλλοι, πολύ μακριά από την ευρωζώνη, θέλουν το ευρώ!
Μιλάμε για τον Παναμά, που αποτελεί μια από τις πιο ραγδαία
αναπτυσσόμενες οικονομίες της Λατινικής Αμερικής, και ο οποίος θέλει να καθιερώσει
το ευρώ, παράλληλα με το αμερικανικό δολάριο ως το εθνικό του νόμισμα.
Ολυμπιακή Αεροπορία, ή αλλιώς, έχει ο καιρός γυρίσματα!
Και τι πήγα και θυμήθηκα;
Την .... Ολυμπιακή!
Πόσοι άραγε θυμούνται την Ολυμπιακή;
Όχι την σημερινή θνησιγενή περιθωριακή εταιριούλα των λίγων μισθωμένων ελικοφόρων αεροσκαφών, αλλά τον άλλοτε κραταιό και κυρίαρχο εθνικό μας αερομεταφορέα;
Την εταιρία των beautiful people, με τις στολές Τσεκλένη, που στα χρόνια της μονοπωλιακής της επικράτησης είχε φτάσει να έχει ως και 7.000 άτομα προσωπικό, όταν η αντίστοιχη ελβετική Swissair, με το πενταπλάσιο αεροπορικό έργο, και με ισχυρή διεθνή παρουσία είχε μόλις 4.000;
Η πορεία προς το μέτωπο
ΆΞΙΟΝ ΕΣΤΙ - ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ
πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες.
'Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε
ως τότε οι Αρτινοί, από Χειμάρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ' την πρώτη μέρα, συνέχεια,
κι είχαν μείνει σκεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο.
Διότι είσθε Έλληνες!
H σημερινή επέτειος είναι
όντως εθνικά σημαντική. Είναι η επέτειος μιας πραγματικής
εποποιίας. Και έρχεται να μας θυμίσει μια εποχή, που αν και «πρωτόγονη»
σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα, εν τούτοις ήταν μια εποχή που γέννησε ήρωες.
Και τι είναι οι ήρωες, παρά απλοί καθημερινοί άνθρωποι,
όπως εσείς και εγώ, που όμως σε κάποια κρίσιμη προσωπική ή δημόσια
ιστορική καμπή, παίρνουν τη πρωτοβουλία και αναλαμβάνουν δράση, αψηφώντας
την όποια απώλεια ή τον όποιο κίνδυνο.