Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους κουνιστούς…

Ο «οπισθοβαρής» κρατούμενος Λάκης Γαβαλάς, ανοίγει τη ψυχή του, και μιλάει για όλους και για όλα της φυλακής, όχι στην Τατιάνα αλλά στον «κουλτουριάρη» δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη…

Ας δούμε λοιπόν τι λέει για την «κατάντια του».

 

Ο σχεδιαστής μόδας μιλάει μέσα από τη φυλακή για την πρέζα, τον Άκη, και τον κήπο του.
Ξεκίνησε με πληθυντικό. Στο δεύτερο τηλεφώνημα το γυρίσαμε στον ενικό.

Δεν γνωριζόμασταν προσωπικά, και τον Σεπτέμβρη που μου τηλεφώνησε πρώτη φορά ξαφνιάστηκα.

Με ενημέρωνε για την υπόθεσή του. Αιτήσεις αποφυλάκισης κ.λπ. Ερωτήσεις σπάνια του έκανα. Άλλωστε ήταν «ποταμός». Μιλούσε γρήγορα, κάποιες φορές χαμηλόφωνα. 

Με έπαιρνε βέβαια από καρτοτηλέφωνο, νόμιμα. Κάθε πτέρυγα έχει ένα-δύο καρτοτηλέφωνα. Ο κρατούμενος βάζει την κάρτα του – το μόνο χρήμα που κυκλοφορεί στην φυλακή, έχει τύχη να σφαχτούν για τις κάρτες - και τηλεφωνεί όπου θέλει. 
Πίσω του όμως περιμένει ο επόμενος. Οι συνομιλίες λοιπόν πρέπει να είναι σύντομες. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις, αν έχεις τη γιορτή σου ή αν είναι άρρωστη η γυναίκα σου ή το παιδί σου, οι σωφρονιστικοί μπορεί να σε αφήσουν να μιλήσεις και τις ώρες που οι άλλοι είναι στα κελιά τους. 
Να μην έχεις το άγχος της ουράς.

Πότε πότε μου έλεγε και δυο λέξεις για τους συγκρατουμένους του, κάνα κουτσομπολιό της φυλακής. Κάτι σαν εξομολόγηση ενός φίλου δείτε το.

Θα μου πεις, δεν ήμασταν φίλοι. Ναι, αλλά η φυλακή αλλάζει τις ανάγκες.

Καμιά φορά αλλάζει και τους ανθρώπους.
-Ναι;
-Ελα, ο Λάκης είμαι. Τι γίνεται; Χαθήκαμε στις γιορτές.
-Καλή χρονιά, ετεροχρονισμένα. Σε ακούω «φορτωμένο», θες να μου μιλήσεις λίγο, να ξεθυμάνεις;

-Κοίταξε, μετά από εννιά μήνες εδώ μέσα, έχω συνειδητοποιήσει ότι το μόνο καλό εργαλείο για μένα είναι ο εαυτός μου και πιο πολύ από ποτέ θέλω να τον φροντίζω. Άκουσα διάφορους να λένε ότι δεν είμαι αρκετά καταδικασμένος γιατί τρώμε χαβιάρια και σολομούς στην έκτη πτέρυγα. Το χαβιάρι εγώ το απεχθάνομαι γιατί παχαίνει.
-Μελομακάρονα έφαγες;
-Να σου πω την αλήθεια, ένιωσα σαν παιδί, έτρωγα συνεχώς μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Πήρα ενάμισι κιλό. Ευτυχώς εδώ και μία εβδομάδα μπήκα στα μεροκάματα, όπως λέμε, της φυλακής και είμαι στον κήπο. Προς το παρόν έχουμε ρίξει μια τρελή καθαριότητα και έχουμε φυτέψει κάποια εποχικά λουλούδια που λέγονται κυκλάμινα.
-Σε ποιον κήπο; Οι άλλοι κρατούμενοι έχουν πρόσβαση;
-Όχι, βέβαια. Είναι κοντά στην πύλη. Περνάνε από εκεί οι δικηγόροι, οι φύλακες, οι νεοεισερχόμενοι. Και από 'κεί και πέρα, μετά ξεκινούν οι ακτίνες. Μου το δίνουν λίγο λίγο: από το κελί στο προαύλιο, από το προαύλιο στον κήπο... Ε, κάποια στιγμή θα βγω και έξω.
-Είχατε και νέες αφίξεις...
-Ζω σε μία πτέρυγα με διάφορους αλλοδαπούς, οι οποίοι, δύο-τρεις, είναι και ηλιθιωδώς είρωνες...
-Ποιοι αλλοδαποί είναι στην έκτη πτέρυγα;
-Πολλοί. Μπορεί να υπάρχουν έξι άτομα για τα οποία μιλάνε συνεχώς τα μίντια - βλακωδώς, κατά τη γνώμη μου -, κάτι μεσημεριανές με τρέσες στα μαλλιά και μακιγιάζ του αισχίστου είδους...
-Λάκη, να τα πάρουμε ένα ένα;
-Ναι, ναι.
-Πες μου πρώτα για το κελί σου.
-Στο κελί μου στην αρχή ήμουν με έναν θαυμαστή της Χρυσής Αυγής, ο οποίος αθωώθηκε ύστερα από 18 μήνες για κάποιον υποτιθέμενο φόνο που είχε κάνει. Ένα καλό παιδί, που έπαιζε μάλιστα κλαρίνο.

Ήταν και δύο άλλα παιδιά από το Αγρίνιο. Μετά μεταφέρθηκε στο κελί μας ο Σαχπατζίδης του ΠΑΟΚ.
-Τέσσερα άτομα δηλαδή στο κελί;
-Πάντα τέσσερα άτομα ήμασταν. Και σήμερα είμαι εγώ, ένα παιδί για κλοπές, ο Σαχπατζίδης και ο Λαυρεντιάδης που ήρθε τώρα, ο οποίος είναι και άρρωστος. Στοιβαγμένοι είμαστε. Σ' το έχω ξαναπεί: οι πιο ευνοημένοι εδώ μέσα είναι αυτοί που μπορούν να βρουν τη δόση τους - και, πίστεψέ με, υπάρχουν πολλοί.
-Πρέζα στην πτέρυγά σου;
-Παντού βλέπεις ανθρώπους με τα μάτια τους «κομμένα». Και σου έχω πει ότι εγώ είμαι φοροοφειλέτης, δεν είμαι φοροαρπαγέας, και αυτό πρέπει να το θυμάσαι.
-Θα τα πούμε μετά αυτά. Όταν λες «πρέζα παντού»;
-Τους τα πετάνε απέξω, τα εισάγουν; Ούτε ξέρω πού τα βρίσκουν και δεν έχω μπει στο detail γιατί, δόξα τω Θεώ, στη ζωή μου δεν έχω καπνίσει ούτε χασίσι.
-Ναι, αλλά όταν λέει κάποιος για πρέζα στη φυλακή, το μυαλό πάει στους φύλακες.
-Δεν ξέρω να σου πω, έτσι λένε κι εδώ μέσα· και άλλοι λένε «μα οι ίδιοι τα μπάζουν». Προχθές, π.χ., τρέξανε όλοι γιατί βρέθηκε κάτι. Άκουσα ότι το πετάξανε απέξω.
-Τι άλλο έχει το κελί;
-Μια ακαταστασία, τι να έχει; Χιλιάδες χαρτιά, δικογραφίες, ένα υποτυπώδες μπάνιο. Είναι φυλακή, πίστεψέ με. Δηλαδή, κλαίμε, συνερχόμαστε, ξανακλαίμε...
-Βέβαια σε άλλες πτέρυγες ζουν σαν τα ποντίκια. Κοιμούνται στους διαδρόμους, έτσι;
-Κι εμάς το κελί μας είναι για δύο και κοιμόμαστε τέσσερις, ξέρεις.
-Τι θα φας σήμερα;
-Φακές έχει και καρότα με πατάτες βραστές. Ε, θα πάρω μια σος από την καντίνα και θα φάω τις πατάτες. Το μόνο που μου φέρνουν απέξω είναι δημητριακά, ένα με ξηρούς καρπούς mixed. Και χθες έβρασα τσουκνίδα από τον κήπο και την έβαλα στο μαλλί - έχουμε και την αισθητική.
-Φαγητό μπορείτε να παραγγείλετε απέξω;
-Ναι, αλλά τι να φάνε οι ηλικιωμένοι άνθρωποι απέξω; Στον Τσοχατζόπουλο, π.χ., τι να του φέρουν απέξω; Κοκορέτσια και τέτοια; Αυτός πρέπει να φάει την κρεμούλα του, κι εγώ το ίδιο. Κρεμούλα αγοράζεις και από την καντίνα της φυλακής.
-Συγγνώμη, τίμια πράγματα, οι «διάσημοι» θα φάνε σήμερα φακές;
-Κοίταξε, κάποιοι όχι. Αλλά, σου είπα, ο μπακάλης έχει τα πάντα. Μπορεί κάποιος να σου φέρει απέξω και ένα φρούτο ή κάτι τέτοιο. Υπάρχει και ένας Ρωσοπόντιος που φτιάχνει πολύ ωραία μελιτζάνα στα κοινόχρηστα φουρνάκια.
-Τι ώρα κλείνουν τα κελιά;
-Στις οκτώ. Εγώ δεν βλέπω την ώρα να πάει οκτώ. Τώρα με τον κήπο ξεπατώνομαι πραγματικά. Γυρίζω όλον τον κήπο με τα βαράκια στα πόδια. Α, τώρα κάνω και πνευματική γυμναστική. Ένας φύλακας, τρελός και αυτός, μου έχει δώσει τους «Έλληνες γιατρούς της Σμύρνης» και μου εξηγεί πόσο τρομεροί ήταν. Και η αδελφή μου, από ό,τι ξέρεις, είναι στη φυλακή· έτσι, για να δείχνουν ότι μας τιμωρούν οικογενειακά. Και είναι μητέρα ανήλικων παιδιών που δεν τα μεγάλωσε με Φιλιππινέζες και μπιρίμπες.
-Συγγνώμη, είναι άδικο που εσύ και η αδελφή σου είστε «μέσα»;
-Κοίταξε, εγώ επί τριάντα χρόνια φέρθηκα σαν παθιασμένος Έλληνας. Γνώρισα τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες σε Αμερική, Γαλλία, Ιταλία. Είχα πολυεθνικές που με ερωτεύτηκαν και ήθελαν να με έχουν κοντά τους, και εγώ το αρνήθηκα μόνο και μόνο για να είμαι στη χώρα μου - οίκος Ερμές, Μπέρμπερι, Ντόλτσε και Γκαμπάνα...Μου έλεγαν ότι η Ελλάδα θα φαλίρει και τους απαντούσα «τι βλακείες λέτε;».
-Εντάξει, όλα αυτά όμως δεν διαγράφουν το ότι εσύ χρωστάς.
-Εννοείται. Και πρέπει να με αφήσουν να αποδείξω ότι εγώ ο συγκεκριμένος θα πληρώσω.
-Πόσα χρωστάς;
-Με τους τόκους και τα λοιπά είναι 10 εκατομμύρια.
-Και πού θα βρεις 10 εκατομμύρια;
-Σε πληροφορώ ότι όλοι του εξωτερικού θα με βοηθήσουν.
-Τι κύκλο εργασιών είχε η εταιρεία;
-Ενενήντα εκατομμύρια έκανε τα τελευταία χρόνια και τώρα τελευταία που έπεσε έξω ήταν με 60 εκατομμύρια. Γι' αυτό σου λέω, πώς είναι δυνατόν να σε κλείνουν μέσα όταν επάνω στην κρίση παράγεις αυτά τα λεφτά;
-Τι περιουσία έχεις τώρα;
-Τι περιουσία; Τετραχιλιαπλάσια από αυτήν που είναι το χρέος μου. Να την πάρουν και να την κάνουν σχολεία, να την κάνουν νοσοκομεία. Έχω 20.000 τετραγωνικά κτίσμα στην Κάντζα· γιατί δεν βάζουν άστεγους μέσα; 

Για να πουν ότι τιμωρούν τον Γαβαλά στο «Αλκατράζ» και μαλακίες τούμπανα. Γιατί δεν παίρνουν τη Βουκουρεστίου που είναι πενταώροφο; Γιατί δεν παίρνουν τη Μύκονο; Διότι δεν υπάρχει περίπτωση εγώ να ξαναφέρω κόσμο στη Μύκονο, να τους κάνω τραπέζια, για να δείχνω την Ελλάδα που τώρα την απολαμβάνουν άλλοι που φοροδιαφεύγουν και δεν τους κάνουν τίποτα. Την έχω χεσμένη τη Μύκονο...
-Περίμενε, μη φωνάζεις, ηρέμησε.
-Όχι, μωρέ, είναι ο τρόπος που μιλάω. Εγώ δεν είμαι ένας ο οποίος ήρθε να τα αρπάξει και να φύγει.
-Ναι, ρε φίλε, αλλά γιατί χρωστούσες τόσα λεφτά αφού η εταιρεία σου πήγαινε τόσο καλά;
-Χρωστούσα γιατί έκανα συνέχεια μαλακωδώς επενδύσεις. Κατ' αρχήν έμενα σε ένα διαμέρισμα 80 τετραγωνικών, με δύο παράθυρα μόνο...
-Και η Rolls-Royce;
-Μαλακίες τούμπανα, Rolls-Royce... Υπήρχε μία αντίκα Rolls-Royce, μία BMW, μία Bentley - όλα sponsoring. Δεν είχε άλλον η Ελλάδα τέτοιον. Ήταν η Lady Gaga, η Μαντόνα, ο Μπρους Γουίλις και ο Γαβαλάς. Τι να κάνω, αφού ήμουν έτσι; 

Οι Ντόλτσε - Γκαμπάνα ξέρεις πόσα εκατομμύρια χρωστάνε; Τους έβαλε κανένας μέσα; «Εμείς είμαστε το made in Italy, κύριε Μπερλουσκόνι μου», του είχαν πει. Και εγώ είμαι το made in Greece, γιατί με κλείνουν μέσα;
-Η βίλα στην Κηφισιά;
-Καμία σχέση, τα έχω δώσει όλα στο κράτος. Να τα πάρουν και να κάνουν κελιά για τους πολιτικούς που πρόκειται να βάλουν τώρα μέσα.
-Λεφτά έχεις;
-Μηδέν, και δεν είχα ποτέ λογαριασμό.
-Διότι ξέρεις τι λένε...
-Ότι έχω λεφτά και τα έχω αποθηκευμένα... Ναι, και παραμένω, να γίνω 80 και η Νότα 70, και τότε θα ξεθάψω τα λεφτά. Τι μαλακίες μπορεί να λέει κανένας! Δεν είχα λογαριασμό ποτέ. Απλώς ζούσα πάρα πολύ καλά, ντυνόμουν κάπως χαριτωμένα, αλλά αυτό ήταν η προίκα μου. Πρέπει να δείτε εκκεντρικές εμφανίσεις του Μαρκ Τζέικομπς και του Ραλφ Λόρεν, έτσι; 

Να ερευνήσουν τα πάντα. Και αν βρουν κάτι, να με κλείσουν μέσα ισόβια.

Αν δεν βρουν, όμως, να μου πουν γιατί σταμάτησαν τις χρηματοδοτήσεις οι τράπεζες και σε άλλα λαμόγια έδιναν.

Τα Νέα