Ανταριασμένοι καιροί…

Είχα σχεδόν 2,5 χρόνια ν'ανέβω Αθήνα ....

Η εικόνα της μειωμένης κίνησης των λιγοστών αυτοκινήτων στους δρόμους , τα σφιγμένα πρόσωπα, τα άδεια βλέμματα των ανθρώπων στο μετρό, η ερημιά που πέφτει όταν κλείνουν τα μαγαζιά, η παρουσία της αστυνομίας σε πολλές γειτονιές του κέντρου, είναι κάτι που δεν το θυμόμουνα παλιά και δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο..... 

 

Στη γειτονιά μου στον Αγ. Παντελεήμονα , οι Έλληνες εξακολουθούμε να είμαστε μειοψηφία, σε μία κατά τα άλλα, ήσυχη περιοχή με άλλον πλέον, πληθυσμό. 

H κρίση αφήνει βαριά τη σκιά της πάνω στη πόλη που συγκεντρώνει τους περισσότερους κατοίκους,  μ' αυτούς να πιέζονται ολοένα και περισσότερο και να στερούνται τη ζωή που είχαν συνηθίσει και θεωρούσαν μέχρι πρότινος δεδομένη.

Η  αλλαγή στη ζωή και στη καθημερινότητά μας , γίνεται  απρόσμενα και πάντοτε ερήμην μας .

Το γεγονός ότι δεν έχουμε τον έλεγχο των καταστάσεων, αλλά αντίθετα,  η ζωή  μας δείχνει πόσο μικροί και ασήμαντοι είμαστε μπροστά της, είναι από μόνο του κάτι που μας φοβίζει και μας αποσυντονίζει.

Αναζητούμε πάντα διεξόδους,  ώστε να έχουμε την ψευδαίσθηση του ελέγχου.

Όσο να βολέψουμε την  ανάγκη μας να διατηρήσουμε όσο μπορούμε αυτό που έχουμε συνηθίσει, βρίσκουμε πάντα κάτι να κάνουμε .

Όταν όμως απαιτείται κάτι πραγματικά καινούριο και ανατρεπτικό, εκεί αντιδρούμε έντονα και βίαια,  αποκαλύπτοντας και τον πραγματικό μας χαρακτήρα.                                                                                

Η οικονομική δυσπραγία ξεγυμνώνει μια ολόκληρη κοινωνία και την αναγκάζει να δει μέσα στον καθρέφτη.  

To είδωλό μας,  χωρίς το μακιγιάζ της αυταπάτης που για χρόνια φορούσαμε, μας κοιτάζει προκλητικά και άγρια,  σαν μια άσχημη γριά πόρνη που ξέρει  πως να κουμαντάρει την κάθε ανομολόγητη,  σκοτεινή πλευρά μας . 

Και όλο ζητάει να παίρνει αυτό που η αποστροφή μας, δυνατή εξάρτηση και συνήθεια,  της δίνει, σ' έναν φαύλο κύκλο που μοιάζει τέλος, να μην έχει....                                                                                                                     

Ανταριασμένοι καιροί, άγριοι άνθρωποι,  ψάχνουν με τη μανία του πληγωμένου ζώου από κάπου να πιαστούν.....  

Οι φωνές που λένε αυτό που  συνηθίσαμε ν' ακούμε, σειρήνες  που μας καθηλώνουν στο τέλμα της αυτοκαταστροφής. 

Αυτό είναι το θηρίο  που απειλεί τον μοναχικό πρίγκιπα,  που έχει μάθει και θέλει να τραβάει μπροστά ......                                            

Diamond Angel