Τι πρέπει να προσέξει ο Σαμαράς.

Η αλήθεια είναι ότι χάρη στον κ. Γιάννη Στουρνάρα και σε μερικούς ακόμη (μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού) υπουργούς, η κυβέρνηση του κ. Αντώνη Σαμαρά αντιμετώπισε επιτυχώς τον μεγάλο βραχνά της χώρας, που ήταν η απειλή της άμεσης χρεοκοπίας. 

Η ανακούφιση των πολιτών μετά τον Ιούνιο του 2012, δηλαδή μετά τις δύο αχρείαστες εκλογικές αναμετρήσεις, είναι έκδηλη στις δημοσκοπήσεις. Για πρώτη φορά η Ν.Δ., παρά τα δύσκολα μέτρα που αναγκάστηκε να πάρει η κυβέρνηση, προσπέρασε τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτά είναι τα καλά νέα για τον πρωθυπουργό.

Υπάρχουν όμως κι άλλα, το κυριότερο εκ των οποίων είναι ότι όσο περνάει ο καιρός και απομακρύνεται ο φόβος της χρεοκοπίας, η κυβέρνηση θα αρχίσει να κρίνεται με τα στάνταρντ της ομαλότητας.

Όσο η μεσαία τάξη εμπεδώνει το αίσθημα ασφάλειας, τόσο περισσότερο θα απαιτεί και τα υπόλοιπα, που οφείλει να κάνει μια κυβέρνηση σε κανονικούς καιρούς.

Δεν αναφερόμαστε σε οικονομικά αιτήματα, τα οποία ήταν η μόνιμη και περίπου η μόνη σταθερά των απαιτήσεων της ελληνικής κοινωνίας από τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης.

Το σοκ του περιορισμού των εισοδημάτων το απορρόφησαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και το πλήρωσαν.

Όπως γράφαμε το περασμένο καλοκαίρι, «παρά τη χωλή δημόσια συζήτηση, παρά τα ανεδαφικά συνθήματα που κυριάρχησαν, οι περισσότεροι Έλληνες έμαθαν για τα παραγωγικά ελλείμματα της χώρας και άρχισαν να συνειδητοποιούν τις θεσμικές στρεβλώσεις της οικονομίας. Ο έντονος -και εν πολλοίς αυτοκριτικός- διάλογος των δύο τελευταίων ετών ήταν ένα βήμα ωριμότητας της κοινωνίας, η οποία αποτυπώθηκε και στο αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου. Οι Έλληνες ψήφισαν υπέρ της Ευρώπης ξέροντας ότι η επιλογή συνοδεύεται και από τις σταθεροποιητικές πολιτικές» («Το σύντομο καλοκαίρι της Αγανάκτησης;», Καθημερινή 22.7.2012).

Σε ό,τι αφορά τα οικονομικά, η κυβέρνηση έχει μόνο μία μεγάλη εκκρεμότητα. Την αποτελεσματική ενίσχυση των αδύναμων και χτυπημένων από την κρίση Ελλήνων, ήτοι των φτωχών και ανέργων.

Αυτό προϋποθέτει δομές κοινωνικού κράτους, διαφορετικές από το ρίχνω λεφτά στον αέρα («ζούμπου» το λέγαμε παλιότερα) κι όποιος προλάβει παίρνει.

Αυτό συνέβαινε μέχρι τώρα.

Τώρα οι πολίτες θέλουν χειρουργική δεξιότητα.

Η κοινωνία δεν μπορεί να έχει τους αδύναμους στο έλεος της τύχης, αλλά επίσης δεν ανέχεται τη σπατάλη.

Ζητεί στοχευμένες κοινωνικές πολιτικές, που θα ενισχύουν τους αδύνατους και όχι τους γραφειοκράτες.

Συνεπώς, πολλοί ψηφοφόροι -αφού είδαν την κρίση να χτυπά και ισχυρότερες χώρες και τη λιτότητα να ροκανίζει τα εισοδήματα και άλλων ευρωπαϊκών λαών- δεν θα κρίνουν την κυβέρνηση Σαμαρά, όπως την κυβέρνηση Παπανδρέου.

Η ελληνική κοινωνία μοιάζει να απορροφάει την «έκπληξη» της λιτότητας και προσαρμόζεται ταχύτατα.

Η τωρινή κυβέρνηση θα κριθεί από τη δυνατότητά της να φτιάξει θεσμούς, να καταπολεμήσει τις ελληνικές παθογένειες, να δημιουργήσει ένα φτωχότερο μεν (σε σχέση με το παρελθόν), αλλά ευρωπαϊκότερο στις δομές και αποτελεσματικότερο στη λειτουργία κράτος.

Όσο απομακρύνεται ο κίνδυνος της χρεοκοπίας, τόσο μετατίθεται το κέντρο προσοχής του εκλογικού σώματος.

Οι πολίτες πλέον θα απαιτούν περισσότερα από την υπόλοιπη, εκτός του κ. Στουρνάρα, κυβέρνηση.

Κι εκεί είναι τα πολύ άσχημα νέα για τον κ. Σαμαρά.

Η πλειοψηφία των υπουργών του δουλεύει με τον παλαιοκομματικό αραμπά. Κι αυτό, όσο περνάει ο καιρός, θα γίνεται όλο και πιο εμφανές...

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή