Είμαι αισιόδοξος…

Η σημερινή έκρηξη βόμβας στο εμπορικό κέντρο The Mall σίγουρα σηματοδοτεί την απαρχή μιας προσπάθειας αποσταθεροποίησης του Σαμαρά, οι κινήσεις ή οι προθέσεις του οποίου δεν αρέσουν σε κάποια κέντρα.

 

Το ίδιο έργο το έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν, με πιο πρόσφατη τη περίπτωση των «Δεκεμβριανών» του 2008, όταν κάποιοι ήθελαν την ανατροπή του Καραμανλή.

Έχοντας μελετήσει (όσο μπορώ) την αριστερογενή τρομοκρατία της Ελλάδας, αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι σε αυτήν δεν εντάσσεται η σημερινή ενέργεια.

Αυτοί οι οποίοι την πραγματοποίησαν θέλουν να σπείρουν τον φόβο και τον τρόμο στο μυαλό του απλού ανθρώπου.

Και τρομάζοντας τον απλό Έλληνα, θέλουν να καταστήσουν όμηρο την σημερινή κυβέρνηση, και να της στείλουν κάποια έμμεσα μηνύματα.

Όσο και να μην συμφωνούν οι περισσότεροι, αποτελεί πάγια πεποίθησή μου ότι οι πάμπολλες επιθέσεις της ΕΟ 17Ν, ποτέ δεν τρομοκράτησαν, ούτε είχαν σκοπό να τρομοκρατήσουν τον απλό άνθρωπο. Στα πρώτα δε χρόνια της παρουσίας της, η πλειοψηφία συμφωνούσε με τις ενέργειές της.

Αντιθέτως, η σημερινή επίθεση, που μοναδικό σκοπό έχει τον τρόμο,  μυρίζει παρακράτος, ή και ξένες μυστικές υπηρεσίες.

Μυρίζει υπονόμευση, και όχι εκδίκηση, ή έστω κάλεσμα σε εξέγερση.

Ας ελπίσουμε πως οι αρχές θα μπορέσουν να την εξιχνιάσουν, ειδάλλως μπαίνουμε σε σκοτεινούς καιρούς…

Την ίδια ώρα, που το γενικότερο κλίμα, φαντάζει αισιόδοξο.

Τουλάχιστον για όσους έχουν ακόμη δουλειά.

Και γιατί το λέω αυτό;

Δεν θα σταθώ σε δείκτες ή σε αριθμούς.

Θα σταθώ όμως σε συζητήσεις με φίλους και συναδέλφους, που δεν είναι πολιτικοί, δεν είναι δημοσιογράφοι, αλλά είναι απλοί Έλληνες, με την μόνη ιδιαιτερότητα ότι συνεχίζουν να απασχολούνται. Και αυτό το ειδοποιό στοιχείο έχει την σημασία του.

Τι λένε λοιπόν όλοι αυτοί, όταν η συζήτηση έρχεται στην τυχόν κατάρρευση της κυβέρνησης εξαιτίας της λίστας Λαγκάρντ, ή στις υπονομευτικές προσπάθειες του Τσίπρα, και στο ενδεχόμενο  ανάληψης της εξουσίας από τις συνιστώσες του Σύριζα;

Ε λοιπόν, ακόμη και άτομα που κάθε άλλο παρά νεοδημοκράτες είναι (ούτε και εγώ), μου λένε ότι ο Σαμαράς δεν κινδυνεύει!

Ας παραπεμφθεί, λένε, ο Μπένυ, ας πέσει η συγκυβέρνηση, και ας πάμε σε εκλογές…

Για να πάρει ο Σαμαράς 40%!!! και να μπει το νερό στο αυλάκι, και ο κάθε κατεργάρης να κάτσει στον πάγκο του.

Έτσι ακριβώς πιστεύει πλέον ο μέσος απλός πολίτης, που έχει κουραστεί με τους θεατρινισμούς και τις πολιτικές τσιριμωνιές κάποιων πρακτόρων του χάους, που έχει πειστεί για την γνησιότητα των προθέσεων του Σαμαρά, και που θέλει επιτέλους να στρωθούμε στη δουλειά μπας και καταφέρουμε να ορθοποδήσουμε σε κάποια φάση.

Και όσο για το αν θα ορθοποδήσουμε ή όχι, εμένα προσωπικά με έχει πιάσει το αισιόδοξό μου, αφού χθες μου ήρθε μια σκέψη στο μυαλό.

Γεννήθηκα το 1961, και οι πρώτες αναμνήσεις που έχω είναι από την εποχή που ήμουν 4 και 5 χρόνων.

Όσο να’ ναι, όλα ήταν φυσιολογικά τότε.

Μεγάλωσα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, με μπαμπά ιδιωτικό υπάλληλο και μαμά νοικοκυρά, και προσωπικά δεν μου έλειψε τίποτα, τουλάχιστον με τα δεδομένα της τότε εποχής.

Το ίδιο και οι συμμαθητές και φίλοι μου.

Αν εξαιρέσουμε την γενικότερη λιτότητα, τα πιο περιορισμένα μέσα, αλλά και την πολιτική αστάθεια της εποχής (που αποτελεί μόνιμη συνοδό της ελληνικής πραγματικότητας), όλα τα άλλα μπορώ να πω ότι ήταν μια χαρά.

Ο κόσμος δούλευε, υπήρχε τάξη και ασφάλεια, οι οικογένειες πήγαιναν σινεμά και βόλτες στη παραλία, οι άνδρες πήγαιναν στο γήπεδο, οι γυναίκες στο κομμωτήριο, τα καλοκαίρια όλοι σχεδόν παραθέριζαν, οι νέοι φλέρταραν, χόρευαν σέικ, άκουγαν Πασχάλη, κ.ο.κ.

Και όλα αυτά δεκαπέντε μόλις χρόνια μετά το 1949!!!!

Μια χρονιά που σηματοδότησε το τέλος μια ολόκληρης σχεδόν δεκαετίας ολέθρου για την πατρίδα μας!

Μια δεκαετία που άρχισε με δικτατορία, συνεχίστηκε με διπλή εισβολή, κατοχή, πείνα, εκτελέσεις, και κατέληξε σε εμφύλιο πόλεμο…

Το απόλυτο χάος δηλαδή, μπροστά στο οποίο η σημερινή κρίση μοιάζει με παιδικό πάρτι.

Και όμως, 15 μόλις χρόνια αργότερα, τότε δηλαδή που άρχισα να αντιλαμβάνομαι καταστάσεις, όλα μα όλα ήταν ή τουλάχιστον έδειχναν φυσιολογικά.

Συνεπώς, αν η χώρα μας και ο λαός μας μπόρεσαν να ξεπεράσουν εκείνα τα πέτρινα χρόνια της φωτιάς και του ατσαλιού, και λίγα χρόνια μετά να λειτουργούν φυσιολογικά, είμαι σίγουρος πως εξίσου εύκολα θα ξεπεράσουμε και τη σημερινή κρίση, η οποία μπορεί να είναι πιο σύνθετη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν εμπεριέχει στρατό κατοχής, εκτελέσεις, γενικευμένη πείνα, εξορίες, και εμφύλιες συρράξεις.

Το που θα οδηγηθούμε πολιτικά και οικονομικά δεν το ξέρω.

Ξέρω όμως ότι αργά ή γρήγορα, όλα αυτά θα είναι μια ακόμη κακή ανάμνηση.

Για αυτό και είμαι αισιόδοξος, παρά τις περί αντιθέτου προσπάθειες κάποιων…

Strange Attractor