Ένας ανθρωπολόγος στην Βηθλεέμ.

Καταρχάς κουνήστε το κεφάλι σας πέρα-δώθε.

Μετά πάνω κάτω, όσο πιο γρήγορα μπορείτε, αρκετές φορές.
Μετά πείτε δέκα φορές: «δεσοξυριβονουκλεϊνικό».
Ωραία! Ίσως να ξεκόλλησαν λίγο οι νευρώνες.

Τώρα προσπαθήστε να κάνετε κάτι πολύ πιο δύσκολο: Σταματήστε να σκέφτεστε ως ένθεος ή άθεος, αποτινάξτε τη συναισθηματική φόρτιση, θετική ή αρνητική, της θρησκευτικής σας πεποίθησης (και ο αθεϊσμός πεποίθηση είναι, αγαπητέ μου).
Θέλω να κάνουμε ένα μεγάλο νοητικό άλμα και να προσεγγίσουμε την ιστορία του Χριστού χωρίς προκαταλήψεις.

Όχι, δε θα προσπαθήσω να σας προσηλυτίσω στη θρησκεία μου, αφού δεν έχω κάποια. Ίσως η μόνη μου πνευματική αυταπάτη να είναι αυτή η (μάταιη αντιλαμβάνομαι πολλές φορές) προσπάθεια να κατανοήσω. Να κατανοήσω τον εαυτό μου, τους ανθρώπους, τη ζωή, τον κόσμο.
Αλλά δεν είμαι δογματικός. Πολύ συχνά απλά κοιτάω απέναντι ή γεύομαι κάτι νόστιμο ή παίζω, χωρίς να σκέφτομαι τίποτα.
Άλλωστε (όπως είπε και ο νεκρός παππούς μου) η ζωή δεν έχει κανένα νόημα -πέρα από το νόημα που της δίνουμε εμείς.
Ή, όπως είπε και ο Νίτσε: «Το βάρος της μέρας εξαρτάται απ’ το τι βάζουμε στις τσέπες της.»
Ή, όπως είπε και ο Μάλαμας: «Μες στα βαθιά νερά τι θες και κολυμπάς; Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε, κι ό,τι αρπάξει ο κ........»
Για να μπορέσουμε να πλησιάσουμε στη Βηθλεέμ χωρίς προκαταλήψεις πρέπει να αδειάσουμε τις τσέπες του μυαλού μας από ερωτήματα του τύπου: «Ο Χριστός ήταν θεός ή άνθρωπος ή θεάνθρωπος; Ο Χριστός είναι ιστορικό πρόσωπο ή μήπως είναι επινόηση των Ευαγγελιστών –και του σπουδαιότερου διαφημιστή όλων των εποχών, του Απόστολου Παύλου;»
Μάλλον για να γίνει πιο εύκολη –και βιωματική- η αδογμάτιστη προσέγγιση πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ξανά τον αγαπητό μας εξωγήινο.
Ξέρετε, τον εξωγήινο, που φτάνει με το διαστημόπλοιο του στο τρίτο πλανήτη ενός συνηθισμένου ηλιακού συστήματος.
Πολύ γρήγορα ο Αλιενστρός αντιλαμβάνεται ποιο ζώο είναι το κυρίαρχο του πλανήτη (μετά τα βακτήρια και τους ιούς, φυσικά).
Κάθε ανθρωπολόγος που θέλει να καταλάβει μια φυλή (ένα είδος για τον αγαπητό μας Αλιενστρός) ξεκινάει να μελετάει τη μυθολογία του.
Να αποδομεί τη μυθολογία του ουσιαστικά, αφού δεν τον ενδιαφέρουν τα καλολογικά στοιχεία ούτε τα ψήγματα αλήθειας που ενυπάρχουν σε κάθε μύθο, αλλά πως η μυθολογία αντικατοπτρίζει την κοινωνική οργάνωση του είδους και την ατομική ψυχοσύνθεση του ατόμου.
Ο Αλιενστρός είναι τυχερός, αφού το κυρίαρχο είδος έχει μια έμφυτη (;) τάση να μυθολογεί και να καταγράφει τις μυθολογίες του.
Η πρώτη μυθολογία που πέφτει στα χέρια του ονομάζεται: Καινή Διαθήκη.
Εκεί μέσα περιγράφεται η ζωή και ο θάνατος ενός ανθρώπου (ο Αλιενστρός δεν ασχολείται με την υποτιθέμενη θεϊκή υπόσταση του ήρωα, με αυτό θα ασχοληθεί στη δεύτερη φάση της αποδόμησης).
Ο ήρωας της συγκεκριμένου μύθου γεννιέται πάμφτωχος και ταπεινός, αλλά από μικρός επιδεικνύει σπουδαίες πνευματικές αρετές.
Όταν μεγαλώνει έρχεται σε σύγκρουση με το θρησκευτικό και κοινωνικό κατεστημένο. Όχι μόνο καταπατάει τους θρησκευτικούς νόμους, όπως την απαγόρευση εργασίας το Σάββατο, όχι μόνο αντιτίθεται στην εμπορευματοποίηση της θρησκείας, αλλά διακηρύσσει κάποιες αρχές οι οποίες σίγουρα ξενίζουν (ή και σκανδαλίζουν) τους συγκαιρινούς του.
Χωρίς να κρίνει την ορθότητα των θέσεων του ανθρώπου που αποκαλείται Χριστός στο κείμενο, ο Αλιενστρός αντιλαμβάνεται ότι είναι παράδοξες σε σχέση με την κρατούσα ηθική.
Σε έναν κόσμο βίας και μισαλλοδοξίας ο Χριστός μιλάει και λέει: «Αγαπάτε αλλήλους» ή «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν».
Σε έναν κόσμο οικονομικής ανισότητας λέει πως όποιος έχει δύο χιτώνες πρέπει να δίνει τον ένα και ότι ο πλούσιος είναι σε χειρότερη θέση και από μια καμήλα.
Αυτός ο άνθρωπος συναναστρέφεται τους κατώτερους της φυλής του: Πόρνες, ψαράδες, αμόρφωτους, ακόμα και τους μιερούς φοροεισπράκτορες. Δέχεται να πιει νερό από μια γυναίκα που ανήκει σε άλλη φυλή, εχθρική.
Την ίδια στιγμή δεν ικανοποιεί τη δίψα των επαναστατών –υποστηρίζοντας τον αγώνα τους για εθνική ανεξαρτησία- και έτσι χάνει μια πολύ σημαντική ευκαιρία να γίνει αρχηγός ενός απελευθερωτικού κινήματος.
Σύντομα καταδικάζεται, μετά το μένος της θρησκευτικής εξουσίας, την αδιαφορία της κοινωνικής εξουσίας και τη δημαγωγία της λαϊκής εξουσίας.
Εκτελείται με τον πλέον ταπεινωτικό τρόπο, ως ένας κοινός εγκληματίας.
Ακριβώς επειδή ο Αλιενστρός είναι από άλλον πλανήτη δεν είναι προκατειλημμένος αρνητικά ενάντια στο συγκεκριμένο λαό (τους Εβραίους) που δολοφόνησαν το συγκεκριμένο άνθρωπο.
Ειδικά αφού όταν διαβάζει και άλλες μυθολογίες, όπως την Πλατωνική, αντιλαμβάνεται ότι είναι κοινός τόπος σε αυτό το είδος να δολοφονούνται όσοι πρεσβεύουν καινόδοξες θεωρίες, όπως -για παράδειγμα- ο άνθρωπος που ονομαζόταν Σωκράτης.
Ο Αλιενστρός, ακριβώς επειδή είναι από άλλο πλανήτη, τόσο εξελιγμένο ηθικά ώστε να μην αυτοκαταστραφεί παρά την επιστημονική πρόοδο, καταλαβαίνει ότι οι ιδέες ανθρώπων όπως εκείνου που ονομαζόταν Χριστός και εκείνου που ονομαζόταν Σωκράτης, θα ήταν ωφέλιμες για την εξέλιξη του είδους –και απαραίτητες για την επιβίωση του.
Και όμως. Οι φορείς αυτών των ιδεών δολοφονήθηκαν, ενώ οι ίδιες οι ιδέες διαστρεβλώθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογηθεί η αυτοκαταστροφή.
Ο Αλιενστρός, χωρίς θλίψη καμία, γράφει στο τετράδιο του ότι το κυρίαρχο ζωικό είδος στον τρίτο πλανήτη είναι καταδικασμένο να αυτοκαταστραφεί.
Καταγράφει όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορεί και αποχωρεί για τον επόμενο πλανήτη, στο επόμενο ηλιακό σύστημα, όπου –ίσως- συναντήσει έλλογα όντα.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: Ο Αλιενστρός μπορεί να μην είναι και τόσο φιλικός

Σε κάποιο διήγημα επιστημονικής φαντασίας –δε θυμάμαι τίτλο ή συγγραφέα- οι εξωγήινοι που μας επισκέπτονται δεν έρχονται καθόλου εν ειρήνη.
Επικοινωνούν με τους ηγέτες της Γης και τους δίνουν περιθώριο ενός χρόνου για να διορθώσουν τα λάθη τους. Με τη λήξη της προθεσμίας, αν οι γήινοι δεν έχουν καταφέρει κάτι αξιοσημείωτο, θα καταστρέψουν ολοσχερώς τον πλανήτη.
Οι ηγέτες της Γης (και οι απλοί πολίτες) ευρισκόμενοι μπροστά στο τέλος τους καταφέρνουν όσα δεν μπόρεσαν να επιτύχουν τόσα χρόνια διαδηλώσεων υπέρ της ειρήνης και του αφοπλισμού:
Πλήρης αφοπλισμός, παγκόσμια ειρήνη, απαγόρευση των όπλων και... ομόνοια!

Ένα χρόνο μετά, όταν οι εξωγήινοι επιστρέφουν, βρίσκουν τους ηγέτες στην αίθουσα του ΟΗΕ, αδελφωμένους. Οι πολίτες έχουν σταματήσει να πολεμούν, να δολοφονούν, να βιάζουν και περιμένουν κρατώντας την ανάσα τους.
«Τα καταφέραμε», λέει ο ηγέτης του πιο ισχυρού κράτους (της Κίνας, φυσικά). «Δε θα ξανακάνουμε ποτέ πόλεμο.»
Οι εξωγήινοι γελάνε (ναι, έχουν κι αυτοί αίσθηση του χιούμορ).
«Μας παρεξηγήσατε», λένε.

«Εμείς δε θέλαμε ειρήνη. Θέλαμε να σας δούμε να κάνετε έναν αληθινά καταστρεπτικό πόλεμο. Από τότε που υπάρχετε αναλώνεστε σε μικρούς πολέμους, με εκατό-διακόσια εκατομμύρια νεκρούς στην καλύτερη περίπτωση. Νομίσαμε ότι θα καταφέρνατε κάτι παραπάνω όταν μπορέσατε να διασπάσετε το άτομο, αλλά εσείς περιοριστήκατε στην αποθήκευση των πυρηνικών σας όπλων, λες και είναι σαλάμια (γιατί ναι, έχουν και οι εξωγήινοι σαλάμια). Ήσασταν μίζεροι στους πολέμους σας, όπως και στην υπόλοιπη ζωή σας. Γι’ αυτό θα δώσουμε ένα τέλος στη μιζέρια σας.»
Ένας ήχος σαν από καζανάκι και το ηλιακό σύστημα μένει με έναν πλανήτη λιγότερο. Τόσο απλά, τόσο αθόρυβα.
Εξαιτίας μιας παρεξήγησης.

Sanejoker