Το παιδί δεν κάνει για πολλά πολλά….

Δεν ξέρω γιατί, αλλά σήμερα με έπιασε το μαζοχιστικό μου και αποφάσισα να διαβάσω την πολύκροτη συνέντευξη που παραχώρησε στην αμερικανική εφημερίδα  The Oregonian, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο επονομαζόμενος και «στοχαστής».

 

Το συμπέρασμα που έβγαλα, όσο περίεργο και να μου φαίνεται, όσο αμήχανα και να με κάνει να νιώθω, έχει σχέση με αυτό που είχε πει κάποτε ο Μητσοτάκης για τον εν λόγω πολιτικό, και εγώ του είχα θυμώσει. Ότι, δηλαδή, «το παιδί δεν μπορεί, ή δεν κάνει» (αν θυμάμαι καλά).

Από κει και πέρα, έχω μερικές σκόρπιες σκέψεις επί της συνέντευξης, που θέλω  να μοιραστώ μαζί σας.

Κατ’ αρχήν, να διευκρινίσω ότι η εν λόγω τηλεφωνική συνέντευξη ζητήθηκε και δόθηκε με αφορμή την επερχόμενη (26/2) βαρυσήμαντη ομιλία του ΓΑΠ σε φόρουμ του Όρεγκον, στο οποίο θα μιλήσουν, εκτός του «παιδιού»,  και ένας παλαιοντολόγος ανθρωπολόγος, αλλά και ο ίδιος ο Δαλάι Λάμα!

Μόνο η Λαμπίρη λείπει για να δέσει το πάνελ….

Το αν θα είναι παρών και ο μαθητής του Δαλάι, Προκόπης Παυλόπουλος, ο επονομαζόμενος και «τέρας ηρεμίας» δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί.

Δεν ξέρω τι θέμα θα αναπτύξει ο Δαλάι Λάμα, αλλά ο ΓΑΠ αναμένεται να μιλήσει για τα μαθήματα που πήρε η  Ελλάδα από την δημοσιονομική κρίση, και να αναλύσει το όραμά του για το μέλλον της ΕΕ!!!

Είναι δηλαδή αυτό που λέμε που και που στα καφενεία: Ότι η κρίση αποδεικνύεται χρυσή ευκαιρία για κάποιους να κάνουν το κομμάτι τους αναλύοντας αφ υψηλού τις παραμέτρους της, με το αζημίωτο  πάντα, όπως άλλωστε σε κάθε κρίση ευδοκιμούν κάποιοι καιροσκόποι (βλέπετε κατοχή και μαυραγορίτες, κλπ).

Στην αρχή της συνέντευξης λοιπόν, ο πρώην πρωθυπουργός κατηγορεί ευθέως τις προηγούμενες κυβερνήσεις για κακοδιαχείριση της ελληνικής οικονομίας, οι οποίες του κληροδότησαν ελλείμματα και χρέη.

Ο ίδιος, λέει, προχώρησε με μεγάλη του λύπη σε οδυνηρές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες ήξερε πολύ καλά ότι θα του στοίχιζαν πολιτικά. Το έκανε όμως, βάζοντας μπροστά το καλό του έθνους!

Για τη πατρίδα θυσιάστηκε λοιπόν (πολιτικά) ο Γιώργος. Να τι μαθαίνει κανείς διαβάζοντας τον περιφερειακό αμερικανικό τύπο.

Όσον αφορά στον Α. Σαμαρά, ο ΓΑΠ παραπονιέται ότι δεν του στάθηκε όσο ήταν πρωθυπουργός, αν και παραμένουν φίλοι, και η συμπεριφορά του απέναντι στις ηρωικές προσπάθειες της κυβέρνησης του ήταν αρνητική, «εκμεταλλευόμενος πολιτικά τον πόνο του ελληνικού λαού».

Τώρα όμως, ο Σαμαράς άλλαξε… και ωρίμασε,  αφού «αποδέχεται το πρόγραμμα προσαρμογής που πρώτος εφάρμοσα εγώ», λέει.

Μιλώντας για τα «σκληρά και πέτρινα» χρόνια της εξορίας του, ο ΓΑΠ δηλώνει πολύ πιο πολιτικοποιημένος από τον Σαμαρά, με τον οποίο ήταν συμφοιτητές στο Amherst.

Όπως διευκρινίζει, ο  Σαμαράς ήταν, ούτε λίγο ούτε πολύ τουρίστας, αφού μπορούσε να επιστρέψει στην Ελλάδα όποτε ήθελε, άσχετα αν δεν συμφωνούσε με την χούντα. Ο ΓΑΠ όμως, ήταν «πολιτικός εξόριστος», που γνώρισε μάλιστα την πολιτική για πρώτη φορά στα εφηβικά του χρόνια, με το σκληρό μέταλλο ενός περιστρόφου στον κρόταφό του….

«Ήμουν αναμεμιγμένος στο κίνημα κατά του πολέμου του Βιετνάμ, στο κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων, και στο κίνημα για τα δικαιώματα των … ομοφυλόφυλων», σημειώνει.

Βέβαια, παρέλειψε να αναφέρει κάτι που είχα διαβάσει άλλοτε, ότι δηλαδή ήταν και αξιωματικός του αμερικανικού στρατού στο … Βιετνάμ (μεγάλη μούφα).

Και προσθέτει, «εγώ φορούσα μπλουτζίν, και ο Αντώνης μπλέιζερ»…

Και χίπις δηλαδή ο ΓΑΠ, όπως ο Γκιωνάκης σε μια παλιά ταινία…

Παράλληλα όμως με την ριζοσπαστικοποίησή του, και την πολιτική του δράση, ο ΓΑΠ ήταν και κυνηγός του ωραίου φύλου, με όπλο του την … κιθάρα.

Και μάλιστα είχε μεγάλη επιτυχία.

Ποιος Μπάρκουλης και ποιος Κούρκουλος;

Οι φοιτητριούλες μαζεύονταν γύρω του, μαγεμένες από την ελληνική  μουσική που τις έπαιζε, το ποτό που τις πότιζε, και τον ανδρικό μαγνητισμό του… (εγώ θα πρόσθετα και το πνεύμα του, αλλά…).

Ωραία χρόνια, δεν λέω…  Κάπως έτσι θα ήταν και στην Μακρόνησο, για τους εκεί «συνεξόριστους».

Στη συνέχεια αναπτύσσει τις προτάσεις του για την έξοδο της χώρας από την κρίση, αλλά και την ανάκαμψη της συνολικής ευρωπαϊκής οικονομίας, αφού όπως λέει είναι φανατικός υποστηρικτής του ευρωπαϊκού οράματος.

Και μάλιστα τα λέει καλά… αλλά θα μου πείτε ποιος τον ακούει, εκτός από κάποιους φαρμαδόρους του Όρεγκον;

Τέλος, δεν παραλείπει να θυμίσει το επίτευγμά του να φέρει κοντά τους άσπονδους εχθρούς Έλληνες και Τούρκους.

Όπως υπογραμμίζει μάλιστα, αυτό θα είναι και ένα από τα βασικά ζητήματα που θα θίξει στην ομιλία του στις 26 Φεβρουαρίου.

Και κλείνει κάνοντας έκκληση για την ανάγκη συνεργασίας ολόκληρου του πλανήτη, αφού κανένας δεν μπορεί να λύσει το οποιοδήποτε πρόβλημα από μόνος του.

Όχι, δεν μίλησε για τα πεινασμένα παιδιά της Αιθιοπίας, ούτε για το φάρμακο κατά του καρκίνου, ούτε καν για την εξάλειψη του πολέμου από προσώπου γης.

Η συνέντευξή του ήταν μεστή, και ουσιαστική, και στόχευσε εκεί ακριβώς που πονάει η σημερινή ανθρωπότητα.

Άλλωστε απευθύνεται σε Αμερικανάκια.

Τα οποία, αν θα παρακολουθήσουν την σύνθετή σκέψη του, που θα την ξεδιπλώσει ενώπιον του πολυπληθούς ακροατηρίου, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα χρειαστούν το κατευναστικό  follow up του Δαλάι Λάμα, για να συνέλθουν, ή αλλιώς κανένα κουτί από πονστάν…

Όσο για μένα, απορώ: Μα είχαμε έναν στοχαστή τέτοιου βεληνεκούς για πρωθυπουργό και τον διώξαμε;

Χωρίς καν να τον ακούσουμε να μας παίζει την κιθάρα του;

Είχαμε έναν τέτοιο Homo Universalis και ως γνήσιοι Έλληνες (π.χ περίπτωση Σωκράτη) δεν τον εκτιμήσαμε;

Όνειδος.

Για αυτό άλλωστε πάμε κατά διάολου.

Strange Attractor