Έξω από τον χορό….

Τόσο στον χώρο της εργασίας μου, όσο και στον γενικότερο κοινωνικό μου περίγυρο, τις πιο «φασιστικές» νοοτροπίες τις συναντάω σε άτομα που κατά τα άλλα σκίζουν τα ιμάτιά τους για την ανάγκη «πλέριας» δημοκρατίας, και για το πόσο «δημοκράτες» είναι οι ίδιοι.

 

Συνήθως πρόκειται για στερημένα άτομα, και άτομα περιορισμένης ευφυίας, που όμως μέσα στην πάροδο των χρόνων βρήκαν καταφύγιο σε διάφορες οργανώσεις και κόμματα τύπου ΚΝΕ, Πασόκ,  κλπ προκειμένου μέσα στο μπούγιο να αποκτήσουν κι αυτά ταυτότητα, αλλά και οντότητα. Ισχύς, δηλαδή, εν τη ενώσει…

Μιλάω για άτομα, που λόγω εγγενών αδυναμιών και ανασφαλειών, λόγω σαθρού χαρακτήρα, χρειάζονται προστασία και κάλυψη, και την βρήκαν (όλες τις τελευταίες δεκαετίες) μέσα από σχήματα και ομάδες που πουλώντας αριστεροσύνη, στην ουσία πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, εξαπολύοντας κριτικές, όντας όμως σίγουροι πως ποτέ δεν θα κληθούν να υλοποιήσουν από θέση ευθύνης τα «οράματά» τους για μια πιο δίκαιη και άλλα μπλα μπλα κοινωνία, εργασία, κλπ…

Μιλάω για άτομα που είναι πρώτα στην διατήρηση και στην επιδίωξη κεκτημένων και δικαιωμάτων, ακόμη και παράνομων, αλλά που ποτέ δεν θα τους δεις να απεμπολούν έστω και μια παρανυχίδα  της προσωπικής τους καλοπέρασης, προκειμένου να προσφέρουν κάτι παραπάνω στο σύνολο.

Μιλάω για άτομα, που από το πρωί μέχρι το βράδυ κατακεραυνώνουν τους πάντες και τα πάντα, το σύστημα, το κράτος, την κοινωνία, τους θεσμούς, αλλά που όμως ποτέ δεν  θα θελήσουν να αναλάβουν οι ίδιοι οποιαδήποτε θέση ευθύνης, αφού αυτό θα τους ανάγκαζε να περιορίσουν τον καταγγελτικό τους λόγο, και να ανασκουμπωθούν προκειμένου να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Μιλάω για φασιστικές νοοτροπίες, με κάλυμμα την αριστεροσύνη, σαν κι αυτές που τόσα χρόνια κατέστρεψαν την χώρα, με αποτέλεσμα να είμαστε ο διεθνής περίγελος.

Η άρνηση για την άρνηση είναι η μόνιμη επωδός τους.

Γεννημένοι για την αντιπολίτευση.

Όλα τους φταίνε, όσο είναι στην απ’ έξω.

Αν όμως μία στις χίλιες τους ανατεθεί ρόλος ευθύνης, εκεί τότε μετατρέπονται σε φασιστόμουτρα του κερατά.

Πάει περίπατος και η δημοκρατική ευαισθησία, και η αλληλεγγύη, και όλα τα υπόλοιπα «δημοκρατικά», που ισχύουν μόνο κατά το εκάστοτε δοκούν.

Νομίζω ο Μαρκούζε ήταν που είχε πει, ότι αν θέλεις να δεις τον πραγματικό χαρακτήρα κάποιου, δώσε του εξουσία!

Κι αυτό το καθεστώς, αυτό το είδος ανθρώπων, δεν περιορίζεται μόνο στον δικό μου εργασιακό χώρο και κοινωνικό περίγυρο, αλλά υπάρχει παντού!

Το βλέπουμε καθημερινά στην πολιτική σκηνή της χώρας, όπως το έχουμε δει και ιστορικά.

Θυμίζω, για όσους δεν γνωρίζουν, ότι πριν αναλάβουν (αλλά και λίγο μετά) οι Μπολσεβίκοι στην Ρωσία, ήθελαν και καθιέρωσαν απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες ακόμη και στον στρατό, ακόμη και σε επίπεδο διμοιρίας, όπου για παράδειγμα οι φαντάροι ψήφιζαν τον αξιωματικό που θα τους διοικήσει.

Και επειδή είχαν πόλεμο (εσωτερικό και εξωτερικό), δεν χρειάστηκαν παρά μερικές μόνο εβδομάδες, για να επανέλθει το παλιό καλό καθεστώς των κανονικών αξιωματικών, αφού άλλο τα λόγια περί «δημοκρατίας», και άλλο η πράξη.

Κάτι ανάλογο έγινε και στα καθ’ ημάς, και θα το θυμόσαστε οι παλιότεροι, όταν λίγο μετά την άνοδο του λαού και του «σοσιαλισμού» στην εξουσία το 1981, τα ΜΑΤ πλάκωσαν για πρώτη φορά στο ξύλο τους πρώτους διαδηλωτές, που νόμιζαν ότι το Πασόκ θα τα λύσει όλα!

Δεν το πίστευαν οι περισσότεροι, και έπεφταν σωρηδόν από τα σύννεφα, όταν είδαν τα πρώτα σοσιαλιστικά χημικά, και όταν άρχισαν οι πρώτες σπρωξιές των ΜΑΤ και ΜΕΑ (με τον Αρκουδέα)…

Μέχρι που όλοι άρχισαν να μιλάνε για την ανάγκη για «σοσιαλιστικό» ξύλο, το οποίο  τελικά δεν πολυδιαφέρει από αυτό των άλλων «ιδεολογιών», όταν αναλαμβάνουν πόστα.

Και εν πάση περιπτώσει την είδαμε την πλέρια δημοκρατία που ευαγγελίζεται ο Σύριζα και η Ρόζα στα καθεστώτα του υπαρκτού σκοταδ…. σοσιαλισμού.

Όλα λοιπόν είναι στραβά κι ανάποδα, και όλα τα καταγγέλλουμε, όσο είμαστε αντιπολίτευση, ή σε πιο χαμηλό επίπεδο, όσο είμαστε απλοί υπάλληλοι.

Μόλις όμως χρειαστεί να συμμετάσχουμε σε διοικητικό πόστο, ή σε κυβερνητικό έργο, να βάλουμε δηλαδή πλάτη, να αναλάβουμε ευθύνες, τότε ή σηκώνουμε τα χέρια ψηλά, ή γινόμαστε αντιδραστικότεροι κι από τον αλήστου μνήμης Στέφανο Μάνο.

Η κριτική είναι εύκολη και τσάμπα.

Η ανάληψη ευθυνών κοστίζει και φθείρει.

Για αυτό, όταν με πιάνει το κουλό μου, αρχίζω και σκέφτομαι: «ας πάει και το παλιάμπελο, ας πιάσει πάτο η χώρα, αρκεί να δω τους δημοκράτες του Σύριζα σε κυβερνητικά πόστα, για να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι…».

Να δω τον Σκουρλέτη υπουργό Δημόσιας Τάξης δηλαδή, να μιλάει για τις μολότοφ (που όλοι έχουμε στο σπίτι), με υφυπουργό τον Βούτση να οργανώνει τα ΜΑΤ και τις επιχειρήσεις τους, ή την Δούρου στο Εξωτερικών (είναι και διεθνολόγος διαδίδεται) να λύνει τα θέματα ΑΟΖ, ή τον Πάντζα στο Πολιτισμού να διαχειρίζεται τις …. τέχνες, τα γράμματα, και τα κονδύλια!

Για να μην πω για τον σέξι Αλέξη, που με τόσες συνιστώσες να τον περικυκλώνουν, καπάκι με την πασιφανή άγνοιά του για βασικά ζητήματα, είμαι σίγουρος πως αν του κάτσει καμιά πρωθυπουργία, και με κίνδυνο να μετατραπεί στον πρωθυπουργό της φακής και της μπομπότας, ή θα γίνει φανατικός μνημονιακός οπαδός της Μέρκελ, ή θα σπεύσει να  ζητήσει  την …. ρωσική υπηκοότητα, ή θα ζητήσει άσυλο στην Βενεζουέλα…

Strange Attractor