Σημεία των καιρών.

«...μίλα λοιπόν: αν, ξεδιαλέγοντας μέσα απ' του Χρόνου τη σπορά, θα βρεις ποιοι κόκκοι θα φυτρώσουν και ποιοι όχι...» ΣΕΞΠΙΡ, Μάκβεθ, πράξη 1, σκηνή 3

Τώρα που κατακάθισε ο κουρνιαχτός και καταλάγιασε η τύρβη από την πρόσφατη κομματική λιστο-μαχία στο Κοινοβούλιο, θα ήταν ίσως η κατάλληλη στιγμή να αρχίσει και ο «κοινός» πολίτης να ξεδιαλέγει, έναν προς έναν, τους «κόκκους της σποράς του Χρόνου», στρέφοντας την προσοχή του στα σημεία των καιρών που όλοι μας βιώνουμε.

Δεν θα πάσχιζε, βέβαια, ο «κοινός» πολίτης να μαντέψει την έκβαση των όσων συμβαίνουν τώρα γύρω μας. Εγχείρημα, ως γνωστόν, της αποκλειστικής ειδικότητας των πολιτικών μας, η επιτυχία του οποίου εξαρτάται άλλωστε απόλυτα (όπως αναφέρθηκε και στο προηγούμενο σημείωμά μας) από την «πανουργία της λογικής» που χαρακτηρίζει την Ιστορία.

Αρχίζοντας λοιπόν το ξεδιάλεγμα της σποράς του Χρόνου, θα καταθέσω εδώ μια εντελώς προσωπική εντύπωση που απεκόμισα από το δείγμα νοοτροπίας, που επέτρεψε να γίνει αισθητό και δημόσια ο ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κατά το πρόσφατο (οικογενειακό) ταξίδι του στις χώρες της Λατινικής Αμερικής (μια πολιτική κίνηση, τα κίνητρα και τα αποτελέσματα της οποίας παραμένουν, για εμένα τουλάχιστον, άδηλα), κάποιοι από το περιβάλλον του προέδρου απαίτησαν να καλυφθούν και τηλεοπτικά από ειδικό συνεργείο της ΕΡΤ οι συναντήσεις του με τις λατινοαμερικανικές (δεύτερης και τρίτης διαλογής, όπως τελικά προέκυψε) πολιτικές προσωπικότητες.

Το κονδύλι-δημόσιο έξοδο για την τηλεοπτική αυτή κάλυψη ανήλθε, αν δεν απατώμαι, σε 20.000 ευρώ.

Ποσόν, το οποίο, εναλλακτικά, θα μπορούσε να καλύψει, για παράδειγμα, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, άνετα τρεις ετήσιες υποτροφίες για κάποιους πνευματικά προικισμένους, αλλά άπορους φοιτητές μας.

«Εξ όνυχος τον λέοντα»... ποια θα είναι άραγε στο μέλλον η σχέση με τις δημόσιες δαπάνες, όταν, οψέποτε, καταλάβουν κυβερνητικούς θώκους οι απλόχεροι τωρινοί «εικονοποιοί» (imagemakers) του κ. προέδρου;

Αν, συνεχίζοντας το ξεδιάλεγμα των σπόρων, στρέψουμε τώρα τη ματιά μας στον πολιτικό χώρο που, παραδοσιακά, καταλαμβάνει το χώρο ανάμεσα στις δύο πτέρυγες του Κοινοβουλίου, στο χώρο της Κεντροαριστεράς, θα διαπιστώσουμε το βαθύ χάσμα που χωρίζει σήμερα το άλλοτε κραταιό αυτό πολιτικό κίνημα με τη σημερινή συλλογική βούληση των αρχομένων.

Σταθερά μονοψήφιο εμφανίζεται δημοσκοπικά το ποσοστό των δυνητικών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ εδώ και πολλούς μήνες.

Φαινόμενο που θα μπορούσε ασφαλώς να αποδοθεί στην πικρή απογοήτευση των αρχομένων από τη διαφθορά και το φαινόμενο της κλεπτοκρατίας, ύψιστος λειτουργός του οποίου υπήρξε ο, έγκλειστος σήμερα, παρ'ολίγον πρωθυπουργός.

Ο κυριότερος όμως λόγος της παρακμής είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, ως φαινόμενο του ιδεολογικού εποικοδομήματος, δεν ανταποκρίνεται πλέον στις προσδοκίες της άλλοτε εκλογικής του πελατείας.

Ο πράσινος ήλιος έχει χαθεί μέσα στη βαθιά αχλύ της οικονομικής δυσπραγίας.

Μέσα στου Χρόνου τη σπορά θα ξεχώριζα, τέλος, από τη σκοπιά του «κοινού» πολίτη, έναν κόκκο που θα περίμενα και θα ευχόμουν να καρπίσει στο μέλλον: είναι οι κυβερνητικοί χειρισμοί κατά τους τελευταίους μήνες, οι οποίοι προσαρμοσμένοι στις υπάρχουσες συνθήκες κατέληξαν σε απτό αποτέλεσμα επ' ωφελεία του κοινωνικού συνόλου.

Αποτελεί, άραγε, κάτω από τις τρέχουσες εσωτερικές αλλά και διεθνείς συνθήκες, η άσκηση αυτής της Realpolitik από μια διακομματική κυβέρνηση τη διέξοδο από την κρίση;

Φαίδων Μαλιγκούδης

Ελευθεροτυπία