Αντιλαλούνε τα τρακτέρ….

Αυτή την ιστορία με τις αγροτικές κινητοποιήσεις, και τους αποκλεισμούς των δρόμων από τα τρακτέρ, που την δεκαετία του ’90 ήταν συχνό φαινόμενο, ποτέ μου δεν την κατάλαβα.

Ούτε τη συμπάθησα.

Ακόμη και τις εποχές που είχα μέσα μου πολύ πιο «επαναστατικές» διαθέσεις, δεν μπορούσα να ταυτιστώ με τα «δίκαια» αιτήματα των αγροτών, που σαν ρολόι, κάθε χρόνο ίδια εποχή έκλειναν τους δρόμους, μέχρι που επενέβη ο …. γίγαντας Παπαθεμελής και τους ξεφούσκωσε τα λάστιχα, και έτσι ξεφούσκωσαν και οι αγώνες τους για «ελευθερία», αφού όπως είχα ακούσει, ένα φούιτ σε ελαστικό τρακτέρ κοστίζει ουκ ολίγα!!!!

 

Και δεν μπόρεσα να ταυτιστώ μαζί τους, άσχετα αν ήταν γαλάζια ή κόκκινα τα τρακτέρ, όχι επειδή διαφωνούσα ή συμφωνούσα με τα αγροτικά ζητήματα που έθεταν, αλλά εξαιτίας προσωπικών βιωμάτων.

Επειδή λοιπόν έτυχε να εργάζομαι δίπλα σχεδόν σε ένα από τα περίφημα μπλόκα στη περιοχή της Θεσσαλονίκης, έβλεπα το τι ακριβώς συμβαίνει, και δεν μου άρεσε καθόλου.

Με μόνη λοιπόν την αρχική μετακίνηση των τρακτέρ στις εθνικές οδούς, και τις πρώτες προειδοποιητικές βολές των αγροτών, τα ΜΑΤ  έκλειναν τους δρόμους.

Πολλές φορές, οι αγρότες δεν συμμετείχαν καν σε αποκλεισμούς, αλλά οι δρόμοι ήταν κλειστοί από την αστυνομία και τις κλούβες της.

Στις περιπτώσεις που οι αγρότες όντως συμμετείχαν, η εικόνα των μπλόκων (από κοντά) ήταν κωμικοτραγική, προκαλώντας τουλάχιστον θυμηδία…

Στην ουσία ήταν δυο τρία παλιά διαλυμένα τρακτέρ, τοποθετημένα σε μια διασταύρωση, και γύρω γύρω δεκάδες κλούβες και περιπολικά να έχουν πάρει θέση.

Οι αγρότες (συνδικαλιστές και μη) συνήθως απείχαν στη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας, αφού έκανε ψοφόκρυο, μιας και πάντα οι κινητοποιήσεις γίνονταν σε νεκρές αγροτικά εποχές.

Έτσι, τα τρακτέρ φυλούσε συνήθως ένας κακόμοιρος Αλβανός (επί πληρωμή), εφοδιασμένος με κινητό, έτοιμος να καλέσει τους  μαχητές αγρότες  αν τυχόν και γίνει κανένα ντου, ή έρθει απροειδοποίητα καμιά κάμερα.

Αυτοί που βασικά πλήρωναν την νύφη, εκτός από τους πολίτες που δεν μπορούσαν να πάνε στις δουλειές τους, ήταν οι ταλαίπωροι αστυνομικοί που ξεροστάλιαζαν επί 24ωρα γύρω από το μπλόκο, προσπαθώντας να ζεσταθούν σε πρόχειρες φωτιές που άναβαν μέσα σε βαρέλια.

Όσο για τους αγωνιστές αγρότες, αυτοί την έβγαζαν όλη μέρα σε χασαποταβέρνες, καφενεία, ή και στο πλησίον ευρισκόμενο καζίνο, και εμφανίζονταν αναψοκοκκινισμένοι και έτοιμοι για «πάλης ξεκίνημα» όταν έρχονταν η ώρα των ειδήσεων των 8:00, και το σημείο γέμιζε με δημοσιογράφους, κάμερες, και άρχιζαν οι ζωντανές συνδέσεις.

Εκεί να δείτε παλμό και ζωντάνια, και επαναστατικό οίστρο…

Τέλος πάντων, αν τότε, σε εποχή φούσκας, όπου οι αγροτικές επιδοτήσεις έπεφταν σαν χαλάζι, υπήρχαν αιτήματα, φαντάζομαι πως τώρα αυτά θα έχουν δεκαπλασιαστεί.

Και αλίμονο σε όλους εμάς τους υπόλοιπους, που θα χρειαζόμαστε ειδικό πάσο από τον οποιονδήποτε σύγχρονο Μπούτα ή Πατάκη για να περάσουμε (αν πεθαίνει κάποιος συγγενής μας) από τα «σκληροπυρηνικά» μπλόκα των αδικημένων αγροτών μας.

Βέβαια, ένα ερώτημα συνεχίζει να με ταλανίζει…

Αν εγώ, η οποιοσδήποτε άλλος έχει επαγγελματικά ή συνδικαλιστικά προβλήματα και θέλει να βρει το δίκιο του, θα  επέτρεπαν οι αγρότες να καταλάβουμε το χωράφι τους, σε εποχή θερισμού κλπ για να διεκδικήσουμε το δίκιο μας;

Ή θα μας κυνηγούσαν με τις καραμπίνες γιατί τους στερούμε  το ψωμί τους;

Και όμως, αυτό ακριβώς κάνουν κι αυτοί. Μας στερούν από το δικαίωμα να πάμε στη δουλειά μας, αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες.

Για αυτό, βάζω στην άκρη τις «επαναστατικές» μου καταβολές, όσες ελάχιστες μου απέμειναν, και κάνω έκκληση στον ίδιο τον Αντώνη Σαμαρά, να μη μασήσει, και προ παντός, να μη κάνει πίσω.

Άσχετα με τις κορώνες του Αλέξη και της Αλέκας, που βλέπουν το τρένο της ιστορίας να τους αφήνει πίσω, και το σοβαρό μέρος του λαού να τους γυρνά οριστικά τη πλάτη.

Διότι δεν μας φτάνει η οικονομική μας δυσπραγία, και το κακό μας χάλι, το μόνο που μας έλειπε είναι τα μπλόκα των τρακτέρ….

Strange Attractor