Εφηβικές επαναστατικές ονειρώξεις.

Κάποτε, παρασυρμένος από το όλο μεταπολιτευτικό περιβάλλον, και την ρομαντική αθωότητα της εφηβείας, περίμενα κι εγώ την επανάσταση…

Διάβαζα περίεργα βιβλία, έκανα παρέα με περίεργα άτομα, και γενικά πίστευα σε περίεργες ιδέες.

Ότι δηλαδή για όλα φταίει το κακό το σύστημα, οι πλούσιοι που μας πίνουν το αίμα, και πως όλα θα έμπαιναν στη θέση τους αν στήνονταν παντού λαοδικεία, ανταρτοδικεία, και γενικά κρεμάλες για τους «κακούς» της υπόθεσης.

Τα μέσα παραγωγής θα έπρεπε να περάσουν στα χέρια των εργατών, η αστυνομία να αφοπλιστεί, ο στρατός να συρρικνωθεί και να μεταλλαγεί σε κάτι άλλο, αφού «δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με τους λαούς των γειτονικών μας χωρών», οι γειτονιές να οργανωθούν σε αυτοδιοικούμενους πυρήνες άμεσης δημοκρατίας, και άλλα τέτοια πολλά, ώστε στο τέλος  όλοι μαζί αγκαλιά, να τραγουδάμε για τον ήλιο που θα ανατείλει οριστικά… πάνω από τις τζιμινιέρες.

Μάλιστα, το είχα προχωρήσει και πιο πέρα.

Είχα αρχίσει να πιστεύω και στην ανάγκη για μια εμπροσθοφυλακή της εμπροσθοφυλακής,  η οποία θα αφύπνιζε τόσο τον κοιμισμένο και ζαλισμένο από τα  καταναλωτικά «μπιχλιμπίδια» λαό, όσο και τα αρτηριοσκληρωτικά αριστερά κόμματα που είχαν ενσωματωθεί στο «σαθρό σύστημα», και έπαψαν να παίζουν τον «ιστορικό» επαναστατικό τους ρόλο.

Το δικαίωμα, πίστευα, που έχουν οι δούλοι να εκλέγουν αφεντικά, δεν σημαίνει ότι παύουν να είναι δούλοι.

Οι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτα, αφού αν άλλαζαν, τότε θα ήταν παράνομες.

Και άλλα τέτοια επαναστατικά.

Κούνια που με κούναγε!

Δεν χρειάστηκε να περάσουν παρά μερικά μόνο χρόνια, και να αρχίσω να διαβάζω περισσότερα (π.χ. Μίλοβαν Τζίλας), να βλέπω και να μαθαίνω περισσότερα, να ζω πιο σύνθετες καταστάσεις, για να καταλάβω ότι όλα αυτά τα οποία είχα μεγαλοποιήσει και εξιδανικεύσει στο νεανικό και άγουρό μου μυαλό ήταν απλά κουραφέξαλα.

Ήταν απλές ονειρώξεις…

Η ανθρώπινη φύση είναι αυτή που είναι, τελεία και παύλα.

Δυστυχώς δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν είμαστε ίσοι και όμοιοι, και αυτό μπορεί ο καθένας μας να το αντιληφτεί, αν διατηρώντας ανοιχτό μυαλό κοιτάξει γύρω του.

Αν κοιτάξει δηλαδή τους ανθρώπους, και πως αυτοί λειτουργούν στον περίγυρό του. Στο σχολείο, στη δουλειά, στην πολυκατοικία, κλπ.

Ο άνθρωπος είναι λύκος από την φύση του, και με την πρώτη ευκαιρία θα φάει ότι βρει.

Η πλεονεξία είναι έμφυτο μας στοιχείο.

Και αυτό αντανακλάται παντού.

Βλέπουμε τα επίπεδα της φοροδιαφυγής, που στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο παρά απαξίωση του συνόλου για χάρη του προσωπικού συμφέροντος.

Βλέπουμε την παραβατική συμπεριφορά σχεδόν παντού. Από το πώς και που θα παρκάρει η κα Σούλα το τζιπ της, ως την ένοπλη ληστεία περιπτέρων (!) με καλάσνικοφ από Γεωργιανούς ντεσπεράντο, μέχρι  και το κάψιμο μιας κοπέλας μετά από τον βιασμό της από κάποιο ντόπιο παλικάρι.

Ακόμη και στα υποτιθέμενα σοσιαλιστικά προπύργια, όπου θα χτίζονταν ο νέος άνθρωπος, ακόμη και εκεί, το μόνο που προέκυψε μετά από 70 χρόνια ήταν μια νέα τάξη επικυρίαρχων, μια άρχουσα νομενκλατούρα που καταπίεζε τις λαϊκές μάζες πολύ χειρότερα από ότι όλοι παλιοί γαιοκτήμονες και κεφαλαιοκράτες μαζί.

Και βέβαια δεν έφταιγε το ουτοπικό σύστημα που οραματίστηκε και περιέγραψε ο Μαρξ, αλλά η ανθρώπινη φύση.

Αυτή δεν παλεύεται.

Δείτε τα δικά μας.

Εκτός από το γέλιο που βγάζουν κάποιοι γραφικοί του Σύριζα και γενικά του «αντιεξουσιαστικού» ριζοσπαστικού αριστερού χώρου, βγάζουν και τρόμο.

Και δεν μιλάω για την Ζωή, που ώρες ώρες την φαντάζομαι ως ανακρίτρια με μαύρα πέτσινα ρούχα και μαστίγιο στα χέρια, και με πιάνει σύγκρυο…

Μιλάω για όλους αυτούς τους επαναστάτες του γλυκού νερού, που εν μέσω κοινοβουλευτικής απόλυτης ελευθερίας βρήκαν και παίζουν τους… αντάρτες πόλεων χωρίς αιτία.

Καίνε, ανατινάζουν, δέρνουν, πυροβολούν, γιαουρτώνουν, και γενικά (με το μυαλό τους) επαναστατούν!

Απέναντι σε τι άραγε;

Και άντε και έχουν δίκιο (που έχουν) ότι το σύστημα αυτό είναι για πέταμα.

Άντε και έκαναν επανάσταση, πραξικόπημα, ή ότι άλλο νομίζουν…

Ε, και;

Με τι θα το αντικαταστήσουν, και με ποιους;

Θα αναλάβουν οι μπαχαλάκηδες το κράτος (όπως το οραματίζονται);

Θα γίνονται λαϊκές επιτροπές για να αποφασιστεί το παραμικρό;

Θα στέλνονται κλιμάκια αναρχοαυτόνομων για να μας εκπροσωπούν στα διεθνή φόρα;

Θα ψηφίζει η βάση, σε επίπεδο γειτονιάς, τα τέλη, τους φόρους, κλπ;

Θα γίνουμε μια μεγάλη αυτόνομη βίλα Αμαλίας; Μια νέα Υπατία;

Ποιοι εν ολίγοις θα αναλάβουν τις τύχες μας;

Θα κατέβουν κάποιοι άσπιλοι εξωγήινοι, ή αμέσως μετά την επανάσταση ξαφνικά θα μετατραπούμε όλοι σε αγγέλους;

Δεν διαβάζουν όλοι αυτοί οι «πούροι δημοκράτες» ιστορία;

Δεν ξέρουν τι έγινε στην Γαλλία λίγο μετά το 1789;

Στην κομμούνα του Παρισιού;

Στην ΕΣΣΔ;

Στην Αλβανία;

Δεν βλέπουν την σημερινή Βόρεια Κορέα;

Δεν τους θεωρώ χαζούς. Ίσα ίσα. Τους θεωρώ υπερβολικά ιδεολόγους, σε βαθμό βλακείας, και ανιστόρητους.

Σε ένα μεγάλο δε βαθμό, όντως θεωρώ ότι αυτοί είναι ο ανθός της νεολαίας.

Το βαρόμετρο της κοινωνίας.

Το ρομαντικό της κομμάτι, που πιστεύει στο όνειρο.

Ένα όνειρο όμως που όπου πήγε να εφαρμοστεί κατέληξε σε εφιάλτη.

Καλά είναι να θέλεις να ζεις στην βίλα Αμαλία, ακούγοντας ροκ και πίνοντας κονιάκ, θεωρώντας ότι συμμετέχεις στην επανάσταση.

Ναι, αλλά την ίδια ώρα, έξω από την βίλα η ζωή συνεχίζεται. Τα προβλήματα της καθημερινότητας τρέχουν.

Άνθρωποι σπεύδουν σαν αλαφιασμένοι για να πάνε στη δουλειά τους, και να μπορέσουν να συντηρήσουν τον εαυτό τους και τα παιδιά τους.

Άνθρωποι ζαλισμένοι, που κάνουν ότι μπορούν για να επιβιώσουν και να μπορέσουν να λειτουργήσουν μέσα στο γενικό μπάχαλο και την ζούγκλα της σύγχρονης κοινωνίας.

Αυτά τα προβλήματα δεν λύνονται ούτε με τσιτάτα, ούτε με καλάσνικοφ.

Και εν πάση περιπτώσει, ας κοιτάξουν λίγο πίσω κι ας δουν τι κατάφερε αλλά και τι έπαθε κάποιος πολύ πιο επαναστάτης από αυτούς.

Μιλάω για τον Ροβεσπιέρο, που στο φινάλε έχασε κι αυτός το κεφάλι του από την ίδια λαιμητόμο στην οποία έστειλε χιλιάδες «κακούς».

Με αποτέλεσμα την επαναφορά του… αυτοκράτορα.

Τόσο καλά!

Strange Attractor