Η σφηκοφωλιά του δημοσίου…

Χρόνια τώρα αποτελεί πάγια πεποίθησή μου ότι το δημόσιό μας  είναι στην ουσία ο καθρέφτης της κοινωνίας που φτιάξαμε τις τελευταίες δεκαετίες της ψευδεπίγραφης ανάπτυξης.

 

Στην καλύτερη περίπτωση ένα ησυχαστήριο βολεμένων, και στην χειρότερη μια σφηκοφωλιά γεμάτη από δηλητηριώδη έντομα….

Και άντε, στις καλές εποχές, το τελευταίο που μας ενδιέφερε είναι τα εσωτερικά γνωρίσματα της κάθε σκοτεινής υπηρεσίας.

Μακριά από τον κώλο μας, η δουλειά μας να γίνεται, και δεν πάνε στον διάολο οι διάφοροι τσάτσοι και το καλό τους….

Ακόμη όμως και σήμερα,  μέσα στο γενικό μπάχαλο που προκάλεσε η κρίση και η εξ’ αυτής λιτότητα, με όλα τα παρεπόμενά τους, μερικοί (ίσως πάρα πολλοί) δημόσιοι υπάλληλοι αδυνατούν να βάλουν μυαλό.

Ακόμη να συνέλθουν, και να κάνουν πέτρα την καρδιά, αποφασίζοντας να δουλέψουν.

Σίγουρα μια μεγάλη πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων, ασχέτως του αν προσφέρει ή όχι, τουλάχιστον δεν προκαλεί τριγμούς, δεν δημιουργεί προβλήματα, και κυρίως δεν σαμποτάρει.

Από κει και πέρα όμως, υπάρχει μια σημαντική μειοψηφία υπαλλήλων, η οποία συνεχίζει να ζει στον κόσμο της, να ζει δηλαδή σε εποχές που έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, όταν η κομματοκρατία ήταν η  κυρίαρχη δύναμη εξουσίας στο δημόσιο, και όχι μόνο να μην προσφέρει, αλλά να υπονομεύει!

Και αυτού του είδους οι υπάλληλοι είναι ίδιοι σε όλες τις υπηρεσίες.

Λες και βγήκαν από καρμπόν.

Ακόμη και στον σωματότυπο είναι ίδιοι!

Μιλάω για κάποιους στραβοχυμένους, και για κάποιες καρακαλτάκες, που (συνήθως) με μόνο εφόδιο ένα απολυτήριο λυκείου, και ένα μπιλιετάκι από τον βουλευτή ή τον υπουργό της περιοχής τους, κατέβηκαν στην πόλη, τρούπωσαν σε μια υπηρεσία, και έκτοτε ζουν λάθρα, αναλαμβάνοντας ρόλο δυνάστη όχι μόνο απέναντι στο κοινό, που υποτίθεται υπηρετούν,  αλλά κυρίως απέναντι στους μη δικτυωμένους συναδέλφους τους.

Αυτή είναι η κάστα των δημοσίων υπαλλήλων που έχει κάνει τον μέσο πολίτη να σιχαθεί το δημόσιο συνολικά.

Ανεπαρκή και ανασφαλή ανθρωπάκια, που λόγω ακριβώς της ανεπάρκειάς τους κατέφυγαν σε κόμματα (εξουσίας) προκειμένου να επιβιώσουν, να έχουν κάλυψη, και έτσι να χύσουν το δηλητήριό τους, διάγοντας ζωή χαρισάμενη και ζώντας στη πούδρα, εις υγείαν των κορόιδων (όλων ημών των υπολοίπων δηλαδή).

Πρόκειται για γλιτσερούς αφισοκολλητές, και ημιμαθείς παραγοντίσκους της κακιάς ώρας, που αν διέθεταν στην υπηρεσία τους τον χρόνο και την εργασία που διαθέτουν σε κάποια τοπική ή κλαδική μηχανορραφώντας και διαδρομίζοντας, τότε το δημόσιό μας θα πετούσε κυριολεκτικά.

Μιλάμε όμως για φίδια, που το μόνο που ξέρουν είναι να λιάζονται… και αν τυχόν τα πλησιάσει κανείς, και κινδυνέψουν να πατηθούν, τότε είναι που δείχνουν την πραγματική τους φύση, εκτοξευόμενα για τον λαιμό, και στάζοντας φαρμάκι επί δικαίων και αδίκων.

Τα περισσότερα από αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα είναι Πασόκ, αφού το Πασόκ είναι αυτό που κατείχε την εξουσία τα περισσότερα από τα τελευταία 40 χρόνια.

Δεν είναι δημοκράτες ή σοσιαλιστές.

Είναι όμως Πασόκ.

Αν ήταν η Χρυσή Αυγή στην εξουσία επί 30 χρόνια, τα φίδια αυτά θα ήταν κάλλιστα Χρυσαυγίτες.

Μάλιστα, τώρα τελευταία, πολλά από τα ερπετά αυτά, οσμιζόμενα αλλαγές, σπεύδουν να δηλώσουν Σύριζα!

Για τέτοια άτομα μιλάμε, και για τέτοια ιδεολογική μεγαλοσύνη …

Τον τελευταίο καιρό, τα πράγματα έχουν δυσκολέψει για τους δημοσίους υπαλλήλους, μια με τις περικοπές μισθών, μια με το σφίξιμο του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα, μια με τις υποχρεωτικές μετατάξεις και διαθεσιμότητες, και μια με το άγχος της εργασιακής τους ασφάλειας (κατάργηση μονιμότητας, κλπ).

Για όλους τους δημοσίους υπαλλήλους;

Όχι!

Η συγκεκριμένη φάρα, που υπάρχει στο δημόσιο χάριν κάποιας κομματικής εύνοιας, και που συνήθως τα μέλη της έχουν κάνει από 3-4 μετατάξεις ήδη ο καθένας, παρακάμπτοντας έτσι ΑΣΕΠ και λοιπές αξιοκρατικές διαδικασίες πρόσληψης,  και άρα έχουν πλούσια εμπειρία βυζαντινισμών, δεν το βάζει κάτω.

Συνεχίζει να ζει σε μια εικονική πραγματικότητα, όπου το Πασόκ είναι κυβέρνηση, και τα στελέχη του (από υπουργό μέχρι αφισοκολλητή) κάνουν κουμάντο, χωρίς καμιά λογοδοσία.

Και ως ένα βαθμό μπορεί να έχουν και δίκιο αφού εδώ που τα λέμε, το Πασόκ του 6% συνεχίζει να ελέγχει πρόσωπα και καταστάσεις.

Ναι αλλά, η εποχή δεν ενδείκνυται ούτε για τσάμπα μαγκιές πολιτικών, ούτε για τσαμπουκάδες συνδικαλιστών, και πάει λέγοντας.

Και όμως, υπάρχουν ακόμη υπάλληλοι, που συνεχίζουν να λειτουργούν και να συμπεριφέρονται λες και είμαστε στο … 1985.

Και αν τολμήσει κανείς να τους ζητήσει να δουλέψουν, θα γίνει επανάσταση!

Θα σηκώσουν το τηλέφωνο, και θα τον καταγγείλουν σε κάποιον κομματικό ή κυβερνητικό παράγοντα, περιμένοντας την δικαίωσή τους (ως πολιτικά διωχθέντες), και την επιβεβαίωση ότι συνεχίζουν να είναι στα πράγματα, και πως εν πάση περιπτώσει αυτοί κάνουν κουμάντο.

Όσο απίθανα και αν ακούγονται όλα αυτά στα αφτιά των περισσοτέρων από εμάς, και ειδικά των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, τόσο αληθινά είναι.

Ακόμη και σήμερα, που όλα είναι ρευστά, και ούτε αυτή η περίφημη μονιμότητα δεν διασφαλίζει κάποιον.

Και όμως…

Τα παράσιτα όχι μόνο συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά δηλητηριάζουν και τα υπόλοιπα υγιή κομμάτια του δημοσίου μας.

Και δυστυχώς, βρίσκουν και παίζουν.

Το όλο σύστημα είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους.

Όπως είχα γράψει και άλλοτε, καλές οι απολύσεις υπεράριθμων, περιττών, κλπ αλλά με τι κριτήρια;

Ποιος θα φέρει έναν μετρητή φιλοτίμου, ή μια μεζούρα πραγματικής προσφοράς;

Διότι ακόμη και σήμερα, τα κομματόσκυλα του δημοσίου είναι στον αφρό… και αλίμονο σε αυτόν που θα τολμήσει να τα προγγίξει.

Strange Attractor