Έχουμε τους τρομοκράτες που μας αξίζουν…

Όπως είχε γράψει κάποτε ο Μαριγκέλα (νομίζω), «σε μια ανήθικη εποχή, η ανυπακοή αποτελεί ηθικό καθήκον».

Και εκτός του ότι το παραπάνω ακούγεται όμορφα, είναι και αλήθεια, ειδικά σήμερα που όλο το πολιτικό και οικονομικό σκηνικό (σε παγκόσμιο επίπεδο) μπάζει από παντού.

Και βέβαια αυτό ίσχυε ανέκαθεν, οπότε και ιστορικά προέκυψαν διάφορα ριζοσπαστικά, επαναστατικά, και  ανατρεπτικά κινήματα, γεμάτα αγνούς και μη ιδεολόγους που ζητούσαν να ανατρέψουν το βρώμικο και πάντα κυρίαρχο σύστημα, και να το αντικαταστήσουν με μια δική τους εκδοχή του «χαμένου παραδείσου».

Βέβαια το μόνο που βγήκε από κάθε τέτοια επανάσταση ήταν μια νέα τάξη εκμεταλλευτών…

Μέσα λοιπόν σε αυτά τα πλαίσια γεννήθηκε και η (σύγχρονη) πολιτική τρομοκρατία, πρώτα στη τσαρική Ρωσία, και στη συνέχεια σε όλο τον κόσμο.

Και άντε καλά, στη Ρωσία του Τσάρου υπήρχε καταπίεση και εκτεταμένη φτώχεια, όπως και στις διάφορες δικτατορίες του πλανήτη.

Πως γίνεται όμως και η τρομοκρατία ρίζωσε ακόμη και σε δημοκρατικά κοινοβουλευτικά καθεστώτα όπως αυτά της Αμερικής, της Ιταλίας, της Γερμανίας, κλπ;

Πως γίνεται και επί χούντας είχαμε ελάχιστες πράξεις βίαιης αντίστασης, ενώ η ντόπια τρομοκρατία φούντωσε και θέριεψε επί κοινοβουλευτισμού, και κυριάρχησε μάλιστα επί εποχής της «σοσιαλιστικής» αλλαγής;

Η απάντηση είναι απλή.

Για τον ιδεολόγο ακροαριστερό η εποχή μας είναι ανήθικη, εξαιτίας της φύσης του καπιταλισμού που αποτελεί και τον κινητήριο μοχλό της

Έναν καπιταλισμό που στη βάση του στηρίζεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπου.

Και άσχετα αν η εκάστοτε κυβέρνηση είναι δικτατορική ή κοινοβουλευτική, ο καπιταλισμός είναι αυτός που  κινεί τα νήματα και που θα πρέπει να πολεμηθεί.

Άλλωστε, όπως έγραψε και ο Μαρκούζε, «το δικαίωμα που έχουν οι σκλάβοι να επιλέγουν αφεντικά δεν σημαίνει ότι παύουν να είναι σκλάβοι», ή αλλιώς, ακόμη και στη δημοκρατία όλοι το ίδιο είναι… αφού όλοι μα όλοι υπηρετούν τον ίδιο εγγενώς διεφθαρμένο καπιταλισμό.

Για τους αριστερούς, αυτό πρέπει να αλλάξει. Εξ ου και η ανάγκη ενός οργανωμένου  κόμματος πρωτοπόρων επαναστατών που θα οδηγήσει τις μάζες (το προλεταριάτο) στην επανάσταση, στην ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, και στην εγκαθίδρυση του «σοσιαλιστικού» παραδείσου, μέχρι να μπορέσουμε να περάσουμε στην κομμουνιστική ουτοπία…. μπλα μπλα.

Μέσα όμως στους κόλπους της αριστεράς, ανέκαθεν υπήρχαν πάμπολλες τάσεις και ρεύματα.

Κάποιες από αυτές θεωρούν τα κομμουνιστικά κόμματα ως συμβιβασμένα, που δεν είναι παρά γραφειοκρατικοί μηχανισμοί διαιώνισης της «ελπίδας», αποτελούμενοι από αρτηριοσκληρωτικούς  χαρτογιακάδες που απλά υπάρχουν για να υπάρχουν χωρίς καμιά διάθεση επαναστατικής μετεξέλιξης της κοινωνίας.

Δεν είναι δηλαδή η φωτισμένη εμπροσθοφυλακή που θα έπρεπε να είναι.

Οπότε τι είναι αυτό που χρειάζεται;

Η εμπροσθοφυλακή της εμπροσθοφυλακής!

Το ένοπλο κόμμα (που έλεγαν π.χ. ότι είναι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες).

Αυτοί δηλαδή που με τη δράση τους θα αφυπνίσουν το κοιμισμένο κόμμα και το κοιμισμένο προλεταριάτο (που έχει προ πολλού εξαγοραστεί και αλλοτριωθεί), και θα το οδηγήσουν στον «σοσιαλιστικό παράδεισο» που του αξίζει.

Πως;

Χτυπώντας στόχους, συμβολικούς ή μη, και αναγκάζοντας έτσι το σύστημα, ακόμη κι αν αυτό είναι κοινοβουλευτικό να αντιδράσει με καταστολή, ελπίζοντας έτσι πως ο μέσος πολίτης θα βγει από την νιρβάνα του και θα συνειδητοποιήσει ότι στην ουσία ακόμη και ένα κοινοβουλευτικό φιλελεύθερο δημοκρατικό καθεστώς μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε «κατασταλτικό» αν το τσιγκλίσεις.

Μπορεί δηλαδή, με τις κατάλληλες προκλήσεις, να δείξει το αληθινό του πρόσωπο, που για αυτούς είναι σκοτεινό.

Για αυτό και η «παραδοσιακή» τρομοκρατία των προηγούμενων δεκαετιών εμπεριείχε πλήγματα εναντίον κυρίως συμβολικών στόχων, με υψηλή επικοινωνιακή σημασία, ενώ παράλληλα (βλ. ΕΟ 17Ν) συνόδευε τα χτυπήματα της με ενδελεχείς θεωρητικές αναλύσεις πολλές φορές υψηλού πανεπιστημιακού επιπέδου.

Αυτή λοιπόν η «κριτική των όπλων» δεν ήταν ούτε τυχαία, ούτε αυθόρμητη, ούτε χωρίς θεωρητικές βάσεις.

Καλώς ή κακώς είχε θεωρητικό υπόβαθρο, και είχε σκοπό.

Παράλληλα, την πραγματοποιούσαν άτομα υψηλής μόρφωσης και κατάρτισης, με τις ανάλογες διανοητικές βάσεις. Να μη ξεχνάμε ότι ο Νέγκρι ήταν καθηγητής πανεπιστημίου, ο Κούρτσιο μεταπτυχιακός φοιτητής, και πάει λέγοντας. (Ο μέσος προλετάριος, ο εργάτης, δεν έχει χρόνο ούτε να διαβάσει ούτε να στοχαστεί. Δουλεύει όλη τη μέρα για να ταίσει την οικογένειά του).

Έτσι, τον ρόλο της αφύπνισης και της «απελευθέρωσης» του τον ανέλαβαν κάποιοι διαβασμένοι αυτόκλητοι «σωτήρες».

Και για να πετύχουν τον στόχο τους, το εκάστοτε χτύπημα δεν ήταν ο σκοπός, αλλά απλά το μέσο, έτσι ώστε να περάσουν την ιδεολογία τους (μέσω προκηρύξεων, κλπ.).

Όλα αυτά όμως yesterday….

Όπως είχα προβλέψει την εποχή που εξαρθρώθηκε η 17Ν (οι άλλες τρομοκρατικές ομάδες της Δ. Ευρώπης είχαν προ πολλού εξαφανιστεί), η επόμενη γενιά τρομοκρατών που θα προέκυπτε θα ήταν διαφορετική, και πολύ πιο επικίνδυνη.

Έτσι και έγινε (δυστυχώς).

Και χρειάστηκαν μόλις δέκα χρόνια…

Για αυτό και βλέπουμε σήμερα αμούστακα παιδάκια, χωρίς καμιά θεωρητική κατάρτιση, χωρίς καμιά (έστω λογική ή μη) αιτιολόγηση της αιματηρής τους δράσης, πλην ενός απλού και πηγαίου μίσους για μια κοινωνία που ούτε καν πρόλαβαν να γνωρίσουν.

Και επιπλέον, τα αμούστακα αυτά οργισμένα, αδίστακτα  και ανερμάτιστα παιδάκια με τα καλάσνικοφ, την μόνη καταστολή που έζησαν είναι οι τυχόν απουσίες που πήραν στις σχολικές καταλήψεις, ή καμιά ξώφαλτση ροπαλιά από τα «ακούνητα στρατιωτάκια» την ώρα που πετούσαν μολότοφ επί δικαίων και αδίκων, διαδηλώνοντας για την «ελευθερία».

Αν δηλαδή, μεγαλωμένα στο λούνα παρκ, που είναι η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, δρουν όπως δρουν, φανταστείτε τι θα έκαναν αν ζούσαν σε προηγούμενες εποχές πραγματικής καταπίεσης… θα μας έριχναν ατομική βόμβα μήπως;

Το πιο πιθανό όμως είναι να κρύβονταν στο καβούκι τους, αφού σε δύσκολες εποχές η επαναστατική δράση είναι εξίσου δύσκολη, και δεν ενδείκνυται για βουτυρομπεμπέδες του πλέιστεσιον, με τα γαλλικά τους.

Άλλωστε, αν σε έπιαναν επί χούντας, δεν είχε ούτε κανάλια, ούτε συνηγόρους υπεράσπισης, ούτε καταγγελίες από Στρατούληδες, αλλά ούτε και αβρότητες.

Είχε μπουντρούμια, είχε ΕΑΤ/ΕΣΑ, και είχε Θεοφιλογιαννάκους, Μάλλιους, και πυρακτωμένες βελόνες στις ουρήθρες….

Και ενώ πλέον η «τρομοκρατία» είναι στην ουσία κοινό ποινικό έγκλημα, χωρίς καμιά επίφαση πολιτικής δράσης, ένα απλό μίσος δηλαδή, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά:

Το γεγονός ότι η σημερινή κατσαπλιάδικη αυτή δολοφονική δράση τυγχάνει της υποστήριξης ενός «σοβαρού» πολιτικού φορέα, που μάλιστα αποτελεί και την αξιωματική αντιπολίτευση!

Ακόμη και στο απόγειο της δράσης της 17Ν, τότε που πολλοί την συσχέτιζαν άμεσα με το Πασόκ, ουδέποτε το κόμμα αυτό (σε επίσημο επίπεδο) δεν βγήκε προς τα έξω να την στηρίξει.

Και μάλιστα ήταν αυτό που επί ημερών του εξαρθρώθηκε όπως εξαρθρώθηκε η οργάνωση.

Σήμερα όμως, όχι τόσο άμεσα, όσο έμμεσα, βλέπουμε το αντίθετο.

Ακόμη και για τις σφαλιάρες που έφαγαν τα ένοπλα (με καλάσνικοφ) καλόπαιδα, βγήκε επίσημη ανακοίνωση κόμματος για να τις καταγγείλει.

Και που ξέρεις, μπορεί σε λίγο να βγάλουν ανακοίνωση και οι «μαμάδες των βορείων προαστίων»!

Λες και τα καημένα, ταλαιπωρήθηκαν που ταλαιπωρήθηκαν από την σύλληψή τους, μην τα τρομάξουμε κιόλας….

Και για να μη το κουράζω περαιτέρω, το συμπέρασμα είναι ότι η νυν και οι επόμενες γενιές τρομοκρατών θα είναι πολύ πιο επικίνδυνες, με ενέργειες πολύ πιο αιματηρές απ’ αυτές που  γνωρίσαμε στο παρελθόν.

Ο κόσμος μας άλλαξε προς το χειρότερο, όπως άλλαξαν και οι τρομοκράτες.

Στη θέση κάποιου ουτοπικού οράματος, ή κάποιας λαϊκής δικαιοσύνης, έχουμε απλά μίσος. Μίσος προς όλους εμάς τους υπόλοιπους από κάποιους (κυριολεκτικά) επαναστάτες χωρίς αιτία.

Και αυτό το μίσος θα το πληρώσουμε όλοι ανεξαιρέτως, ακόμη και οι πολιτικάντηδες που σήμερα στηρίζουν αυτή τη δράση, με σκοπό την πολιτική της εκμετάλλευση.

Δυστυχώς, όπως και με τους πολιτικούς, έτσι και με τους τρομοκράτες, έχουμε αυτούς που μας αξίζουν….

Strange Attractor