Δια του παραδείγματος...

Το προνόμιο που έχεις όταν ανήκεις στον αληθινό κόσμο της εργασίας και δεν έχεις υποκύψει στον «βάκιλλο» του ιδρυματισμού της εξουσίας, είναι ότι έχεις την πρέπουσα απόσταση για να βλέπεις καθαρά τα πράγματα.

Ακόμη και πολίτες που δεν ταυτίζονται ιδεολογικά με τον πρωθυπουργό ή διαφωνούν με συγκεκριμένες επιλογές του, αναγνωρίζουν την προσπάθεια που κάνει. Παραδέχονται ότι αν κάποιος δουλεύει σκληρά, αυτός σίγουρα είναι πρωτίστως ο ίδιος.

Ποτέ δεν τον βλέπουν σε κοσμικές συνάξεις, ζει μια λιτή ζωή από πεποίθηση, χωρίς προκλήσεις.

Πηγαίνει πρώτος στη δουλειά και συχνά φεύγει τελευταίος.

 

Τι είναι όμως αυτό που κυρίως λείπει, για να νομιμοποιηθεί στη λαϊκή συνείδηση η προσπάθεια που γίνεται, με όσα λάθη κι αν έχει; Το παράδειγμα. 

Ακούραστα θα το επαναλαμβάνουμε: Το παράδειγμα δεν είναι απλώς άλλος ένας τρόπος διοίκησης, είναι ο μόνος τρόπος διοίκησης.

Κι αυτό το παράδειγμα δεν αρκεί να το δίνει μόνο ο πρωθυπουργός, αλλά το σύνολο των ταγών, όπου κι αν βρίσκονται. 

Φαντάζεστε τον Αλέξανδρο να έπινε αχόρταγα το νερό του, που είχε μέσα στο κράνος ο στρατιώτης, στο πέρασμα της Γεδρωσίας ερήμου, αντί να το έχυνε λέγοντας το αθάνατο «αφού δεν πίνει ο στρατός, δεν πίνει κι ο Αλέξανδρος»;

Φαντάζεστε γονείς να ντερλικώνουν τον άμπακο και τα παιδιά τους να τους κοιτούν πεινασμένα;

Φαντάζεστε δειλούς αξιωματικούς με δυο πήχεις ξύγκι να ζητούν γενναιότητα και καρτερία από τους υποσιτισμένους στρατιώτες τους; 

Σήμερα απαιτούμε από τους απλούς ανθρώπους εγκαρτέρηση και πίστη, νομιμοφροσύνη και θυσίες.

Τους ζητάμε να ζουν με 700 ή και σκάρτα 500 ευρώ. Με παιδιά, ευθύνες, δάνεια.

Από πλήθη πολιτών ζητάμε ν’ αντέξουν την ανεργία, την έκπτωση εργασιακών κατακτήσεων δεκαετιών, υποσχόμενοι ότι σε μια επόμενη στροφή θα φανεί ένα καλύτερο μέλλον.

Τους ζητάμε να υπομείνουν αγόγγυστα, να πιστέψουν, να μην επιτρέψουν να ξεχαρβαλωθεί η κοινωνία και να κλείσουν τ’ αυτιά τους στους τυχοδιώκτες, που τους χαϊδεύουν τα χαμηλότερα ένστικτα και προσπαθούν να εξωθήσουν ολόκληρες κατηγορίες Ελλήνων στο χάος της ανομίας. 

Πόση νομιμοφροσύνη μπορείς να ζητήσεις από τον άνεργο ή τον κουτσουρεμένο μισθωτό, όταν παντελονιάζεις επτά ολοστρόγγυλα χιλιάρικα τον μήνα;

Πόση καρτερία μπορείς να περιμένεις απ’ τον απλό άνθρωπο, όταν δικαιούσαι έξι μετακλητούς κι αποσπασμένους κι εκεί στοιβάζεις τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου, τα μπατζανάκια, τα βαφτιστήρια και τους κολλητούς σου ή ανταλλάσσεις τέτοιες «εξυπηρετήσεις» με άλλους συναδέλφους σου;

Π.χ., εγώ προσλαμβάνω την γκόμενά σου κι εσύ προσλαμβάνεις τον γιο μου κι όλα ωραία.

Πόσο συνεγείρει νομιμοποιητικά τον κόσμο να εξακολουθούμε με 10.000.000 πληθυσμό να έχουμε πενταπλάσιους υπαλλήλους στη Βουλή, απ’ όσους έχει η Γερμανία με δεκαπλάσιο πληθυσμό;

Όσο και οι 25 κηπουροί που είχαν προσληφθεί σε κεντρικό κρατικό νοσοκομείο, που δεν έχει… κήπο! 

Από το ΠΑΣΟΚ δεν έχω απαιτήσεις.

Πρώτοι διδάξαντες στο φαρδύ, ασύδοτο, ξέχειλο και μπατιρημένο κράτος, με τα επιδόματα... έγκαιρης προσέλευσης και τις στρατιές από παχιούς παχιούς κι αχαΐρευτους συμβούλους.

Ούτε από τη ΔΗΜ.ΑΡ., που όλο ανησυχεί για την «προοδευτική» παρθενία της, έχω απαιτήσεις.

Απαιτήσεις έχω από την παράταξη που θέλει να εκφράσει τη νοικοκυροσύνη, τον πατριωτισμό των Ελλήνων.

Μπορεί να υπέπεσε κι αυτή κάποιες φορές στις πασοκικές μικροπολιτικάντηκες ευκολίες, αλλά στο DNA της Κεντροδεξιάς δεν αρμόζει η έλλειψη συλλογικού παραδείγματος της εξουσίας. 

Στις φαμίλιες που μεγαλώνουν οι Έλληνες οι γονείς δίνουν στα παιδιά τους το παράδειγμα.

Στερούνται για να προσφέρουν σε αυτά και στους ανήμπορους παππούδες τους.

Δεν τιμωρούν τα καλά παιδιά κι ανταμείβουν τα κακά.

Κι είναι γνωστό ότι μεγαλώνοντας κάνεις, συνήθως, αυτό που έβλεπες μικρός.

Αν έβλεπες εργατικότητα και Δικαιοσύνη, γίνεσαι εργατικός και δίκαιος.

Όποιος έχει κουμαντάρει τη φαμίλια του έχει διοικήσει έστω διμοιρία ή μια τόση δα επιχείρηση, ξέρει τη θεμελιακή αξία του παραδείγματος. 

Μερτικό σε αυτή την κατάσταση έχει όλο το πολιτικό φάσμα.

Όλοι λίγο πολύ βολέψανε τους δικούς τους κι 7.000 τον μήνα κονομάνε κι οι συριζαίοι «αντιεξουσιαστές» βουλευτές κι οι ημετέροι, που δεν τους φτάνουν, γιατί πρέπει να παίρνουνε φοντάν δώρο στους ψηφοφόρους.

Ως απλό μέλος της παράταξης κι εργαζόμενος, βλέπω το βλέμμα των ανθρώπων όταν κουνάνε απαξιωτικά πάνω κάτω το κεφάλι τους.

Τώρα, λοιπόν, όχι αύριο, πρέπει να πετσοκοπούν άγρια οι βουλευτικοί και κυβερνητικοί μισθοί, να μείνουν με δυο συνεργάτες έκαστος, όχι έξι, και να 'ρθει ο αριθμός των υπαλλήλων της Βουλής στα μέτρα που φτάνει το πάπλωμά μας.

Θα 'ναι πολύ νοικοκυραίικο, κεντροδεξιό και πατριωτικό.

‘Ετσι θα μπορούμε όλοι να κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια.

Φαήλος Κρανιδιώτης

Δημοκρατία