Η Αγία ΔΕΚΟ….

Το αν η Εκκλησία επιτρέπει να υπάρχει στους κόλπους της σε υψηλό αξίωμα ο υμνητής ενός στυγερού δολοφόνου δεν θα έπρεπε να αφορά μόνο αυτήν.

Ένας μητροπολίτης είναι εκ των πραγμάτων πνευματικός ηγέτης μιας μεγάλης μερίδας συμπολιτών μας - δεν είναι μόνο η προσωπικότητα που εμπνέει, είναι και το αξίωμα που παρασύρει.

Το ίδιο ισχύει και για πολλούς άλλους μητροπολίτες και παπάδες. Τα άμφια υποβάλλουν τους πιστούς και τα λόγια που βγαίνουν μέσα από τα πυκνά γένια για κάποιους γίνονται δόγμα.

Και όταν το δόγμα περιέχει μηνύματα εθνικιστικά, ρατσιστικά, φασιστικά ή και παρανοϊκά ακόμα, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Αγίου Αιγιαλείας αλλά και σε άλλες, η πολλαπλασιαστική ισχύς του ράσου γίνεται επικίνδυνη.

 

Για την οικονομία της συζήτησης, ας παραδεχτούμε ότι δεν είναι εφικτός στην παρούσα συγκυρία ο διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους.

Η σύνθεση της κυβέρνησης και η οικονομική κρίση δεν ευνοούν ούτε να ανοίξει ένα ακόμα μέτωπο, ούτε να προστεθεί άλλος ένας φόρος, ούτε να δημιουργηθεί άλλη μια ομάδα ανέργων, έστω ρασοφόρων.

Ας ελπίζουμε ότι ο ευθετότερος χρόνος θα έρθει σύντομα, αλλά μέχρι τότε θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε την εκκλησία σαν αυτό που είναι σήμερα.

Έναν τεράστιο οργανισμό, δηλαδή, που για πολλούς παράγει απαραίτητο κοινωφελές έργο, η λειτουργία της αφορά και επηρεάζει και τους υπόλοιπους και μισθοδοτείται από το κράτος.

Με άλλα λόγια η Εκκλησία πρέπει να έχει τη μεταχείριση μιας ΔΕΚΟ.

Οι Πρόεδροι και οι Διευθύνοντες σύμβουλοι μιας ΔΕΚΟ διορίζονται από την κυβέρνηση, έπειτα όμως από έγκριση της Βουλής.

Δεν αναδεικνύονται με αδιαφανείς διαδικασίες μέσα από την Επιχείρηση όπου κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τα κίνητρα, τους συσχετισμούς και τις προσωπικές επιρροές, όπως συμβαίνει στην Ιερά Σύνοδο.

Αποτέλεσμα του γεγονότος ότι το κράτος δεν έχει τον έλεγχο του μηχανισμού που συντηρεί με χρήματα των φορολογουμένων είναι να αναδεικνύονται ακατάλληλοι, διχαστικοί και επικίνδυνοι ιεράρχες σε κρίσιμα αξιώματα -τα παραδείγματα τα ζήσαμε στο παρελθόν, τα βλέπουμε και σήμερα.

Αν οι δογματικοι κανόνες της Εκκλησίας δεν επιτρέπουν την ανάμιξη της κοσμικής εξουσίας στη διαδικασία εκλογής, ας καταλήγουν σε 3-4 ονόματα και ας αποφασίζει η Βουλή.

Έτσι πιθανόν να είχαμε αποφύγει την εποχή Χριστόδουλου και να είχε επικρατήσει από τότε ο Ιερώνυμος.

Επίσης, στην περίπτωση των  ΔΕΚΟ, η κυβέρνηση έχει αποφασιστικό ρόλο στις προσλήψεις, τις μετατάξεις και το οργανόγραμμα των υπηρεσιών.

Με ποια διαδικασία προσλαμβάνεται ο υπάλληλος του κράτους παπα-Μανώλης;

Ξέρει κανείς αν έχει μόρφωση, αν έχει ποινικό μητρώο, αν έχει πνευματικά προσόντα ή καν πνευματική επάρκεια;

Για ρόλο πνευματικού ηγέτη μιας μικρής ή μεγαλύτερης κοινωνικής ομάδας προορίζεται.

Έχουμε τόση εμπιστοσύνη στην αξιοκρατική λειτουργία της Εκκλησίας που τους προσλαμβάνει με παντελώς αδιαφανείς στους υπολοίπους διαδικασίες και τους αφήνει τις Κυριακές να κατηχούν τους πιστούς με κηρύγματα αγάπης κάποιες φορές, αλλά και με παλαβωμάρες κάποιες άλλες;

Για όλους τους άλλους γιατί προβλέπεται διαδικασία ΑΣΕΠ;

Γιατί δεν αρκεί η Θεία Φώτιση για να διαλέξουν τον καλύτερο μηχανοδηγό;

Γιατί η Εκκλησία είναι η μόνη ΔΕΚΟ για την οποία δεν ακούγονται περικοπές; 

Σε κάθε γωνιά υπάρχει και ένας Ναός εν πλήρει στελεχώσει.

Αναρωτήθηκε κανείς για την πληρότητα των Ναών σε πιστούς;

Εγώ βλέπω και αρκετούς άδειους.

Με ποια κριτήρια ανεγείρεται ένας Ναός;

Με ποια κριτήρια ορίζεται μια ενορία;

Ποιος ξέρει αν μεταξύ των κινήτρων δεν είναι να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και για άλλους παπάδες;

Γιατί κάτι που λέμε εύκολα για άλλες δημόσιες υπηρεσίες φοβόμαστε να το πούμε για την Εκκλησία;

Θα μου πεις, η σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο πράγμα.

Ναι, αλλά και του σώματος. Και του πνεύματος.

Όταν συγχωνεύονται νοσοκομεία και καταργούνται κλίνες για λόγους οικονομίας, όταν καταργούνται ΑΕΙ και συνενώνονται σχολεία, γιατί πιστεύουμε ότι δεν είναι άνθρωποι αυτοί που έχουν καταρτίσει το ξεχειλωμένο οργανόγραμμα της Εκκλησίας αλλά μια  άνωθεν Δύναμη που τα πάντα εν Σοφία εποίησε;

Δεν είναι του παρόντος να αναφερθώ στην πικρή ιστορία της φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας.

Ούτε στην ίδια την εκκλησιαστική περιουσία και τον χρόνο κτήσης της, που είναι και η κυριότερη παράμετρος (αν δηλαδή  είναι ισχυρά τα χρυσόβουλα τα προ της συστάσεως του Ελληνικού Κράτους).

Προς το παρόν ας αντιμετωπίσουμε το σήμερα.

Αν η Εκκλησία θέλει να συνεχίσει να μισθοδοτείται από τα χρήματα των φορολογουμένων θα πρέπει να συμμορφωθεί με τους κανόνες που ισχύουν και για τους υπόλοιπους οργανισμούς που μισθοδοτεί το δημόσιο.

Δεν είναι δυνατόν να απαιτεί σεβασμό στη διοικητική της αυτοτέλεια με τα χρήματα των άλλων, γιατί τώρα τα χρήματα έχουν τελειώσει και για αυτήν.

Όταν με το καλό διαχωρισθεί από το κράτος, χτίζει όσους ναούς θέλει και προσλαμβάνει άλλους τόσους παπάδες.

Και η κυβέρνηση από την πλευρά της, για λόγους ισονομίας, οφείλει να αντιμετωπίσει την ομάδα αυτή των δημοσίων υπαλλήλων με τα κριτήρια που αντιμετωπίζει και τις υπόλοιπες.

Ανδρέας Πετρουλάκης

Protagon