Τα γεγονότα στις Σκουριές αποτελούν καμπανάκι για τον ολισθηρό δρόμο που έχει
πάρει η χώρα μας. Σε κάποιους παλαιότερους θύμισαν την επίθεση στο αστυνομικό
τμήμα του Λιτόχωρου που αποτέλεσε την έναρξη του εμφυλίου πολέμου.
Ίσως αποτελεί υπερβολή αυτή η παρομοίωση, αλλά η χωρίς ειρμό και μέτρο αντιπαράθεση κομμάτων και πολιτικών αρχηγών προς άγραν των ψήφων διαφόρων δικαίως ή αδίκως αγανακτισμένων ρίχνει λάδι σε μια φωτιά που σιγοκαίει από την αρχή της κρίσης της χρεοκοπίας.
Επιπλέον στην Ελλάδα τα άκρα του πολιτικού φάσματος
καιροσκοπικά έχουν αναγάγει κάθε μορφή κοινωνικού ανταγωνισμού σε
μέχρι εσχάτων σύγκρουση, μη εξαιρώντας ακόμη και τις στενού
χαρακτήρα συντεχνιακές ή τοπικιστικές αντιδράσεις.
Ορίστε μερικά παραδείγματα:
Οι δημότες Ψυχικού έχουν διαμορφώσει έτσι την σηματοδότηση που εμποδίζει όσους δεν είναι δημότες να διέλθουν ως έχουν δικαίωμα της περιοχής.
Οι κάτοικοι διάφορων περιοχών της Αττικής εμποδίζουν τη δημιουργία μονάδων καύσης απορριμμάτων αλλά θεωρούν δικαίωμά τους την ηλεκτροδότηση με ρεύμα που παράγεται επιβαρύνοντας άλλες περιοχές με την καύση λιγνίτη.
Οι κάτοικοι νησιών αντιδρούν στις ανεμογεννήτριες αλλά επίσης απαιτούν ρεύμα από τη ΔΕΗ με πετρελαιογεννήτριες το υψηλό κόστος παραγωγής των οποίων μοιράζεται σε άλλους καταναλωτές που δεν έχουν έσοδα από τον τουρισμό ή είναι άνεργοι.
Κανένας δήμος δεν θέλει ιχθυοτροφία στην περιοχή του.
Τα γεγονότα στις Σκουριές αποτελούν αποκορύφωμα του τοπικιστικού ανταγωνισμού, καθώς περιλαμβάνουν την χρήση ωμής προσχεδιασμένης βίας. Για πρώτη φορά όμως ο αντίπαλος δεν ήταν το κράτος και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί επιβολής της τάξης που διαθέτει, αλλά επιχείρηση και εργαζόμενοι σε αυτήν.
Αν τα μηχανήματα που κάηκαν ανήκαν σε τοπικούς υπεργολάβους και επαγγελματίες και οι εργαζόμενοι φύλακες όπως οι λοιποί εργαζόμενοι στο ορυχείο κάτοικοι της περιοχής, η πράξη έχει τα χαρακτηριστικά εμφύλιας τοπικής σύγκρουσης.
Εμφύλιο συνήθως έχουμε όταν η νόμιμη κρατική εξουσία αδυνατεί να επιβάλει το νόμο και να διαφυλάξει την ασφάλεια και τα δικαιώματα των πολιτών της ή μερίδας αυτών.
Τα κόμματα (κυρίως) της αριστεράς που έχουν παρασυρθεί στην υποστήριξη παρόμοιων πρακτικών έμπρακτης παρεμπόδισης της εφαρμογής του νόμου έστω και με το προκάλυμμα της συμβολικής πράξης, για χάρη του πολιτικού και εκλογικού καιροσκοπισμού φέρουν σημαντική ευθύνη για τις εξελίξεις.
Μπορεί να καταδικάζουν τις τελευταίες εγκληματικές πράξεις αλλά όταν έχουν αναθρέψει και αιτιολογήσει είτε άμεσα, είτε έμμεσα, απίθανες μορφές ανομίας με το μανδύα της συμβολικής διαμαρτυρίας, είναι δύσκολο να αποτρέψουν το επόμενο βήμα που είναι η έμπρακτη ανταρσία κατά του νόμου και της δημοκρατίας.
Πόσο απέχει η επίθεση βίαιη διαμαρτυρία το μεσημέρι με εμπρηστές βόμβες προετοιμασμένες ώρες ή μέρες νωρίτερα με την επιδρομή μιας ομάδας εμπρηστών τα μεσάνυχτα;
Να που εγχειρίδια σαν του Τζιαφράνκο Σανκουινέτι, ο Μπάουμαν που περιγράφουν τα της τρομοκρατίας του ’70 ξανάρχονται στην επικαιρότητα.
Η περίοδος στην οποία έχουμε εισέλθει έχει ομοιότητες με την ταραχώδη δεκαετία του ’70 που διακρίθηκε η δραστηριότητα των τρομοκρατικών ομάδων με αποκορύφωμα τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία, την RAF στη Γερμανία, τον IRA στην Ιρλανδία, την Action Direct στη Γαλλία, τους Μαύρους Πάνθηρες κλπ. Στην Ελλάδα ο απόηχος αυτού του κύματος έφτασε με την ενεργοποίηση της 17ης Νοέμβρη στη μεταπολίτευση.
Στις σύγχρονες συνθήκες παγκοσμιοποίησης και στις ομάδες που έχουν ενεργοποιηθεί στην Ελλάδα εμφανής είναι ο βερμπαλιστικός μηδενισμός που θυμίζει περισσότερο το ρωσικό μηδενισμό των αρχών του περασμένου αιώνα, παρά τις οργανώσεις της δεκαετίας του ’70.
Ορίστε μερικά παραδείγματα:
Οι δημότες Ψυχικού έχουν διαμορφώσει έτσι την σηματοδότηση που εμποδίζει όσους δεν είναι δημότες να διέλθουν ως έχουν δικαίωμα της περιοχής.
Οι κάτοικοι διάφορων περιοχών της Αττικής εμποδίζουν τη δημιουργία μονάδων καύσης απορριμμάτων αλλά θεωρούν δικαίωμά τους την ηλεκτροδότηση με ρεύμα που παράγεται επιβαρύνοντας άλλες περιοχές με την καύση λιγνίτη.
Οι κάτοικοι νησιών αντιδρούν στις ανεμογεννήτριες αλλά επίσης απαιτούν ρεύμα από τη ΔΕΗ με πετρελαιογεννήτριες το υψηλό κόστος παραγωγής των οποίων μοιράζεται σε άλλους καταναλωτές που δεν έχουν έσοδα από τον τουρισμό ή είναι άνεργοι.
Κανένας δήμος δεν θέλει ιχθυοτροφία στην περιοχή του.
Τα γεγονότα στις Σκουριές αποτελούν αποκορύφωμα του τοπικιστικού ανταγωνισμού, καθώς περιλαμβάνουν την χρήση ωμής προσχεδιασμένης βίας. Για πρώτη φορά όμως ο αντίπαλος δεν ήταν το κράτος και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί επιβολής της τάξης που διαθέτει, αλλά επιχείρηση και εργαζόμενοι σε αυτήν.
Αν τα μηχανήματα που κάηκαν ανήκαν σε τοπικούς υπεργολάβους και επαγγελματίες και οι εργαζόμενοι φύλακες όπως οι λοιποί εργαζόμενοι στο ορυχείο κάτοικοι της περιοχής, η πράξη έχει τα χαρακτηριστικά εμφύλιας τοπικής σύγκρουσης.
Εμφύλιο συνήθως έχουμε όταν η νόμιμη κρατική εξουσία αδυνατεί να επιβάλει το νόμο και να διαφυλάξει την ασφάλεια και τα δικαιώματα των πολιτών της ή μερίδας αυτών.
Τα κόμματα (κυρίως) της αριστεράς που έχουν παρασυρθεί στην υποστήριξη παρόμοιων πρακτικών έμπρακτης παρεμπόδισης της εφαρμογής του νόμου έστω και με το προκάλυμμα της συμβολικής πράξης, για χάρη του πολιτικού και εκλογικού καιροσκοπισμού φέρουν σημαντική ευθύνη για τις εξελίξεις.
Μπορεί να καταδικάζουν τις τελευταίες εγκληματικές πράξεις αλλά όταν έχουν αναθρέψει και αιτιολογήσει είτε άμεσα, είτε έμμεσα, απίθανες μορφές ανομίας με το μανδύα της συμβολικής διαμαρτυρίας, είναι δύσκολο να αποτρέψουν το επόμενο βήμα που είναι η έμπρακτη ανταρσία κατά του νόμου και της δημοκρατίας.
Πόσο απέχει η επίθεση βίαιη διαμαρτυρία το μεσημέρι με εμπρηστές βόμβες προετοιμασμένες ώρες ή μέρες νωρίτερα με την επιδρομή μιας ομάδας εμπρηστών τα μεσάνυχτα;
Να που εγχειρίδια σαν του Τζιαφράνκο Σανκουινέτι, ο Μπάουμαν που περιγράφουν τα της τρομοκρατίας του ’70 ξανάρχονται στην επικαιρότητα.
Η περίοδος στην οποία έχουμε εισέλθει έχει ομοιότητες με την ταραχώδη δεκαετία του ’70 που διακρίθηκε η δραστηριότητα των τρομοκρατικών ομάδων με αποκορύφωμα τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία, την RAF στη Γερμανία, τον IRA στην Ιρλανδία, την Action Direct στη Γαλλία, τους Μαύρους Πάνθηρες κλπ. Στην Ελλάδα ο απόηχος αυτού του κύματος έφτασε με την ενεργοποίηση της 17ης Νοέμβρη στη μεταπολίτευση.
Στις σύγχρονες συνθήκες παγκοσμιοποίησης και στις ομάδες που έχουν ενεργοποιηθεί στην Ελλάδα εμφανής είναι ο βερμπαλιστικός μηδενισμός που θυμίζει περισσότερο το ρωσικό μηδενισμό των αρχών του περασμένου αιώνα, παρά τις οργανώσεις της δεκαετίας του ’70.
Κάποιες προκηρύξεις όμως μοιάζουν με εδάφια
βγαλμένα από τη «Βίβλο των ηδονών» του Ραούλ Βανεγκέμ.
Η δημοκρατία ελάχιστα κινδύνεψε τη δεκαετία του ’70 αν και οι κοινωνίες στράφηκαν προς περισσότερο αυταρχική αστυνόμευση.
Η δημοκρατία ελάχιστα κινδύνεψε τη δεκαετία του ’70 αν και οι κοινωνίες στράφηκαν προς περισσότερο αυταρχική αστυνόμευση.
Η απάντηση των κοινωνιών ήταν στη δεκαετία του ’80
ο Χέλμουτ Κολ στη Γερμανία, η ιταλική Χριστιανοδημοκρατία που δεν
διαπραγματεύτηκε ούτε για τη ζωή του πρωθυπουργού Άλντο Μόρο, η Μάργκαρετ
Θάτσερ, ο Ρήγκαν στη θέση του υποχωρητικού Κάρτερ.
Όσο το κράτος λόγω πελατειακών αγκυλώσεων ή μεταπολιτευτικού ξεχαρβαλώματος αδυνατεί να προσφέρει ασφάλεια τόσο στην ποινική εγκληματικότητα όσο και την πολιτική η πιο συντηρητική μερίδα της κοινωνίας θα στρέφεται στην άκρα δεξιά.
Η άκρα δεξιά αν δεν απαρτιζόταν ως επί τα πλείστον από φαιδρά πρόσωπα και δεν διέθετε τόσο εμφανές φιλοναζιστικό παρελθόν θα μπορούσε να είχε μεγαλύτερη πολιτική δύναμη από το σύνολο της άκρας αριστεράς που εν μέσω κρίσης κατάφερε να συσπειρώσει εκλογικά το 1/3 του εκλογικού σώματος.
Αποτελεί ειρωνεία της ιστορίας στις ντεντερμινιστικές μαρξιστικές θεωρίες το γεγονός πως στα γραμμές της άκρας δεξιάς βρίσκονται πιο συχνά νέοι με προλεταριακά χαρακτηριστικά, σε σχέση με την άκρα αριστερά που συσπειρώνει παιδιά της μεσαίας τάξης και κόσμο του πελατειακού δημοσίου.
Η άκρα δεξιά κάνει ασκήσεις επίδειξης ρατσιστικής πυγμής σε λαθρομετανάστες, ποντάροντας στην ανασφάλεια των Ελλήνων που ζουν στις υποβαθμισμένες συνοικίες.
Ένα σημαντικό τμήμα της συντηρητικής πλευράς της κοινωνίας διαβλέπει στην άκρα δεξιά την απάντηση στην αβουλία επιβολής του νόμου από το κράτος στην επαναστατική γυμναστική της αριστεράς, με τις καταλήψεις δρόμων, δημοσίων υπηρεσιών και τις καταστροφές πανεπιστημίων ή του γραφείου όποιου εκφράζει δημόσια άλλη άποψη.
Οι πολιτικές ηγεσίες αιτιολογούν την αριστερή βία σαν συμβολική αλλά οι εισβολές και οι καταστροφές γραφείων δεν είναι συμβολική βία, ούτε οι απαγορεύσεις άλλων εκδηλώσεων στα πανεπιστήμια πλην όσους εγκρίνουν διάφορες επαναστατικές ομάδες.
Όσο το κράτος λόγω πελατειακών αγκυλώσεων ή μεταπολιτευτικού ξεχαρβαλώματος αδυνατεί να προσφέρει ασφάλεια τόσο στην ποινική εγκληματικότητα όσο και την πολιτική η πιο συντηρητική μερίδα της κοινωνίας θα στρέφεται στην άκρα δεξιά.
Η άκρα δεξιά αν δεν απαρτιζόταν ως επί τα πλείστον από φαιδρά πρόσωπα και δεν διέθετε τόσο εμφανές φιλοναζιστικό παρελθόν θα μπορούσε να είχε μεγαλύτερη πολιτική δύναμη από το σύνολο της άκρας αριστεράς που εν μέσω κρίσης κατάφερε να συσπειρώσει εκλογικά το 1/3 του εκλογικού σώματος.
Αποτελεί ειρωνεία της ιστορίας στις ντεντερμινιστικές μαρξιστικές θεωρίες το γεγονός πως στα γραμμές της άκρας δεξιάς βρίσκονται πιο συχνά νέοι με προλεταριακά χαρακτηριστικά, σε σχέση με την άκρα αριστερά που συσπειρώνει παιδιά της μεσαίας τάξης και κόσμο του πελατειακού δημοσίου.
Η άκρα δεξιά κάνει ασκήσεις επίδειξης ρατσιστικής πυγμής σε λαθρομετανάστες, ποντάροντας στην ανασφάλεια των Ελλήνων που ζουν στις υποβαθμισμένες συνοικίες.
Ένα σημαντικό τμήμα της συντηρητικής πλευράς της κοινωνίας διαβλέπει στην άκρα δεξιά την απάντηση στην αβουλία επιβολής του νόμου από το κράτος στην επαναστατική γυμναστική της αριστεράς, με τις καταλήψεις δρόμων, δημοσίων υπηρεσιών και τις καταστροφές πανεπιστημίων ή του γραφείου όποιου εκφράζει δημόσια άλλη άποψη.
Οι πολιτικές ηγεσίες αιτιολογούν την αριστερή βία σαν συμβολική αλλά οι εισβολές και οι καταστροφές γραφείων δεν είναι συμβολική βία, ούτε οι απαγορεύσεις άλλων εκδηλώσεων στα πανεπιστήμια πλην όσους εγκρίνουν διάφορες επαναστατικές ομάδες.
Πλέον το τέρας της βίας στην χύτρα της κρίσης μοιάζει να
έχει μεγαλώσει και να μην ακούει ούτε όσους το εξέθρεψαν στον κόρφο τους.
Έχουμε εισέλθει σε μια σκοτεινή περίοδο από την οποία θα χρειαστούν χρόνια για να αποκατασταθούν τα τραύματα.
Δεν φαίνεται να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την επανάληψη του εμφυλίου.
Έχουμε εισέλθει σε μια σκοτεινή περίοδο από την οποία θα χρειαστούν χρόνια για να αποκατασταθούν τα τραύματα.
Δεν φαίνεται να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την επανάληψη του εμφυλίου.
Μέχρι να φτάσουν τα πολιτικά άκρα να οργανώσουν την ΟΠΛΑ
ή οργανώσεις σαν την Χ και τα τάγματα ασφαλείας απέχουμε πολύ ακόμη.
Οι επικλήσεις της Εθνικής Αντίστασης λόγω του
μνημονίου και της γερμανικού τύπου λιτότητας μετά τη χρεοκοπία αποτελούν απλώς
δείγμα της πολιτική και πνευματικής χρεοκοπίας της γενιάς των πολιτικών και
ακαδημαϊκών που μας χρεοκόπησαν και αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Η κοινωνία τελεί σε στάση νευρικής αναμονής του νέου πολιτικού προσωπικού που θα συνθέσει το νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα μας βγάλει από το παράδοξο του κρατικοδίαιτου παρασιτισμού.
Η κοινωνία τελεί σε στάση νευρικής αναμονής του νέου πολιτικού προσωπικού που θα συνθέσει το νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα μας βγάλει από το παράδοξο του κρατικοδίαιτου παρασιτισμού.
Ένα κοινωνικό συμβόλαιο που θα ορίζει τις υποχρεώσεις
επιχειρήσεων και εργαζομένων στη δημιουργία του πλούτου αλλά και τα
δικαιώματα αμφοτέρων στην διανομή του.
Φυσικά μέχρι οι τοπικές ολιγαρχίες να σταματήσουν να εμποδίζουν κάθε επενδυτική δραστηριότητα θα πρέπει να πεινάσουμε λίγο περισσότερο.
Τα «μολυβένια» χρόνια της δεκαετίας του εβδομήντα όπου ο στασιμοπληθωρισμός βούλιαξε το Κευνσιανό μεταπολεμικό μοντέλο ακολούθησαν οι δεκαετίες του ’80 και ’90 με την οικονομική ανάπτυξη, την τεχνολογική επανάσταση και την παγκοσμιοποίηση.
Τέλος, οι έννοιες ΕΑΜ, ΕΛΑΣ ή Ελλάς, Μελιγαλάς καταχραστικά χρησιμοποιούνται εκείθεν κακείθεν από ανεγκέφαλους που αγνοούν πόσο άτυχοι είναι όσοι έμελλε να γεννηθούν στο Αφγανιστάν τις τελευταίες δεκαετίες.
Φυσικά μέχρι οι τοπικές ολιγαρχίες να σταματήσουν να εμποδίζουν κάθε επενδυτική δραστηριότητα θα πρέπει να πεινάσουμε λίγο περισσότερο.
Τα «μολυβένια» χρόνια της δεκαετίας του εβδομήντα όπου ο στασιμοπληθωρισμός βούλιαξε το Κευνσιανό μεταπολεμικό μοντέλο ακολούθησαν οι δεκαετίες του ’80 και ’90 με την οικονομική ανάπτυξη, την τεχνολογική επανάσταση και την παγκοσμιοποίηση.
Τέλος, οι έννοιες ΕΑΜ, ΕΛΑΣ ή Ελλάς, Μελιγαλάς καταχραστικά χρησιμοποιούνται εκείθεν κακείθεν από ανεγκέφαλους που αγνοούν πόσο άτυχοι είναι όσοι έμελλε να γεννηθούν στο Αφγανιστάν τις τελευταίες δεκαετίες.
Κώστας Στούπας
Capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου