Όταν καπνίζει ο λουλάς….

 Όταν είσαι ανήσυχος, πάρε μια βαθιά ανάσα και κοίτα ψηλά. Στο αστέρι που θα δεις κρύβονται οι ελπίδες μας και πίσω από αυτές το χαμόγελό μας.

Προς το παρόν συνέχισε, να αγαπάς, να επιτίθεσαι, να αγωνίζεσαι. Έτσι κι αλλιώς ξέρεις.

Οι άνθρωποι που ελπίζουν πεθαίνουν χέρι – χέρι, έτσι πρέπει να γίνει.

Στη μέση δεν υπάρχει τίποτα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Μέχρι τότε βάλε για πυξίδα ζωής το βίωμα.

 

Όχι, δεν πρόκειται για απόσπασμα από τις διδαχές κάποιου Βουδιστή φιλόσοφου της αγάπης, ούτε τα τελευταία λόγια κάποιου οσιομάρτυρα που κάηκε στη πυρά για τα αγνά πιστεύω του…

Ούτε καν για ρομαντικό ποίημα του μελαγχολικού Κουράκη, αυτού του υμνητή του θνησιγενούς παρά φύσει έρωτα…

Πρόκειται για την κατακλείδα ενός παραληρήματος του θολωμένου (στοχαστή) αντάρτη πόλεων (βασικά αποτυχημένου ληστή τραπέζης) Νίκου Ρωμανού.

Αυτού, που στα μόλις 20 χρόνια  ζωής του στα Βόρεια Προάστια, πρόλαβε να ζήσει την σκληρή καταστολή του άδικου ανθρωποφάγου συστήματος στο πετσί του, επειδή ως νέος τόλμησε να επαναστατήσει για χάρη της ανθρωπότητας!

Για να κερδίσει επιτέλους το χαμόγελο!

Αλλά η κρεατομηχανή του Σαμαρά και του Δένδια τον κατάπιε ζωντανό…. και όρθιο.

Έτσι, αν και έχουμε χούντα και κατοχή, μπόρεσε ο νεαρός «αιχμάλωτος πολέμου» να γράψει και να στείλει επιστολή, μέσα από τα ανήλιαγα μπουντρούμια όπου σαπίζει, προκειμένου να μοιραστεί μαζί μας το όραμά του για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία!

Για ένα καλύτερο αύριο…

Κάτι σαν ταινία του πρώιμου Φελίνι δηλαδή, η  οποία όμως (στο Βελβεντό) εξελίχθηκε σε Μόντυ Πάιθον!

Ανάμεσα στα διάφορα φληναφήματα λοιπόν, που παρεμπιπτόντως με πείθουν ότι στις φυλακές πρέπει να πέφτει πολύ μπάφος, ο ντεσπεράντο πιτσιρίκος ξεκαθαρίζει  ότι δεν αναγνωρίζει τις νομικές – δικαστικές διαδικασίες, και προσθέτει ότι οι ποινικές διαδικασίες τον αφήνουν παγερά αδιάφορο.

Εξάλλου για αυτές τις λεπτομέρειες υπάρχουν και οι ακριβοπληρωμένοι δικηγόροι…

Και καταλήγει πως   «οι εξεγερσιακές πρακτικές πρέπει να εμπλουτιστούν, και το επίπεδο βίας να πολλαπλασιαστεί»…

Κανονικό μήνυμα αγάπης δηλαδή.

Ανατρίχιασα.

Τύφλα να έχουν τα τραγούδια του Τζον Λένον.

Συγκρίνει μάλιστα τον εαυτό του με τους αναρχικούς (αποτυχημένοι ληστές τραπέζης κι εκείνοι) του Ροβερέτο της Ιταλίας,  λέγοντας πως «Μια παρόμοια συνθήκη είχαν βιώσει και αγωνιστές στην Ιταλία με τις διώξεις του εισαγγελέα Marini. Το κυνήγι μαγισσών που είχε εξαπολύσει ο Marini οδήγησε στην καταδίκη αναρχικών σε εξοντωτικές ποινές και σκληρούς περιοριστικούς όρους. Ένα ακόμα παράδειγμα το οποίο αποδεικνύει ότι οι όροι του "διαλόγου" δεν πρέπει να είναι νομικοί αλλά οπλισμένοι…».

Αν καταλαβαίνω καλά, σύμφωνα με τον Ρωμανό, οι ληστείες τραπέζης είναι ανθρωπιστικές πράξεις, και δεν θα πρέπει να διώκονται…

Μάλιστα!

Και μια και πήρε φόρα, συνεχίζει το κρεσέντο επαναστατικότητας ισχυριζόμενος ότι  «Δεν αναγνωρίζω τις διαδικασίες τους, ούτε το δικαίωμα να με κρίνουν υπάνθρωποι, όπως ο Μόκκας, που για μένα δεν έχουν ούτε το δικαίωμα στη ζωή. Όσο μπορώ σκοπεύω να προσβάλλω τις διαδικασίες τους και να αναδείξω, ως αιχμάλωτος πλέον, την επαναστατική αντιπαράθεση που διεξάγεται καθημερινά απέναντι στην εξουσία. Η αδιάλλακτη στάση απέναντι στους δικαστικούς είναι ακόμα μια στιγμή μάχης στην εμπόλεμη συνθήκη που βιώνουμε…»

Πολύ για πόλεμο μιλάει, για ένοπλες συγκρούσεις, κλπ.

Ερώτηση αφελούς, που τώρα μόλις μου ήρθε στο μυαλό: Φαντάρος πήγε ο μικρός;

Έκανε το εξάμηνο θητείας που αναλογεί στη καταπιεσμένη του γενιά, ή μήπως πήρε τρελόχαρτο, αναβολή λόγω σπουδών, και άλλα τέτοια νομικίστικα τερτίπια που όμως καταδικάζει;

Ειλικρινά δεν γνωρίζω.

Ας μας πει η Δούρου, ή ο Σκουρλέτης, ή ο Παπακαλιάτης, κάποιος υπεύθυνος τέλος πάντων…

Και πως κλείνει το μανιφέστο του ο οργισμένος νεανίας;

ΖΗΤΩ Η ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ (ελπίζω να μην εννοεί το εκατό, διότι αυτό θα σήμαινε πως κυκλοφορεί μπαγιάτικος μπάφος εκεί μέσα).

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

Ωραία!

Εμένα προσωπικά με έπεισε…

Από αύριο κατεβάζω από το πατάρι τα άρβιλα, το σκουλαρίκι, το τζάκετ, τις κασέτες του Πάνου Τζαβέλα, το πόστερ του Τρότσκι, τα βιβλία του Νέγκρι, και  του Μαριγκέλα… και στη συνέχεια θα πάω να δείρω τον φίλο μου τον Μήτσο που δουλεύει ταμίας στη τράπεζα, έτσι για αισθανθώ άνθρωπος κι εγώ…

Αφού πρώτα σκίσω το βιβλιάριο τραπέζης που διατηρώ (ακόμη) με δραχμάς τριάντα!

Και τέλος, αν μας διαβάζει έστω εμμέσως από κανένα λινκ, συμβουλεύω στον Κουφοντίνα να πάρει εκέι μέσα τον μικρό παράμερα και να του πει δυο λογάκια, διότι αν μη τι άλλο, εκτός από τον εαυτό του, ο Ρωμανός (πορφυρογέννητος κυριολεκτικά) ξεφτιλίζει και όλο το επαναστατικό συνάφι της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, που είχε μια κάποια σοβαρότητα εδώ που τα λέμε.

Και να του θυμίσει τι είχε πει κάποτε ο Τρότσκι: Ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα μόνο εφόσον  υπάρχει κάτι που να αγιάζει τον σκοπό….

Και να του κόψει και τον μπάφο, αν μπορεί.

Strange Attractor