Αρχίζει το ματς…. Κρυφτείτε.

Πάνε πολλά χρόνια που δεν έχω πάει σε γήπεδο.

Και μιλάμε για μια συνήθεια που είχα σχεδόν … εκ γενετής.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ο μπαμπάς μου με πήγαινε κάθε Κυριακή στο ματς, και σχεδόν κάθε απόγευμα στις προπονήσεις (του Ηρακλή).

Το αποτέλεσμα ήταν να εθιστώ, και να γίνω κι εγώ με τη σειρά μου φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, που καμιά Κυριακή δεν θα ήταν πλήρης αν δεν πήγαινα στο γήπεδο. Κι αν δεν έπαιζε ο Ηρακλής θα πήγαινα στον ΠΑΟΚ, στον Άρη, ακόμη και στον Μακεδονικό. Γήπεδο να’ ταν και ότι θέλει ας ήταν….

Όλα αυτά τα χρόνια έχω δει ζωντανά όλους του μεγάλους θρύλους του ελληνικού ποδοσφαίρου, και έχω πετύχει αγώνες με 50.000 κόσμο, σε εποχές που το Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας ήταν ακόμη ένα μακρινό όνειρο.

Και όμως, το έκοψα μαχαίρι την εποχή που τα επεισόδια άρχισαν να γίνονται συστηματικό φαινόμενο.

Πάντοτε υπήρχαν, αλλά ποτέ δεν ήταν τόσο πολλά, και τόσο σοβαρά, όπως ξεκίνησε να γίνεται στις αρχές της δεκαετίας του `90.

Τότε ήταν που ο φανατικός οπαδός έδωσε την θέση του στον χαπακωμένο ψυχασθενή, και οι σποραδικές μπουνιές αντικαταστάθηκαν με μαχαιρώματα, και πέτρες στα κεφάλια.

Τότε ήταν που τα γήπεδα έπαψαν να γεμίζουν, αφού οι φυσιολογικοί άνθρωποι σταμάτησαν να διακινδυνεύουν τη ζωή τους για χάρη κάποιων εκατομμυριούχων που με τη σειρά τους  είχαν προ πολλού  ξεχάσει να παίζουν για τη φανέλα.

Αν στα παραπάνω συνδυάσουμε και το χαμηλό θέαμα, τις κομπίνες, τα στημένα παιχνίδια, και τους νυχτόβιους και μη μπράβους που ανέλαβαν τις ΠΑΕ, συν το γεγονός της πιο διαδεδομένης πλέον τηλεοπτικής μετάδοσης των πρωταθλημάτων, τότε εύκολα εξηγείται πως ένας αγώνας θεωρείται πλέον πετυχημένος αν μαζέψει 3-4.000 φιλάθλους στις κερκίδες.

Και έτσι φτάσαμε στο σημείο, να παίζει σήμερα ο Άρης με τον Παναθηναϊκό, και οι αστυνομικοί να είναι περισσότεροι από τους φιλάθλους.

Και το λέω αυτό διότι περνώντας τυχαία πριν από μια ώρα έξω από το γήπεδο του Χαριλάου, μόνο ατμόσφαιρα ποδοσφαιρική δεν είδα.

Αυτό που είδα ήταν δεκάδες κλούβες της αστυνομίας, μπόλικα περιπολικά και μηχανές, εκατοντάδες αστυνομικούς, και κάποιους ελάχιστους (σαν ζαλισμένους) «φιλάθλους», που ντυμένοι με τα λάβαρα της ομάδας τους ούρλιαζαν κάποιες άναρθρες κραυγές, και χοροπηδούσαν σαν ανάπηρες μαϊμούδες.

Τι κρίμα!

Τι κατάντια….

Και εν πάση περιπτώσει, να κάνω και μια ερώτηση:

Πόσες μα πόσες φορές δεν μας έχουν πει οι αρμόδιοι ότι η εγκληματικότητα θεριεύει αλλά η αστυνομία πάσχει από λειψανδρία;

Πόσες φορές εμείς οι ίδιοι δεν διαπιστώνουμε από τροχαίες παραβάσεις ως κανονικά κακουργήματα, και η αστυνομία πουθενά;

Πόσες μα πόσες φορές δεν καλούμε περιπολικό, κι αυτό δεν έρχεται ποτέ διότι ελάχιστα είναι αυτά που διατίθενται για την πραγματική αστυνόμευση, και που να τα προλάβουν όλα;

Ειδικά στην επαρχία, πιο εύκολα βρίσκει κανείς υπουργό παρά αστυνομικό.

Κι όμως, σήμερα, στου Χαριλάου (και φαντάζομαι σε κάθε γήπεδο της Ελλάδας) εκατοντάδες αστυνομικοί  κάνουν υπηρεσία, μόνο και μόνο για να μην σφαχτούν μεταξύ τους κάποιοι ανεγκέφαλοι χαπακωμένοι νεάντερταλ.

Ή για να μην κάψουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα αν τυχόν και χάσουν οι λεβέντες τους….

Και ποιος τους πληρώνει όλους αυτούς;

Μαντέψτε…

Εμείς τα κορόιδα.

Δυο ιδιωτικές εταιρίες, που ανήκουν σε εφοπλιστές, επιχειρηματίες, κλπ και  που παίζουν με τα εκατομμύρια, και με τις επιδοτήσεις, απασχολούν συν τοις άλλοις και ολόκληρες αστυνομικές δυνάμεις, την ώρα που είναι ζήτημα αν σε ολόκληρη τη πόλη της Θεσσαλονίκης κυκλοφορούν δυο περιπολικά της Άμεσης Δράσης  και 5-10 μηχανές της ΔΙΑΣ.

Και μιλάμε για εποχές αυξημένης εγκληματικότητας!

Όλα αλλάζουν, αλλά κάποια πράγματα δυστυχώς παραμένουν τα ίδια…

Strange Attractor