Πτώματα…

Στον 21ο αιώνα διακρίνεται το εξής κοινότοπο στην εγχώρια επαναστατική μέθεξη.

Οι ποινικές πράξεις καλύπτονται απ’το πέπλο της εμπόλεμης λογοδιάρροιας καθώς οτιδήποτε κολάσιμο εμπίπτει στην πολιτική πράξη, με όρους Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, τότε που η Αυστριακή αυτοκρατορία παρέδωσε πνεύμα, δημιουργώντας τα βραχύβια σταλινικά μορφώματα που σκοπός τους ήταν η πτώση του Κεφαλαίου, η σοσιαλιστική επανάσταση και οι εργασιακές υποθέσεις που στέναζαν κάτω απ’τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Όπως οι ουκρανικές, μολδαβικές και γεωργιανές ομόσπονδες δημοκρατίες προσβλέπανε στην ανεξαρτητοποίησή τους, το ίδιο συμβαίνει και στην κατακερματισμένη ελληνική επικράτεια όπου η επιρροή της Δύσης δεν άγγιξε καθόλου τον ένθεο τοπικισμό των κατοίκων, δεδομένου ότι η εξολόθρευση της μπουρζουαζίας παραμένει πρώτιστο καθήκον, μπολιασμένο με φρικτή διανοουμενίστικη μαρξιστική θεωρία για την βεβιασμένη υστεροφημία, θυμίζοντας την παιδιάστικη ρωσική επανάσταση του 1905.

Η θέση υπέρ της χρήσης βίας για την διάλυση του αστικού κράτους διατυπώνεται στα δύο έργα του Λένιν: Κράτος και Επανάσταση & Δύο τακτικές της Σοσιαλδημοκρατίας στη δημοκρατική επανάσταση. 

Το άνοιγμα των αρχείων μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης αποκάλυψε την μισανθρωπία του τελευταίου μέσω σημειωμάτων και τηλεγραφημάτων που διέταζαν τρομοκράτηση του πληθυσμού, εκτέλεση κουλάκων και μορφές ψυχολογικής βίας τις οποίες αργότερα υιοθέτησε ο Στάλιν όταν έστελνε τα πρωτοπαλίκαρά του στο εκτελεστικό απόσπασμα με συνοπτικές διαδικασίες.

Η τυποποίηση κακουργηματικών πράξεων ως επαναστατική πολιτική, αποτελεί για τους κατατρεγμένους ερμηνευτές, ένα συλλογικό πράττειν όπου η ψυχανάλυση υπερβαίνει την θεραπεία μέσω της μη διαυγούς παιδείας, προβάλλοντας παλαιότερες σημασίες και αμοιβαίες σχέσεις  που αποτελούν την τρέχουσα ατομική τους ζωή που αγκιστρώνεται από απόλυτες κατά το δοκούν βεβαιότητες προκειμένου να υπάρξουν ως οντότητες, απορρίπτοντας την ίδια την Ιστορία ως ανεπαρκή αφού η τυφλή θέληση προηγείται του λογικού συλλογισμού.

Με κουτοπονηριά χωρικού, ψυχολογία μοριακής αταξίας και αταβιστικό πυρετό αντικρατικής μαγκιάς, συγχέεται ο αναρχοφασισμός με την ψευδοκεκτημένη σημασία της ελευθερίας, ο ηθικός εκφυλισμός ως αμφισβήτηση του συστημικού κατεστημένου, το κοινωνικό φαντασιακό ως κληρονόμος που απαξιοί τους κοινωνικούς θεσμούς. Άπαντες ομιλούν περί όπλων με αντάρτικο πείσμα, ξεχνώντας τις θηριωδίες του εμφυλίου πολέμου, τον εξευτελισμό του Μπουχάριν ως δεξιό πιόνι της αντιπολίτευσης, τον εξοστρακισμό του Μολότοφ ως πρεσβευτή της ΕΣΣΔ στην Μογγολία.

Ποιος εγγυάται για την αναίμακτη διαχείριση των κακών κειμένων στην ημεδαπή; Ποιος θα χαϊδέψει την κάννη σκοπεύοντας στον γελωτοποιό δωσίλογο;

Ποιος θα εισβάλει σε τράπεζα χωρίς να θρηνήσουμε θύματα με το άλλοθι της καπιταλιστικής πατέντας που τρώει τα παιδιά της;

Ποιος θα απολογηθεί για τα θύματα των θυτών του διαίρει και βασίλευε;

Ποιος θα ευχαριστηθεί για τον πανικό που υπαινίσσεται την επικίνδυνη γέφυρα μεταξύ φαντασίας και γλώσσας όπως έπραττε κάποτε ο Πλωτίνος υπό το βλέμμα του αυστηρότατου Αριστοτέλη;

Δεν έχω την απάντηση αλλά εικάζω, ουδείς.

Ο όχλος περιμένει το εναρκτήριο λάκτισμα, θυμίζοντας τους αντισημιτικούς λιβέλους του Σελίν την δεκαετία του 1930. Baggatelles pour un massacre, ο οποίος γνώρισε τεράστια επιτυχία.

Μυαλά γεμάτα μίσος, αοριστολογία για τις κίτρινες φυλλάδες, έγκριση τρομοκρατικών ενεργειών απ’τις ξερόλες μητέρες.

Δεν αποτελεί μυστικό ότι η απαξία των νόμων και η εθελοτυφλία του οικογενειακού κλοιού έναντι των έκνομων πράξεων έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το επαναστατικό ασκέρι που ακκίζεται παίζοντας κρυφτό με τους μπάτσους.

Εξάλλου η μαζική τρομοκρατία και η αναγκαιότητα αυτής, έχει ρίζες στην μπολσεβίκικη θηριωδία, στην εκτέλεση του Τσάρου Νικολάου Β΄ και όλης του της οικογένειας το 1918, στην κομμουνιστική ιδεολογία, στην κρατικοποίηση της βιομηχανίας, στους εκβιασμούς από χρήστες του Indymedia, στην ακροδεξιά και ακροαριστερή ιδεολογία που ονειρεύονται όπλα εν μέσω λουτρών αίματος για τους εν δυνάμει δολοφόνους που βαυκαλίζονται απ’τα σπίτια τους χωρίς να λερωθούν οι ίδιοι απ’τα αιμοπετάλια της χαιρέκακης μοναξιάς τους.

The Elf at Bay