Πόσα απίδια πιάνει ο σάκος;

Ιδού ένα απόσπασμα ρεπορτάζ, την επομένη της απεργίας, που κατά την πλειοψηφία των ΜΜΕ «είχε σαν αποτέλεσμα να παραλύσει η χώρα», «προκάλεσαν μπλακ άουτ» κ.λπ. κ.λπ.: «Συνεργάτης του κ. Τσίπρα επιχείρησε την Τετάρτη το απόγευμα να εξηγήσει την περιορισμένη (δεδομένης της κρίσης, της ύφεσης και των ανατροπών σε όλα τα πεδία) συμμετοχή του κόσμου στην χθεσινή συγκέντρωση: “Ξέρουμε ότι ο κόσμος δεν αντέχει πια την απώλεια εισοδήματος και μας το λέει. Μας ζητούν να γίνονται οι πορείες απόγευμα, ή σε μη εργάσιμες ημέρες, αλλά αυτό δεν εξαρτάται από εμάς” σημείωνε το ίδιο στέλεχος» (tovima.gr, 21/2).

 

Τόσα πολλά σε δυο αράδες!

Πρώτον, κατά γενική ομολογία η γενική απεργία –που έχει τη σφραγίδα των παράλληλων βίων της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και του ΠΑΜΕ–, μόνο γενική δεν ήταν. Επιχειρήσεις, πολυκαταστήματα, γραφεία, τράπεζες, σχολεία, όλα στην πλειοψηφία τους λειτούργησαν, και όταν κινούνται για τον έναν ή τον άλλο λόγο τα μέσα μαζικής μεταφοράς τότε αυτό που απομένει ως εντύπωση είναι η «μεγαλειώδης συγκέντρωση».

Φυσικά, κανείς δεν αναρωτήθηκε γιατί η γενική δεν είναι γενική.

Πριν από την απεργία, είχαν καλλιεργηθεί από το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ μεγάλες προσδοκίες, με αφισοκόλληση της δεκαετίες του ’80 με εφόδους σε γραφεία «ενόψει της μεγάλης απεργίας», με μεγαλοστομίες για την «εξέγερση» κατά της «κατοχής»... Κατά την απεργία, η φλυαρία και οι εκτός πραγματικότητας φανφάρες συνεχίστηκαν. Έφτασε ο κ. Μπούτας με αφορμή τη συγκέντρωση των εργατών, αγροτών και φοιτητών (του ΠΑΜΕ) στην Εθνική οδό να δηλώσει ότι η εργατοαγροτική συμμαχία γίνεται πραγματικότητα...

Μια μέρα πριν, η συγκέντρωση της ΕΣΗΕΑ κατά την 24ωρη απεργία ήταν επιεικώς θλιβερή, σε έναν κλάδο που βρίσκεται στα πρόθυρα της αποσύνθεσης.

Ας μας απαντήσουν, λοιπόν, οι οργανωτές των απεργιών με τις οποίες «νεκρώνει η χώρα» κάθε τόσο: Πόσο αγγίζουν τους 1.300.000 ανέργους;

Πόσο τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα που τα συνδικάτα τους αφήνουν απροστάτευτους με μόνιμη την απειλή της απόλυσης;

Πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι δεν απεργούν παρά τις μεγαλοστομίες;

Εδώ είναι το πραγματικό πρόβλημα.

Αναρωτήθηκαν το γιατί;

Και ακόμα: Μετρούν οι συνδικαλιστικοί πατέρες μας πόσο κοστίζουν σε απώλειες οι συνεχείς απεργίες στους μισθωτούς;

Υπάρχει βεβαίως και η κραυγή αγωνίας πολλών εργαζομένων, οι πορείες να μη γίνονται σε εργάσιμες αλλά τα σαββατοκύριακα, ώστε να μη χάνουν τα μεροκάματά τους αλλά να μπορούν να εκφράσουν την οργή τους για τις συνέπειες της κρίσης και την –πάντα σύμφωνα με το ρεπορτάζ που διαβάσαμε–, «δεν εξαρτάται από εμάς» να γίνει κάτι άλλο!

Ας ρίξουν μια ματιά τι γίνεται στην Ισπανία.

Εκεί οι γενικές απεργίες –που δεν γίνονται κάθε τόσο– είναι γενικές.

Όσο για τις συγκεντρώσεις, αυτές γίνονται κατά προτίμηση σαββατοκύριακα, για να μη χάνονται μεροκάματα.

Το ίδιο και στην Πορτογαλία.

Γιατί άραγε «δεν εξαρτάται από εμάς» να κάνουμε κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας που να παίρνουν υπόψη τις πραγματικές διαθέσεις των ανέργων ή των μισθωτών – και όχι αυτό που επιθυμούν ο κ. Τσίπρας ή η κ. Παπαρήγα;

Όσο για το αν εξαρτάται από εμάς, ας φροντίσουν τα συνδικάτα να... αναιρέσουν τον εαυτό τους, προχωρώντας σε καθολική ψηφοφορία στους τόπους δουλειάς την επόμενη φορά που θα προκηρύξουν μεγάλης κλίμακας απεργίες.

Για να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος τους...

Ευτύχης Παλληκάρης

Athens Voice