Περί μανάδων ο λόγος...

Μερικά πράγματα είναι αυτονόητα. Κανονικά δηλαδή.

Ή τουλάχιστον όταν μιλάμε για νοήμονες ανθρώπους.

Ή έστω για ανθρώπους που κάνουν μια στάση να αναλογιστούν τα αυτονόητα πριν πάνε στην προσπάθεια να «κολλήσουν στον τοίχο» τον αντίπαλό τους στο επόμενο επιχείρημα και κόντρα επιχείρημα μέχρι … βασικά μέχρι να προκύψει ένα άλλο ζήτημα επικαιρότητας, και το όλο ζήτημα που πυροδότησε τη συγκεκριμένη έκρηξη δημόσιας αντιπαράθεσης να ξεχαστεί.

Λοιπόν ας κάνω μερικές απλοϊκές ερωτήσεις με αφορμή τα σήριαλ της μάνας-Ρωμανού που ζούμε αυτές τις μέρες (πόσο μου λείπει εκείνη η μάνα-ρέιβερ, αν μη τι άλλο είχε πολύ περισσότερο γέλιο η υπόθεση).

Ρωτάω: Η γνώμη μιας μάνας (και του πατέρα, αλλά αυτό δεν είναι το παρόντος) για το παιδί της πόσο αντικειμενική είναι;

Πόσο ΜΠΟΡΕΙ να είναι;

Και τελικά, πόσο ΠΡΕΠΕΙ να είναι;

Να περιμένω απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα;

Μπα, οι απαντήσεις είναι μάλλον πασιφανείς.

Για αυτό προχωράμε παρακάτω.

Άλλες ερωτήσεις λοιπόν: Πόσο σοβαρά πρέπει να ληφθεί υπόψη αυτή η γνώμη;

Ειδικά όταν δίνεται ΔΗΜΟΣΙΑ (όλοι έχουμε μαμάδες και ξέρουμε πόσο διαφορετικά μας τα ψέλνουν, ακόμα κι όταν έχουμε πλέον άσπρα ή καθόλου μαλλιά, με κλειστές τις πόρτες του σπιτιού και εντός αυτού) και υπό την τρομερή πίεση της τρέχουσας επικαιρότητας, που κουβαλά και μπόλικο ιδεολογικό (για να μην πω ιδεοληπτικό) φορτίο;

Και πόσο σοβαρά, από αυτή τη γνώμη, μπορεί να βγάλει κανείς συμπέρασμα για το ποιόν της μάνας αυτής ΣΥΝΟΛΙΚΑ;

Απαντήσεις κανείς;

Αυτονόητες κι αυτές ή όχι;

Νομίζω πως ναι.

Και μια τελευταία ερώτηση: Πόσο ΣΟΒΑΡΟΣ είναι ο δημόσιος διάλογος όταν γίνεται στη βάση αξιολογικών κρίσεων για τα παραπάνω ζητήματα;

Φοβάμαι ότι δε σπάει ρεκόρ σοβαρότητας, αλλά δε γ..μείς!

Στην Ελλάδα είσαι, αυτό σε μάρανε;

Μην πέφτουμε λοιπόν κι από τα σύννεφα…

Σωστά λοιπόν, δεν πέφτω απ’ τα σύννεφα.

Σε μια υπόθεση όπου οι υπερασπιστές της «έννομης τάξης» χρησιμοποιούν υπέρ αυτής επαρχιώτικα και μικροαστικά επιχειρήματα (όντας συχνά οι ίδιοι ανάλογης κοινωνικής προέλευσης και επιπέδου), οι δε υπερασπιστές της «επανάστασης» όχι μόνο προέρχονται από την άρχουσα κατεστημένη τάξη «παίζοντας» όπως μόνο στα παιδιά της ανώτερης τάξης επιτρέπεται να παίζουν (μέχρι δηλαδή να μεγαλώσουν και να «βάλουν μυαλό» με κάποιο μαγικό αυτόματο τρόπο και χωρίς φυσικά ενδιάμεσα να υποστούν καμία συνέπεια), το λιγότερο που είναι μπερδεμένο είναι ο ρόλος και η «αξιοπιστία» και «αντικειμενικότητα» της δημόσιας γνώμης της (κάθε) μάνας σχετικά με το ποιόν του παιδιού της.

Για αυτό ας κάνουμε ολίγον κράτει…

Μάνα είναι τελικά (και άρα δικαιολογείται).

Και δη ... Ελληνίδα.

Ο Παραβάτης