Ο υπερφίαλος Τατσόπουλος μέσα σου…

Όσο το «εγώ» παραμένει υποκείμενο σε μία πρόταση, ο υποκειμενισμός θα κρέμεται σαν σάπιο πεπόνι έτοιμο να σκάσει με ντόρο επάνω στην υπερφίαλη κεφάλα μας, για να μας λερώσει όλες τις αντικειμενικές μας τοποθετήσεις.

Σε μπέρδεψα;

Σκούζι και σκούζει, αλλά κανένας δεν ακούει τις δικές μου καθαρά υποκειμενικές αντιλήψεις, περί του τι είναι σωστό και τι δεν είναι.

Εξηγώ.

Τα social media μας βοηθάνε πολύ στο να αυτοχαρακτηριζόμαστε, να χαρακτηρίζουμε, να αυτοακυρωνόμαστε και να ακυρώνουμε.

Λέμε άποψη με στόμφο, μαζεύουμε likes και κοιμόμαστε ήσυχοι ότι εκπληρώσαμε το χρέος μας απέναντι στην κοινωνία, που άλλη δουλειά δεν είχε από το να κρεμαστεί από το στόμα μας για την επόμενη αυτάρεσκη δήλωση. 

Δεν είναι ο κύριος Τατσόπουλος, ο μοναδικός άνθρωπος που χαρακτήρισε μικροαστούς ομάδα επικριτών του σε στάτους του στο facebook, ωστόσο έγινε το κερασάκι στην τούρτα, για να παρακινηθώ να γράψω τις δικές μου υποκειμενικές για αρκετούς ίσως, αντιλήψεις, περί του πόσο αυθαίρετα χρησιμοποιούνται κάποιοι όροι, προκειμένου να χαρακτηρίσουν όσους δεν συμφωνούν μαζί μας.

Πριν συνεχίσω, ρίξτε μια ματιά εδώ να μπείτε για τα καλά στο νόημα

 

Για να χαρακτηρίσεις τη νοοτροπία ψηφοφόρων, φίλων και συνεργατών σου μικροαστική, σημαίνει ότι εσύ ο ίδιος διαχωρίζεις τη θέση σου και τοποθετείσαι αναρχοαυτόνομα σε θέση ισχύος, με το φρυδάκι επιδεικτικά ψηλά, το καλάμι ακόμα ψηλότερα και τον εγωισμό στο κόκκινο.  

Πόσο βολικό είναι όμως να επιβάλεις στην κοινή γνώμη την «υπεροχή» σου και πόσο αταίριαστο είναι να το κάνεις αυτό από μια πολιτική θέση που ισχυρίζεται ότι απευθύνεται στο λαό –έστω, στον μέσο αστό, μια και τους μικροαστούς δεν τους εκτιμάς ιδιαίτερα-ώστε να ζητήσεις την ψήφο του στις επόμενες εκλογές;

Πόσο παράταιρο είναι να βάζεις στην άκρη υποκειμενικά κρινόμενους πολίτες, τη στιγμή που διατείνεσαι πως υποστηρίζεις τα δικαιώματα και του τελευταίου μυρμηγκιού επειδή δικαιούται να έχει γνώμη και να την εκφράζει; 

Μοιάζει σχεδόν αστείο να υπάρχει ανάγκη έμφασης σε κάτι τόσο αυτονόητο, αλλά από τη στιγμή που αποφασίζεις να εκτεθείς στο στόμα της "μάζας", βάζοντας για παράδειγμα υποψηφιότητα, πρέπει να έχεις και την ηρεμία ώστε να δεχθείς τα δόντια της κριτικής της, μαζί με τη γλώσσα αυτών που σε γλείφουν, όσο δυσάρεστο και αν σου είναι.  

Δυστυχώς, αυτό που ξεχνάμε συχνά όλοι μας, είναι πως ο ένας έχει την ανάγκη του άλλου.

Δεν μπορεί να περιμένει κάποιος να λειτουργεί συνέχεια εγωιστικά, ατομικά και συμφεροντολογικά, έχοντας απαίτηση στήριξης από αυτή τη μάζα, που απαξιώνει συχνά-πυκνά. 

Η αρνητική κριτική είναι το πιο ισχυρό καμπανάκι να σε ξεκουνήσει από τη βολή της προαποφασισμένης αλαζονείας.

Της αλαζονείας που τη χαρίζει συνήθως ο οπαδός ο οποίος σε ταχταρίζει και σε κακομαθαίνει.

Μέχρι να καταλάβει ότι γίνεσαι ψωνάρα και να σε εγκαταλείψει.

 Όταν όμως οι οπαδοί εξαφανιστούν, αναγκαστικά θα πέσεις στην ανάγκη των επικριτών σου, γιατί ως μονάδα κανείς δεν κατάφερε να επιζήσει σε αυτή τη ζωή.

Τότε οι λύσεις είναι δύο: ή θα κατηγορείς το σύμπαν που δεν σου κάθεται τίποτα -εφόσον εσύ το έδιωξες με τον αρνητισμό και τον ελιτισμό σου- ή γίνεσαι ένα με τη μάζα που απαξίωσες, γιατί έχεις ανάγκη να επιζήσεις. 

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, γιατί ο αυτοσεβασμός μου, μου επιβάλει πρώτα το σεβασμό.

Και η γαμοζωή έχει ένα μηχανισμό να σου γυρίζει πίσω τα καλά, μόνο εφόσον τα προσφέρεις. 

Συνεπώς, ελπίζω να συνεχίσω να ζω με το καλάμι παρκαρισμένο κάπου κοντά μου για ώρα ανάγκης, αλλά να υπάρχουν άλλα πιο σημαντικά, ευχάριστα και συντροφικά αντικείμενα να καβαλάω.

Να μη χρειαστεί ποτέ να κατηγορήσω κανέναν τρίτο, εκτός από τη δική μου τη γκλάβα, για τα λάθη που έκανα, πριν από μένα για μένα. 

Κάπου εδώ θα κλείσω τις αμπελοφιλοσοφίες της υποκειμενικής μου σκοπιάς, δηλώνοντας ότι τον κύριο Τατσόπουλο τον χρησιμοποίησα σαν παράδειγμα για όλα όσα διάβασες. 

Κατά βάθος, σε εμένα και σε εσένα αναφέρομαι αυτή τη στιγμή.

Καλά το κατάλαβες και αν δεν το έπιασες εξ’ αρχής...ξύπνα, μας μάθανε και τα σκουλήκια.

Νατάσα Μανίτσα

EyeDoll