Και με τους ανεπαρκείς τι κάνουμε;

Να ξεκινήσουμε με τις καλές ειδήσεις.

Η κυβέρνηση αποφάσισε – επιτέλους – να κλείσει τη Δ.Ο.Υ. μεγάλων επιχειρήσεων λόγω αναποτελεσματικότητας.

Κοινώς, ενώ η χώρα καιγόταν για έσοδα, ενώ 1,3 εκατομμύρια συμπολίτες μας ήταν άνεργοι, ενώ όλοι μας υποφέρουμε από τα φορομπηχτικά μέτρα κάποιοι δημόσιοι λειτουργοί έκαναν πως δεν κατάλαβαν, πως δεν τους αφορούσε το θέμα, πως προφανώς ζούσαν σε μια οικονομία αντίστοιχη της Νορβηγίας, της Ολλανδίας ή του Λουξεμβούργου.

Και αν στο σκέλος της πολιτικής απόφασης για το κλείσιμο της εν λόγω εφορίας το επιτελείο του υπουργείου Οικονομικών έπραξε Άγια, αυτό που κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει είναι για ποιο λόγο αυτοί που δεν έκαναν τη δουλειά δεν πήγαν στα σπίτια τους.  
Πηγαίνοντας μάλιστα και παραπέρα θα μπορούσαμε να πούμε πως η ανικανότητά τους φθάνει στα όρια εκτός της αναλγησίας και σε αυτά της διαπλοκής.

Γιατί δεν μπορεί επί τόσο καιρό οι εν λόγω εφοριακοί να μην είδανε ή κατάλαβαν τίποτα.

Δεν μπορεί όλοι οι επιχειρηματίες να ήταν άριστοι.

Δεν μπορεί τα πρόστιμα και τα έσοδα να μην συγκεντρώνονταν.  
Οι Δ.Ο.Υ. λοιπόν δεν είναι κάτι άυλο για να κλείνουν.

Δεν είναι τα κτήρια, δεν είναι τα γραφεία, ούτε οι σφραγίδες με την σήμανση «Ελληνική Δημοκρατία».

 Οι εφορίες είναι οι άνθρωποί τους.

Κι όταν αυτοί οι άνθρωποι δεν νοιάζονται για το κακό που έχει βρει τη χώρα μας, όταν στην καλύτερη περίπτωση  - για να μην πάμε στη χειρότερη όπου θα πρέπει να παρέμβει ο εισαγγελέας – είναι τραγικά λίγοι ή αδιάφοροι, τότε θα πρέπει να απολύονται.

Όχι να μετατίθενται σε άλλες εφορίες για να συνεχίσουν το κακό και καταστροφικό για την πατρίδα έργο τους.  
Αυτήν την τομή περιμένουμε όλοι εμείς.

Μια τομή που αργεί, μια τομή που εάν δεν έλθει τότε η Ελλάδα δεν έχει καμία τύχη. Όμως σε μια χώρα που ενώ βρίσκεται στο και πέντε της καταστροφής, πρέπει να συζητάς στον πέμπτο χρόνο της ύφεσης το αυτονόητο, πως δηλαδή κάποτε το Δημόσιο θα πρέπει να τιμωρεί τους ανεπαρκείς, τότε λίγα είναι τα περιθώρια. 

Δ. Μαρκόπουλος

 Πρώτο Θέμα