Σκέτη τρέλα.

«Τα κίνητρα μου ήταν πολιτικά,  θεωρώ τον εαυτό μου αιχμάλωτο πολέμου», δήλωσε ένας εκ των συλληφθέντων ληστών της Κοζάνης.

Τι μπορείς να πεις έπειτα από μία τέτοια δήλωση;

Μπορούμε να δεχτούμε ότι οι έκνομες πράξεις δικαιολογούνται αν το κίνητρο είναι πολιτικό;

Ως κοινωνία δεν έχουμε ακόμη κλείσει τους λογαριασμούς μας με την τρομοκρατία. Τα παιδιά της Κοζάνης είναι παιδιά. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν παρανόμησαν. Ενδιαφέρει κανέναν;

Αν είχα τον νεαρό απέναντί μου θα του έλεγα ότι δεν βρισκόμαστε σε πόλεμο και ότι δεν είναι αιχμάλωτος πολέμου.

Ότι είναι αιχμάλωτος μιας θολής υποκουλτούρας.

Ότι η αφετηρία της αντίδρασής του μπορεί να έχει αγνά στοιχεία, όπως η οργή από την δράση ενός παρασιτικού ιστού που αφυδατώνει από οτιδήποτε δημιουργικό την ίδια την κοινωνία.

Όμως κι η δική του δράση δεν διαφέρει στο τέλος από τις πρακτικές που χρησιμοποιούν εκείνοι που δήθεν πολεμά.

Στην πράξη είναι ένας ακόμη συντελεστής μιας εξίσωσης που αναπαράγει βία και αδικία.
Δεν θα με άκουγε!

Κι αυτός θα ήταν ένας λόγος για να μείνει μερικά χρόνια στην φυλακή και να ξανασκεφτεί τα πρότυπά του.

Όχι γιατί εγώ θα ήμουν ο εκδικητικός.

Αλλά διότι δεν θα μπορούσαμε να συνυπάρξουμε στην ίδια κοινωνία.

Όσοι, δηλαδή, δεν ασπαζόμαστε την άποψη περί πολέμου με αυτούς που την ασπάζονται.

Εκτός κι αν θεωρεί κανείς λογικό να έμενε ο νεαρός ελεύθερος και να συνέχιζε την επαναστατική του πράξη! Τις ένοπλες ληστείες με σκοπό να συγκεντρωθούν χρήματα για την επικείμενη επανάσταση...
Από την άλλη πλευρά, θεωρώ απαράδεκτη την χρήση βίας από το κράτος. Αντιλαμβάνομαι τις δύσκολες συνθήκες μέσα στις οποίες δρουν οι άνδρες της αστυνομίας, αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω με την παράνομη βία.

Ούτε με ένα χαστούκι!

Το κράτος δεν μπορεί να παρανομεί.

Το κράτος πρέπει να εγγυάται την ασφάλεια όλων, ακόμη και εκείνων που απειλούν την εύρυθμη λειτουργία του.
Διαβάζοντας τις ανακοινώσεις των κομμάτων, αντιλαμβάνεται κανείς ότι κάτι δεν πάει καλά σε αυτό το Βασίλειο.

Αντί να συζητάμε για την αντιμετώπιση της πολιτικής βίας, συζητούμε για το αν η βία σε βάρος των νεαρών είναι συγκρίσιμη ή όχι με τα βασανιστήρια της χούντας.

Τρέλα!

Σαν να συζητάμε, δηλαδή, αν οι νεαροί τρομοκράτες είναι οι αυριανοί... αντιστασιακοί.
Πολύ φοβάμαι ότι όσο περνάει ο καιρός γινόμαστε λιγότερο σοφοί.

Μέχρι χτες προσπαθούσαμε να πούμε ότι η βία δεν έχει δεξιά ή αριστερή ταυτότητα. Την επόμενη φορά δεν ξέρουμε αν θα έχουμε καν την πολυτέλεια της συζήτησης και της προσπάθειας ή αν αυτά θα έχουν πνιγεί μέσα σ’ ένα κλίμα μισαλλοδοξίας...

Θανάσης Μαυρίδης

Capital.gr