Από τα playstation στα… καλάσνικοφ!

Έβλεπα χθες βράδυ τον Ευαγγελάτο, και κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό.

Όχι τόσο με τον ίδιο, που κάνει καλά τη δουλειά του, ούτε με εκείνη την αλαφροίσκιωτη Καλογεροπούλου που μπροστά της ακόμη κι ο Διαμαντόπουλος φαντάζει «ακροδεξιός»…

Τα πήρα στο κρανίο με την μαμά ενός από τα συλληφθέντα «παιδιά», που βγήκε στον αέρα για να δικαιολογήσει τον κανακάρη της, και να καταγγείλει την βάναυση αστυνομία, λέγοντας πως ούτε λίγο ούτε πολύ ο γιος της μας κάνει όλους χάρη και δεν προχωρά σε μηνύσεις εναντίον της ΕΛ.ΑΣ.

Και ότι όπως είπε ο ίδιος «είναι αιχμάλωτος πολέμου», και «πολιτικός κρατούμενος» που παλεύει για μια πιο δίκαιη κοινωνία.

Μιλάμε για τον γιο, που συνελήφθη επ’ αυτοφώρω, μετά από κινηματογραφική καταδίωξη,  οπλισμένος σαν κομάντο στο Βιετνάμ, έχοντας μόλις διαπράξει ληστεία τραπέζης, και απαγωγή ομήρου.

Και αντί η μαμά να ανάβει λαμπάδες στο μπόι των αστυνομικών, που ο γιος της ακόμη ζει, βγήκε να ζητήσει και τα ρέστα.

Θυμόσαστε την περίφημη μαμά ρέιβερ;

Τώρα έχουμε την μαμά τρομοκράτη…

Ε λοιπόν, ή στραβός είναι ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε…

Τουλάχιστον εγώ, που μάλλον μεγάλωσα σε άλλο κόσμο.

Σε έναν κόσμο που με τη σκέψη και μόνο να έκλεβα μια καραμέλα από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, ο μπαμπάς μου θα με είχε αποκληρώσει (αφού πρώτα θα με είχε κάνει μπλε μαρέν).

Μιλάμε για μια πραγματικά διαφορετική γενιά, και για μια ριζικά πλέον άλλη Ελλάδα.

Το 1995 είχα επισκεφτεί τις Σπέτσες.

Χωρίς να το γνωρίζω έτυχε να είναι Σεπτέμβριος, και μάλιστα το διήμερο που το νησί γιόρταζε την Αρμάτα, την καταστροφή δηλαδή του τουρκικού στόλου που είχε γίνει σε εκείνα τα νερά στη διάρκεια της επανάστασης του `21.

Απ άκρη σε άκρη, το λιμάνι, οι προβλήτες, και κάθε ελεύθερος υδάτινος χώρος ήταν γεμάτος από σκάφη, γιοτ, και θαλαμηγούς κάθε είδους και κάθε μεγέθους.

Όλη η νεοελληνική «ευμάρεια» μπροστά μου.

Είχα πάθει την πλάκα μου, αφού πρώτη φορά στη ζωή μου είχα την ευκαιρία να δω από κοντά τον περίφημο ντόπιο πλούτο, που μόνο από τα περιοδικά και τις εφημερίδες γνώριζα μέχρι τότε.

Είδα λοιπόν ατέλειωτες θαλαμηγούς, που η κάθε μια θα κόστιζε όσο και μια πολυκατοικία, γεμάτη από χασομέρηδες Κροίσους , τους γόνους τους, και το ατέλειωτο φιλιππινέζικο βοηθητικό προσωπικό.

Ακόμη θυμάμαι, και σοκάρομαι, το θέαμα βαριεστημένων έφηβων νεαρών, που αραχτοί επάνω στις δεμένες θαλαμηγούς  έδειχναν βουτηγμένοι στη πλήξη και στην ανία, με το βλέμμα τους εκτός από αλαζονικό, να είναι και θολωμένα απόμακρο. Κενό. Χαμένο…

Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν κινητά, notebooks, iPad, κλπ οπότε και η «πλήξη» τους έμοιαζε αφόρητη.

Μιλάω για παιδιά, επάνω σε θαλαμηγούς, που η κάθε μια είχε δορυφορικό πιάτο, και  από 2-3 jet ski, το καθένα από τα οποία κόστιζε όσο το δικό μου αυτοκίνητο, που το είχα αγοράσει με 72 μηνιαίες δόσεις!

Μιλάω για παιδιά, που το καθένα είχε από δίπλα του απίκο έναν «ναύτη» Φιλιππινέζο, έτοιμο να του ανάψει το τσιγάρο, να του σερβίρει αναψυκτικά, τοστ κλπ

Σε κάποιες θαλαμηγούς, στα «μπαλκόνια» των οποίων δεν υπήρχαν παρέες βαριεστημένων εφήβων, υπήρχε ένα χαρακτηριστικό ντουμάνι που έβγαινε από τα φινιστρίνια, προφανώς από τους μπάφους με τους οποίους ο ανθός της γενιάς εκείνης εξόρκιζε την ανία του….

Εκείνη λοιπόν την ημέρα, όταν για πρώτη φορά είδα από κοντά την «χρυσή νεολαία» της χώρας μας, συνειδητοποίησα πως είμαστε καταδικασμένοι ως λαός.

Ένας λαός δεν έχει μέλλον όταν το πιο προνομιούχο κομμάτι της νεολαίας του, που τα έχει όλα στο πιάτο, βαριέται….

Τα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε μέχρι πρόσφατα, χαρακτηρίστηκαν από την έλευση και καθιέρωση του διαδικτύου, των κινητών, των φορητών υπολογιστών και των dvd players, των  iPad, των tablets, του playstation,  και όλων εκείνων των συσκευών που κάνουν την δύσκολη ζωή των νεαρών «κληρονόμων» πιο υποφερτή. Τους βοηθούν δηλαδή να ξεπεράσουν την απέραντη ανία του πλούτου….

Όμως, και αυτή η εποχή πέρασε ανεπιστρεπτί.

Πόσους κακούς να σκοτώσεις στο playstation χωρίς να βαρεθείς;

Πόσους αγώνες να κερδίσεις με εικονικά εξωτικά αυτοκίνητα, τα οποία ούτως ή άλλως υπάρχουν και στο γκαράζ της έπαυλής σου ζωντανά;

Εν ολίγοις, τι άλλο να κάνεις, όταν τα έχεις κάνει όλα;

Και ακόμη είσαι μόλις είκοσι χρονών;

Για αυτό και κάποιοι τέτοιοι νεαροί αποφάσισαν να περάσουν από τα playstation στα καλάσνικοφ!

Όχι επειδή υποφέρουν ως άνθρωποι από την φτώχια, όχι επειδή τους τσακίζει ως ιδεολόγους η απέραντη δυστυχία, και όχι επειδή ως πολιτικοποιημένοι πολίτες είπαν να αντιδράσουν με τα όπλα στο σκληρό καπιταλιστικό κράτος που «γδέρνει τα όνειρά τους».

Όχι.

Οι μπούληδες πέρασαν στα καλάσνικοφ για να μην πλήττουν. Έτσι απλά.

Μια γενιά προνομιούχα, μεγαλωμένη στα πούπουλα, και εν μέσω μιας γενικής (έστω τεχνητής) ευμάρειας, είναι φυσικό να πλήττει.

Μια γενιά που δεν γνώρισε πείνα, κατοχή, εμφύλιο, χούντα κλπ αλλά μόνο μια Ελλάδα μαντάμ Σουσού, στην οποία ο καθένας μπορεί να λέει ή να κάνει οτιδήποτε, χωρίς καμιά συνέπεια…

Μια γενιά που μεγάλωσε σε καθεστώς Ντίσνεϊλαντ, με γονείς χαβαλέ και αρπακολλατζήδες, και με μια πολιτική τάξη της οποίας ο νους ήταν και είναι στον μπουλκουμέ…

Ποιες είναι λοιπόν οι μόνες διέξοδοι για μια τέτοια χαμένη γενιά;

Μια γενιά της ήσσονος προσπάθειας;

Για ένα μέρος της τα ναρκωτικά.

Για ένα άλλο (μη προνομιούχο) ο χουλιγκανισμός στα γήπεδα.

Και για ένα άλλο μέρος της, η (δήθεν) επανάσταση…

Βαρεμένα παιδάκια, φορτωμένα με συμπλέγματα, που αποφάσισαν να πολεμήσουν το σύστημα (που τους έφτιαξε) ληστεύοντας τράπεζες, και βάζοντας βόμβες.

Εκδικούμενα τον εαυτό τους και τους γονείς τους, γεμάτα υποσυνείδητες ενοχές για τα πλούτη τους, οι οποίοι γονείς όμως συνεχίζουν να σφυρίζουν αμέριμνα, ακόμη και την ώρα που το βλαστάρι τους αντιμετωπίζει την πολυετή κάθειρξη, συνεχίζοντας την λάθος ανατροφή που ξεκίνησαν.

Αν όλα αυτά συνέβαιναν στην Αμερική, οι αντάρτες αυτοί θα ήταν ήδη νεκροί.

Αν επιβίωναν της σύλληψης, θα περνούσαν την υπόλοιπη τους ζωή ντυμένοι με πορτοκαλί φόρμες, δεμένοι χειροπόδαρα, και παρέα σε κελί με τον Τζίμυ τον νέγρο τον…  κολόμπο.

Αν όλα αυτά συνέβαιναν πριν από 30-40 χρόνια, οι ίδιοι οι γονείς τους θα ήταν αυτοί που θα τους έπρηζαν τα μάτια, πριν καν προλάβουν να τους ακουμπήσουν οι αστυνομικοί.

Συνέβησαν όμως στην Ελλάδα, και συνέβησαν το 2013.

Σε μια χώρα και σε μια εποχή εικονικής πραγματικότητας, όπου το μαύρο γίνεται άσπρο, και η μέρα νύχτα…

Όπου όχι μόνο οι γονείς δικαιολογούν τα εγκλήματα των παιδιών τους, αλλά και οι «έγκυροι» διαμορφωτές της κοινής γνώμης μέσα από τα κανάλια, και βεβαίως κάποια  ανερμάτιστα πολιτικά κόμματα, τα οποία  μάλιστα σκοπεύουν και  να μας κυβερνήσουν!

Τι άλλο να πω;

Strange Attractor