Η Επανάσταση του ΄21 σε εικόνες του σήμερα

25η Μάρτιου σήμερα και οι απανταχού Έλληνες τιμούν την Εθνική Παλιγγενεσία σε μια εποχή δύσκολη για το Έθνος και την Πατρίδα.
Τιμητικές στρατιωτικές παρελάσεις, πανηγυρικοί λόγοι που θα παρουσιάζουν ένα έθνος που επαναστατεί σε μια εποχή οπού «όλα τα σκιάζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και την Ευρώπη της Ιεράς Συμμαχίας του Καγκελαρίου Μέτρια και τηλεοπτικές εκπομπές που θα εξετάζουν το ιστορικό πλαίσιο της επανάστασης, τους πρωταγωνιστές και τις δράσεις τους, τις διαφωνίες και τις αντιπαραθέσεις κατά τη διάρκεια και τέλος την ευτυχή κατάληξη της μετά από δεινά .

Όμως τις περισσότερες φόρες όλες αυτές οι συζητήσεις αναλώνονται στα γεγονότα της εποχής και καταλήγουν να δείχνουν την επανάσταση του 1821 σαν ένα γεγονός-μουσειακό έκθεμα που τιμάται αυτό καθεαυτό και όχι η ουσία του. Για την πλειοψηφία της Δικιάς μου γενιάς, αυτής που ηλιθιωδώς ερωτάται σε κάθε εθνική εορτή «τι γιορτάζουμε σήμερα», η ουσία και το μήνυμα της ελληνικής επανάστασης είναι ζωντανό και περνά μέσα από εικόνες που απαθανατίζουν στιγμές του σήμερα.
Οι στιγμές αυτές καθημερινές και ιστορικές αποδεικνύουν την πορεία του οικουμενικού Ελληνισμού δια πυρός και σιδηρού και την ικανότητα του να στέκεται στα ποδιά του και να δημιουργεί πάρα τις αντιξοότητες . 

Όταν ακούω στους πανηγυρικούς λογούς της επετείου για την ικανότητα του Ελληνικού Έθνους να διατηρήσει την γλωσσά, τις παραδόσεις τα ήθη και τα έθιμα κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας μου έρχονται στο μυαλό τρεις πολύ δυνατές εικόνες από οδοιπορικά της ελληνικής τηλεόρασης. Η πρώτη είναι ένας γέροντας ψαράς σε ένα καφενείο της Ίμβρου, μια δωρική μορφή που με τις λιγοστές του γνώσεις στο βιολί έπαιζε τον Εθνικό Ύμνο με περισσή περηφάνια. Η δεύτερη είναι κάπου σ’ ένα χωρίο στα όρη Ευξείνου Πόντου στην Τουρκία, νέοι Πόντιοι Μουσουλμάνοι να διασκεδάζουν υπό τους ήχους της λύρας και έναν αιωνόβιο γέροντα να μίλα δακρυσμένος με επισκέπτες της Παναγίας Σουμελά. Η τρίτη είναι οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί Βορειοηπειρωτών στην Χιμάρα όταν ο Πύρρος Δήμας στέφτηκε για πρώτη φορά Ολυμπιονίκης. Τρεις εικόνες πιο δυνατές και από τον πινάκα «Κρυφό Σχολειό» του Νικόλαου Γκύζη. 

Σε κάθε 25η Μάρτιου μου φτάνει η εικόνα των ηρώων και αναλογίζομαι τα κατορθώματα εκείνων των δυνατών καθημερινών ανδρών και γυναικών που σήκωσαν το βάρος μιας επανάστασης που προδιαγράφονταν δυσοίωνη απέναντι σ έναν υπέρτερο εχθρό και το αντεπαναστατικό κλίμα της εποχής. Δεν μπαίνω στη λογική να ζυγίσω αίτια και αποτελέσματα γιατί δεν μπορώ να μπω στις ψυχές τους, όμως τα 'χω δει στη σύγχρονη εποχή. Ήταν εκείνο που έσπρωξε τον Σολωμό να ανεβεί στον ιστό για να κατεβάσει το σύμβολο του κατακτητή. Ήταν εκείνο που κράτησε στο ύψος των περιστάσεων τον Τάσο Παπαδόπουλο που παρέλαβε κράτος και δεν παρέδωσε κοινότητα.
Ήταν μέσα στο παράπονο του στελέχους της Ομάδας Υποβρύχιων Καταστροφών που δεν τον άφησαν να υπερασπιστεί τα Ίμια. Ήταν η θυσία του Γιαλοψού, του Βλαχάκου, του Καραθανάση και του Ηλιάκη που έπεσαν υπερασπιζόμενοι το Αιγαίο. 

Ήταν αυτές κι άλλες πολλές εικόνες που μένουν χαραγμένες βαθιά στο δικό μου αλλά και το συλλογικό υποσυνείδητο του Έθνους και κρύβουν όλη την ουσία της Επανάστασης του 1821. Εικόνες γεμάτες από δύναμη και ανθρωπιά, πίστη σε ιδανικά υπέρτερα που καταβαραθρώνουν το εγώ και ενδυναμώνουν μέσα από την θυσία την προσήλωση σε μια και μοναδική ιδέα: την Ελευθερία. Είναι η πορεία μιας ιδέας που δεν εμπεριέχεται στο DNA, όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουν, δεν είναι ταξική, αλλά προσωπική και ταυτόχρονα συλλογική, δεν αγοράζεται ούτε πουλιέται, δεν είναι κτήμα μας, αλλά κληροδότημα μας στην ανθρωπότητα .

Κούτρας Δημήτριος

Μεταπτυχιακός Φοιτητής

Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών 

Πανεπιστημίου Πειραιώς.