Αυτά να τα λέμε…

Το 1972 οι γονείς μου διατηρούσαν εργαστήριο ζαχαροπλαστικής στην Οδό Σπάρτης 10, (πίσω από το Γαλλικό ινστιτούτο, δίπλα στις πολυκατοικίες των αξιωματικών, Θεσ/νικη).

Κάθε Σάββατο, η κυρία του τάδε συνταγματάρχου, έκανε δεξιώσεις στο πολυτελές διαμέρισμά της και πήγαινε πάντα στο υπόγειο που στεγαζόταν το εργαστήριο των γονέων μου.

Ταψιά με γλυκίσματα, τραταρίσματα, πάστες κλπ. παράδοση τάδε ώρα στην πόρτα του διαμερίσματός της.

Χρήματα δεν πήρανε ποτέ οι γονείς.

Η μάνα μου ακόμα θυμάται το ύφος της εν λόγω «κυρίας» με το βλέμμα της φασιστικής εξουσίας, απειλητικό, όταν της έκλεινε την πόρτα στα μούτρα χωρίς να πληρώσει (αστειεύεσαι αγόρι μου, που να τολμήσεις να μιλήσεις...).

Όταν ακόμα οργισμένος ρωτάω αν κάνανε καμία κίνηση εναντίον της μετά την πτώση της χούντας, λαμβάνω την απάντηση να μην μπλέκω με «πολιτικά».

Αυτός είναι ο λόγος που παρακολουθώ την πολιτική από τα 15 μου.

Μια μικρή ιστορία της δικτατορίας (της πραγματικής), από ένα μέλος του παρατηρητηρίου.

Παρατηρητήριο Δηλώσεων Τσίπρα, Κανέλλη, και Λοιπών Παρανοϊκών.