Επιτέλους τέλος στους φορολογικούς παραδείσους!

Η κυπριακή κρίση έφερε στο φως το ειδικό φορολογικό καθεστώς αυτής της χώρας μέλους της ευρωζώνης.

Ένα καθεστώς που δεν διαφέρει πολύ από εκείνο και άλλων χωρών, όπως είναι το Λουξεμβούργο, και τα νησιά της Μάγχης.

Καθεστώτα που πρέπει επιτέλους να εκλείψουν.

Γιατί θα πρέπει κάποιες χώρες να υποφέρουν, την ώρα που άλλες όπως η βρετανική Isle of Man, ή η Guernsey, και το Λουξεμβούργο να τη βγάζουν καθαρή;

Η άποψη ότι θυματοποιείται η Κύπρος δεν είναι λογική.

Το γεγονός ότι δεν μπαίνουν στο ίδιο μικροσκόπιο και οι υπόλοιποι φορολογικοί παράδεισοι οφείλεται απλά στο ότι αυτοί δεν ζητούν (προς το παρόν) διάσωση δισεκατομμυρίων από τους εταίρους τους.

Ένας άλλος λόγος που η προσοχή έχει στραφεί στη Κύπρο είναι το ότι αυτά που συνέβαιναν εκεί είναι εξωφρενικά.

Ως το 2007, η Κύπρος δεν είχε σχεδόν καθόλου φορολόγηση.

Στη δεκαετία του 1990 εκεί πήγε τα λεφτά του ο Slobodan Milosevic, που λεηλάτησε τα γιουγκοσλαβικά ταμεία.

Οι κυπριακές τράπεζες εξειδικεύτηκαν στη διαχείριση των εσόδων της κερδοσκοπίας στη παγκόσμια τιμή του πετρελαίου, και στο ξέπλυμα των βρώμικων ρωσικών χρημάτων.

Σύμφωνα με την CIA, η Κύπρος αποτελεί τον προορισμό γυναικών από τις Φιλιππίνες και τον Άγιο Δομίνικο, που διακινούνται στα πλαίσια του διεθνούς trafficking πορνείας.

Το μεγάλο λιμάνι της Λεμεσού αποτελεί έδρα ανεξέλεγκτων και ανεύθυνων ναυτιλιακών εταιριών που έχουν υψώσει στα πλοία τους την ημι-πειρατική σημαία ευκαιρίας της Κύπρου.

Υπάρχουν όμως κι άλλα.

Η οικονομική αφρόκρεμα της νήσου, όπως και η ιρλανδική, διατηρεί σχέσεις (αιμομιξίας) με την δεξιά.

Ο υπουργός Οικονομικών Μιχάλης Σαρρής, που ζήτησε από τα φιλαράκια του στη Μόσχα να του σώσουν τις τράπεζες, το 2012 ήταν ο επικεφαλής της πιο μεγάλης τραπεζικής αποτυχίας της χώρας, της Λαϊκής Τράπεζας.

Σύμφωνα όμως με τον χαλαρό ορισμό του ΟΟΣΑ, η Κύπρος δεν είναι φορολογικός παράδεισος.

Πράγματι, οι φορολογικές της κλίμακες είναι αρκετά χαμηλές, ώστε να θεωρηθεί ως τέτοιος. Τηρεί όμως τους άλλους δυο όρους, ώστε να μην μπαίνει σε μαύρες λίστες: Έχει διαφάνεια, και επιτρέπει σε τρίτες χώρες να αποκτήσουν τις φορολογικές πληροφορίες που ζητούν.

Υπάρχουν όμως άλλα προβλήματα που δυσχεραίνουν τη θέση της.

Κυρίως το γιγάντιο μέγεθος του χρηματοπιστωτικού της τομέα, που έχει περιουσιακά στοιχεία 7.1 φορές μεγαλύτερα από το συνολικό της ΑΕΠ (όπως και η Ιρλανδία).

Αυτή η αναλογία είναι διπλάσια από τον μέσο όρο της ευρωζώνης (3.5), και περισσότερο από διπλάσια από αυτήν της Ισπανίας (3.1).

Βέβαια υστερεί έναντι του Λουξεμβούργου, το οποίο έχει τραπεζικό τομέα 21.7 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ του!!!!

Υπό την αυστηρή νομική έννοια λοιπόν, η Κύπρος δεν αποτελεί φορολογικό παράδεισο.

Είναι μια χώρα σε ανεσταλμένη ύπαρξη, όπως και το Λουξεμβούργο, αν και αμφότερες έχουν μείνει εκτός της μαύρης λίστας του ΟΟΣΑ.

Τι συμβαίνει όμως με το Λουξεμβούργο;

Το πιο πλούσιο πριγκιπάτο της υφηλίου, αποτελεί έδρα για περισσότερες από 200 ξένες τράπεζες, και διαθέτει τα €3 τρις από τα συνολικά €20 τρις των offshore κεφαλαίων που διακινούνται παγκοσμίως.

Από το 2007, οι εταιρίες sociétés de patrimoine familiale, δεν πληρώνουν κοινοτικά τέλη επιχειρήσεων, φόρους πολυτελείας,  ή ΦΠΑ, αλλά μόνο ένα μικρό φόρο ύψους 0.25%. Αυτά είναι τα πλεονεκτήματα τέτοιων χωρών.

Ίσως όμως μια μέρα, και αυτές οι χώρες υπόνομοι του λονδρέζικου Σίτυ (και της Σιγκαπούρης), όπως και  η Ελβετία με το Λουξεμβούργο, πέσουν θύματα της κυπριακής ασθένειας, την οποία ήδη επωάζουν μέσα τους.

Αν θέλουμε πραγματικά να γλιτώσουμε τους φορολογούμενους της Γερμανίας, της Ισπανίας, κ.ά. από το να πληρώσουν τον λογαριασμό των ανασφάλιστων τραπεζικών λογαριασμών αυτών των χωρών, υπάρχει μια μόνο λύση: Να διαλύσουμε εκ θεμελίων αυτά τα χρηματοπιστωτικά καθεστώτα.

Πως; Μέσα από μια ισχυρή δημοσιονομική εναρμόνιση, που θα φέρει πρόσθετα φορολογικά έσοδα τα οποία απαιτεί η δημοσιονομική συμφωνία, που σχεδιάστηκε για να ελέγχει τα ελλείμματα δαπανών.

Μια τέτοια κίνηση θα φέρει την ισορροπία στην φορολόγηση κεφαλαίων, και θα επιβάλλει τα ελάχιστα όρια και κριτήρια  για τον φόρο εισοδήματος προσώπων, θα ξεφορτωθεί τις εξαιρέσεις από τη καταβολή  ΦΠΑ, και θα αυξήσει τους φόρους επιχειρήσεων έτσι ώστε να μην επωφελούνται οι ξένες εταιρίες από τους φορολογικούς παραδείσους, εισάγοντας επιπλέον και έναν κλιμακωτό φόρο στις κινήσεις των κεφαλαίων.

Μια τέτοιου είδους πρωτοβουλία θα είναι πολύ δύσκολη. Οι φορολογικές συμφωνίες στην ΕΕ απαιτούν ομοφωνία.

Οι φορολογικοί παράδεισοι, και οι φίλες χώρες τους, έχουν το όπλο του βέτο.

Το οποίο χρησιμοποιούν.

Ας καταστρέψουμε και αυτό λοιπόν…

Xavier Vidal-Folch

El Pais 

Απόδοση: S.A.